Nie ukrywam, że odrobinę odkładałam w czasie lekturę tego tytułu. Sama nie wiem dlaczego. Chyba po prostu coś innego wpadało mi w ręce przez cały ten okres. Jednak w końcu nadeszła ta chwila! Czy warto było czekać?

'Tego dnia nie miałem już zamiaru wracać na lekcje. W drodze na osiedle RZNiW zrozumiałem, że jestem dla tej dziewczyny jedynym ratunkiem.'

Deso otrzymuje wiadomość tekstową od koleżanki z klasy, która jest mocno niepokojąca. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że pochodzą z dwóch różnych kręgów towarzyskich. Na drugi dzień okazuje się, że dziewczyna zaginęła. Czy Deso był ostatnią osobą, z którą nawiązała kontakt? I co tak naprawdę się z nią stało?

Remigiusz Mróz cofnął czytelnika w czasie do wczesnych lat dwutysięcznych. Z jednej strony mogłam sobie przypomnieć mniej więcej co w tym okresie było modne, a z drugiej bardzo głęboko wejść w środowisko osiedlowych grup. Poznajemy subkulturę, z którą nie każdy miał do czynienia. Autor się postarał. Wczuł się w główną postać i idealnie odwzorował sposób jego myślenia i mówienia. Poznajemy całą subkulturę, od A do Z. Podobało mi się to, że nie tylko wątek kryminalny był tutaj najważniejszy. Całość świetnie ze sobą współgrała, tworząc niebanalny klimat.

'Wszystkie dzieciaki były okrutne, przez co doszłam do wniosku, że przychodzimy na świat z gruntu źli. Dopóki nie nauczymy się empatii i współczucia, pastwienie się nad innymi wydaje nam się czymś przyjemnym.'

Jeśli chcecie cofnąć się w czasie i jednocześnie być świadkami kryminalnych poczynań z lat dwutysięcznych to polecam. Ja bawiłam się świetnie, a sama zagadka wciągnęła i trzymała w napięciu. Nie udało mi się jej rozwiązać przed poznaniem zakończenia przez Desa. Autor stworzył świetną historię i jednocześnie podróż w czasie!

'Bo to zupełnie jak z czerwonym samochodem. Jeśli cały czas o nim myślisz, na ulicy dostrzegasz tylko auta w tym kolorze. Z obawami jest identycznie.' AgaZaczytana 2020-10-26 18:29:40