„Poza mną” to historia o miłości. Tej jednej, jedynej, uzależniającej, bezwzględnej. To historia, z którą każda kobieta nie raz będzie się utożsamiała w większym lub mniejszym stopniu. Jak tak miałam. Nie raz czułam to samo, co bohaterka książki i doskonale ją rozumiałam. Emocjonalna, subtelna, poruszająca, melancholijna, kobieca, gorzka i nieco smutna. Tymi kilkoma słowami mogę w wielkim skrócie opisać, jaka jest ta powieść.

Bohaterką powieści jest trzydziestokilkuletnia kobieta, psychoterapeutka, rozwódka. Pewnego dnia w jej gabinecie pojawia się młody chłopak, który do złudzenia przypomina jej wielką miłość. To spotkanie jest jak iskra wrzucona w stos podartych papierów, które tylko czekają na rozpalenie. Spokój i równowaga, jakie kobieta wypracowała sobie przez lata cierpień, zostają zburzone przez falę wspomnień i uczuć z przeszłości. Kiedy w końcu na progu jej mieszkania zjawia się On, wszystko, co do tej pory misternie ukrywała pod fasadą normalności, wali się jak domek z kart.

Ciężko jest mi jednoznacznie określić tę powieść. To książka o nieuleczalnym zakochaniu. Jest w niej tak wiele emocji, których doświadcza każdy z nas. Poczucie bezradności, chęć bycia zauważonym, strach przed byciem nijakim i przeciętnym, uzależnienie od drugiej osoby, naiwność, aż w końcu ta silna miłość, która zostawia tak wielkie ślady w sercu, że nic nie jest w stanie ich zmazać. W tej historii miłość okazuje się być tak głęboka, że nawet 15 lat nie jest w stanie jej zniszczyć. W tym przypadku jednak to głębokie uczucie nie jest dobre. Jest toksyczne, wyniszczające i raniące. Autorka świetnie opisała dręczące bohaterkę emocje, które aż wylewały się z zapisanych stron. Rozmowy bohaterki z młodszą wersją jej siebie, przypominały jej jeszcze więcej sytuacji, o których chciała zapomnieć i nigdy do nich nie wracać. Nie chce popełnić kolejny raz tego samego błędu, który w młodości przysporzył jej tyle cierpienia i odcisnął piętno na całym jej życiu.

Myślę, że tę powieść każdy czytelnik odczuje inaczej, w zależności od tego, na jakim etapie życia się znajduje i co przeżył. Dla mnie ta książka okazała się być przepełniona emocjami, które wbijały się w moje serce niczym małe szpilki. Nie jest to lekka i łatwa historia o nieszczęśliwej miłości. To raczej historia o sile miłości, akceptacji siebie, konsekwencjach podejmowanych decyzji, rozumieniu swoich błędów i pogodzenia się z nimi.W moich kręgach 2020-10-31 08:44:53

Poza mną to historia pełna emocji. Poruszająca i dająca do myślenia. Miłość opisana na wszelkie sposoby. Mimo że nie polubiłam się z bohaterką i nie utożsamiłam się z nią (co jest wielkim minusem), to czułam wylewający się z każdej strony ból. Melancholia i głęboki smutek wydzierający się z każdego zdania pobudziły we mnie wspomnienia, tylko że ta historia powinna mnie zafascynować, wciągnąć, a tymczasem ja bujałam w obłokach myśląc o MOICH miłościach, lękach i troskach oddalając się niemiłosiernie od samej fabuły. Przez to czytałam tę dość krótką powieść bardzo długo. Musiałam zatrzymywać się i wracać czasem o kilka zdań, czasem stron, bo nie wiedziałam o czym czytam. Mam wrażenie, że miłość miała tu być pokazana w jakiś wybujały, interesujący sposób, ale finalnie się nią znużyłam. Nie mniej jednak był to jakiś powiew świeżości w powieściach o uczuciach, który warto poznać. Nie była to zła książka, ale po wielu ochach i achach liczyłam, że mnie oczaruje, a tymczasem zostałam z ambiwalentnymi uczuciami.violaa92 2020-11-27 20:33:31

