Tajemnicza gorączka panoszy się na świecie. Wskutek jej działania ginie wielu mężczyzn oraz większość kobiet i dzieci. Świat staje się opustoszały. Choroba sieje ogrom zła i przerażenia, śmierć jest wszechobecna. Tylko najwytrwalsi przeżywają. Bezimienna bohaterka, jako jedna z nielicznych kobiet, przeżywa tę epidemię i stara się nieść pomoc innym kobietom. Mężczyźni, którzy przeżyli, wykorzystują kobiety, stosują przemoc i traktują przedmiotowo. Uważają, że kobiety mają zaspokajać ich potrzeby i służyć im. Nie szanują i upokarzają na każdym kroku. Bohaterka stara się walczyć z tym złem, przebiera się za mężczyznę i wyrusza w poszukiwaniu życia. Gdy wkoło wszystko jest opuszczone i wszędzie zalegają zwłoki ludzi, nie ma śladów normalnego życia, panuje strach i przerażenie. Przemierzając świat bohaterka poznaje przypadkowych ludzi, których nie tylko uświadamia, ale stara się pomóc swoim doświadczeniem i wiedzą. Wykonuje już prawie zapomniany zawód, ale ogromnie pożądany w sytuacji epidemii. Wskazuje kobietom, że mogą, a wręcz powinny się chronić przed ciążą, gdyż każdy poród w warunkach choroby grozi śmiercią nie tylko kobiecie, ale również dziecku.
Księga bezimiennej akuszerki to przerażający obraz samotności, opuszczenia i braku nadziei na lepszą przyszłość. Z uwagi na swój charakter przedstawia nam wizję końca świata, obraz tragiczny i zniewalający. To lektura dla odważnych nie bojących się tego, że jutra może nie być ...
Ta lektura płynie spokojnym nurtem, nie doszukamy się nagłych zwrotów akcji czy brawurowych wydarzeń. Toń spokojna otacza nas z każdej strony, a pośród niej wędrująca bezimienna akuszerka. Fabuła jest dość skąpa, ale niesamowicie mądra i skłaniająca do refleksji, do zatrzymania się i zastanowienia nad przemijalnością życia, nad jego sensem i wartością. Ukazuje, jak wielką wartością jest zdrowie i jak trzeba o nie dbać. Choroba może przyjść w najmniej spodziewanym momencie i zaskoczyć, nie zawsze jesteśmy na nią przygotowani. A zazwyczaj nigdy nie jest odpowiedni moment na jej wizytę.
Księga bezimiennej akuszerki wciąga od pierwszej strony, ale też przeraża. Sieje spustoszenie, w umyśle każdego czytelnika emocje pracują na najwyższych obrotach. Od smutku i nostalgii, poprzez zadumę i refleksję, do wewnętrznego rozdarcia i złości, złości na cały świat.
Obok tej książki nie można przejść obojętnie. To bardzo refleksyjna powieść, do której powinniśmy co jakiś czas powracać. Zwłaszcza obecne czasy, gdzie wkoło nas odważnie zadomowił się wirus, na którego nie ma lekarstwa, są analogią dla sytuacji, jaka dotknęła bohaterkę. Do mnie ta historia przemówiła zdecydowanym i wyraźnym głosem, pozostawiła po sobie ogromną wyrwę, z którą teraz się zmagam. Zapiera dech w piersiach. Bije z niej ogromny potencjał intelektualny. Pod przykrywką prostej historii autorka skryła ogromną wartość, którą tylko trzeba umiejętnie wydobyć spod płaszczyka skrytych wrażeń. Ambros 2020-09-26 19:19:09

Po zobaczeniu zapowiedzi książki pod tytułem „Księga bezimiennej akuszerki”, nabrałam ochotę, aby ją przeczytać. Napisanie, że jest to „Opowieść podręcznej” w świecie postapo średnio do mnie przemawiało, bo wydaje mi się, że takie porównania rzadko są trafione. Jednak opis książki pani Elison mnie zainteresował i sprawił, że zechciałam zapoznać się z tą historią.

Do książki „Księga bezimiennej akuszerki” podeszłam z pozytywnymi myślami. Czułam, że ta historia mi się spodoba i się nie pomyliłam. Książka wciągnęła mnie już od pierwszych stron. Rozgrywająca się przed oczami czytelnika historia była lekko przerażająca, ale też dodająca odrobinę otuchy. Wydarzenia rozgrywają po tym, jak wiele osób zmarło na skutek grypy. Na świecie została garstka ludzi i radzą sobie na różne sposoby. Nasza główna bohaterka jest tą nadzieją, że w niełatwej rzeczywistości można radzić sobie inaczej niż wszyscy i może to jest właśnie wyjście, aby przetrwać.

Książkę „Księga bezimiennej akuszerki” czyta się bardzo płynnie. Jak już zanurzyłam się w czytanie, to w mojej głowie płynęły obrazy przedstawionej rzeczywistości. Nie była to książka, za którą tęskniłam, jak odłożyłam na bok, ale z wielką chęcią wracałam do jej czytania. Byłam bardzo ciekawa jak zakończy się opisywana historia i ani trochę się nie zawiodłam. Miałam pewne przypuszczenia, ale nie do końca one się spełniły, co jest zdecydowanie plusem, bo doznałam zaskoczenia, że tę historię można skończyć w taki sposób.

„Księga bezimiennej akuszerki” to pierwsza część trylogii „Droga donikąd”. Jestem już ciekawa, co mnie spotka w kolejnych częściach i na pewno będę je wypatrywać w zapowiedziach. AnnieK 2020-10-02 14:57:38