Druga część cyklu Wiatr ze wschodu w moim odczuciu jest jeszcze lepsza niż pierwsza. Mamy 1920 rok, trudne czasy, Rosja przez ostatnie lata zmieniła się nie do poznania. Anastazja z braku innej możliwości udaje się po pomoc do zaprzyjaźnionego lekarza, który ratuje ją przed dalszą tułaczką. Kazimierz zaś za namową znienawidzonego przeze mnie Borysa zgadza się na wszystko wbrew własnej woli. Po kilku latach przypadkiem znów się spotykają, ale aktualna sytuacja każdego z nich oraz przeszłość nie wprawiają ich w dawną euforię. Czy udać im się przebić mur niedomówień?

Ten nieszczęsny Borys tak mnie denerwuje, że mam ochotę go kropnąć. Sama Anastazja również wywołuje we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony jest mądra, dobra, a z drugiej jej myślenie jest czasami tak niedorzeczne, że z chęcią bym nią potrząsnęła. Strasznie drażni mnie ciągłe ukrywanie prawdy, brak normalnej rozmowy wyjaśniającej. Ludzie w złości powinni nawet wykrzyczeć to, co leży im na sercu, ale nie Anastazja. Krzywdzi samą siebie, boi się kogoś, kogo wcale nie powinna się bać, wciąż ogląda się za sobie, ucieka, milczy. Ma jednak dopiero 22 lata i za sobą dramatyczną przeszłość. Nie ona jedna postępuje w taki sposób. Sam Kazimierz ogarnięty marazmem zrobił się totalnie ciapowaty, wręcz jak dziecko, a powinien być mężczyzną, twardym i zdecydowanym, zawlec ją gdzieś, zakneblować i powiedzieć wszystko co chce 😂😂. Taki żarcik oczywiście, ale muszę wam powiedzieć, że tak szarpały mną emocje, że szok po prostu... Nie dajcie się jednak zwieść mojej emocjonalnej opinii, bo w moim odczuciu książka jest naprawdę dobra. Z pewnością będzie kolejny tom, który oczywiście z miłą chęcią przeczytam.
moniczyta 2020-10-15 14:29:49