Każda z nas mając kiedyś 16 lat spotkała chłopaka, który przerobił jej mózg na kisiel, a mimo to były to najpiękniejsze momenty naszego życia. Czytając tą książkę od razu nasunął mi się obraz mojej pierwszej miłości z czasów młodości, idealizowanie obiektu westchnień. Wszystkie te drobiazgi uniesień, tą mękę, którą w dorosłym życiu już nie potrafi się odczuwać doskonale opisała w swojej książce Bianca Okońska. Autorka umiejętnie ubrała w słowa i rozłożyła na czynniki pierwsze te dwa proste słowa - pierwsza miłość. Na ponad 300 stronach czytamy wyłącznie o emocjach towarzyszących nieudanemu epizodowi nastoletniej miłości i małżeństwu, mającemu być na nią lekarstwem. Autorka ma dar pisania o emocjach, o uczuciach ubiera je w poetyckie słowa, metafory , wszystko dokładnie analizuje i przetwarza. Książka jest przepełniona smutkiem, melancholią, to studium nieszczęśliwej miłości, trudnej relacji, ciągłego użalania się nad własną osobą, braku odwagi mówienia o tym co ważne. Autorka wykazała się niezwykłą wrażliwością, tylko jaki sens w tym, by opisywać samo uczucie na ponad 300 stronach, gdzie nie mamy jasno sprecyzowanego celu. Niestety muszę to przyznać, ale w książce wieje nudą.

Zamysł autorki był taki, aby ubrać we wzniosłe słowa i nadać patosu temu uczuciu, a wyszło dość nudno, melancholijnie i depresyjnie. Mamy zbyt wiele słów i zbyt wiele znaczeń i zbyt mało sensu w tym.Ilona_m2 2020-12-10 14:22:50

“Chciałabym do końca życia tak cię trzymać, wiesz? Nie dłonią. Sercem”
Narratorką i główną bohaterką “Poza mną” jest terapeutka. Jej małżeństwo rozpadło się kilka lat temu. Kobieta jest świadoma, że młodzieńcza miłość może w każdej chwili stanąć w drzwiach i chcieć wszystko naprawić. Jest świadoma, że niełatwo jest nie popełniać ciągle tych samych błędów. Jako terapeutka potrafi słuchać innych, ale nie potrafi usłyszeć siebie, szczególnie kiedy On wraca. Pomimo tego, że kiedyś bardzo mocno ją zranił, teraz chce żeby zweryfikowała swoje decyzje z poprzednich lat. Pewnego dnia w jej gabinecie pojawia się zagubiony, młody chłopak, który bardzo przypomina Jego. Budzi się w niej jeszcze więcej wspomnień.
“Poza mną” to powieściowy debiut Bianki Okońskiej. Książka jest naszpikowana emocjami. Miałam z nią mały problem. Na początku nie mogłam się wczuć. Na szczęście im dalej tym było lepiej. Autorka przedstawia historię opartą na wyborach i niepewnościach. To historia o decyzjach, konsekwencjach i miłość sprzed lat.
KarkaReads 2020-12-15 12:47:06

Ile ta książka wzbudziła we mnie emocji... Chociaż podobno jak są emocje to znaczy, że jest dobra.
Dawno nie czytałam historii tak przepełnionej smutkiem.
Czasem miałam ochotę potrząsnąć główną bohaterką i kazać się ogarnąć, a czasem chciałam ją przytulić.

Na początku było mi smutno, później się wkurzyłam, później było mi jej żal, a na koniec chyba pojawiła się jakaś mała garstka zrozumienia. Choć nie wiem czy to dobre.

Myślę, że każdy z Nas przeżył w jakiś sposób zakochanie. Pewnie było pięknie, szczęśliwie, smutno i wstrząsająco. Pewnie każdy wyniósł z tego jakąś lekcję.
W tej historii na pewno odnalazło się sporo osób... I to mnie chyba najbardziej smuci. Bo miłość powinna podnosić, a nie deptać. Powinna dodawać skrzydeł, a nie ograniczać. Powinna dodawać sił i chęci do działania, a nie zamykać nas w swoich szponach i zmuszać do czegoś, czego nigdy byśmy nie zrobili.
W prawdziwej miłości nikt nie powinien bać się być sobą.


I właśnie dlatego powinno się przeczytać "Poza mną", żeby wiedzieć jak nie dawać się traktować i jak nie traktować drugiej osoby. Szczególnie jeśli darzy się ją uczuciem. ainerbooks 2020-12-16 21:23:32