Ile to razy będąc w związkach, zdarzało się nam pokłócić z naszą drugą połówką aby po paru dnia a czasem i godzinach wszystko znów wróciło do normy. Niestety tego samego nie może powiedzieć Krzysztof Majewski, który po kłótni z narzeczoną wychodzi z bloku by upić się w samotności. Po powrocie nie zastaje Agnieszki, swojej drugiej połówki a wraz z mijającymi godzinami zaczyna odczuwać niepokój. Jeszcze nie wie, że Agnieszka została porwana przez psychopatę a on stanie głównym podejrzanym. Jedynym Ratunkiem dla niego wydaje się Tomasz Świderski, policjant, alkoholik powoli staczający się na dno. Dla Krzyśka nie wróży to nic dobrego, a czas upływa.

Autor już w „Zwierzu” przyzwyczaił mnie, że pisze prostym aczkolwiek miejscami wulgarnym językiem, bez zbędnych opisów. Podobnie jest i tutaj. Policjanci mówią prostym a miejscami nawet podwórkowym językiem, często rzucając mięchem z dużą ilością policyjnego żargonu. Wyciągają pochopne wnioski, a kluczowe tropy dla sprawy są pomijane. W ciekawy sposób pokazane zostało jak z niewinnego, nie mając żadnych dowodów, można od tak zamknąć w areszcie, tylko dlatego że nosi imię kochanka żony prokuratora. Nie ważne, że można komuś zniszczyć życie i niestety nie są to tylko wymysły autora. To co mi się zawsze w książkach podoba to możliwość wejścia w psychikę nie tylko śledczych ale też mordercy. Tutaj niby wszystko mamy ale jednak niedosyt pozostał. Zdecydowanie zabrakło mi głębszego wejścia w psychikę naszych bohaterów, poczynając od mordercy, przez Krzysztofa, Tomasza i kończąc na Agnieszce. Zdecydowanie mogli oni zostać dokładniej sportretowani pod kątem psychologicznym. Sama fabuła toczy się spokojnie i raczej bez większych zaskoczeń czy zwrotów akcji. Po książce „Zwierz”, autor postawił sobie wysoko poprzeczkę i moje oczekiwania były bardzo wysokie a nie do końca wszystko mi tutaj zagrało. Ale wszystko to co najlepsze autor zostawił na koniec. Przyznam że nie pamiętam książki z tak interesującym zakończeniem i tutaj niestety nie mogę Wam go zdradzić by nie zepsuć Wam niespodzianki. Zapewne wielu Wam takie zakończenie może nie przypaść do gustu ale dla mnie to było jak gol Domarskiego na Wembley.

„Zaginiona” to niezła historia którą można pochłonąć za jednym razem. Kościelny pisać potrafi jak i zaciekawić a momentami i zafascynować swoją wizją. Obawiam się jednak, że nie uda się umknąć od porównań do świetnego „Zwierza” gdzie autor postawił sobie poprzeczkę bardzo wysoko. Mimo że mi się ta książka podobała to wymagam od autora jeszcze więcej.spursmaniak 2020-07-27 21:00:14