Początek XX stulecia. Paryż żyje pogrzebem znanego miliardera, właściciela banku Marcela Péricourta. Całe jego imperium ma przejąć wnuk, Paul. Jednak jedna nieuważna chwila i wszystkie dotychczasowe zamierzenia tracą rację bytu. Wszystko nagle się zmienia, nieodwołalnie. Córka Marcela, Madeleine – w wyniku intryg bliskich rodzinie osób – zostaje na skraju nędzy i upadku. Kobiecie przyzwyczajonej do życia na wysokim poziomie trudno jest się pogodzić z upadkiem. Ale z czasem zaakceptuje swój los i postanowi zemścić się na ludziach, którzy doprowadzili ją do upadku. Będzie bezwzględna i stanowcza, misternie zrealizuje swój plan, którego niejeden strateg chętnie by jej pozazdrościł. Ależ ona ma w sobie upór i waleczność, jakże jest odważna i pewna swoich racji. Niewiele kobiet w literaturze miało taki twardy i męski charakter, jak bohaterka najnowszej powieści Pierra Lemaitre'a.
Kolory ognia w znakomity sposób ukazują nastroje panujące w latach 20 i 30 – tych we Francji, targanej walkami i nierównościami społecznymi. Strajki, bunty i manifestacje i wszystko w obliczu zbliżającej się wojny. Jak wiadomo, na wojnie często jedni się bogacą, a inni tracą. Co cwańsze jednostki wykorzystają każdą chwilę nieuwagi i zbiją wielkie fortuny. Ale też wiadomo, że nie wolno się bogacić na krzywdzie innych osób, sprawiedliwość zawsze zwycięży, wcześniej czy później. Ta historia ukazuje obraz walki samotnej kobiety z ówczesnymi układami i niesprawiedliwościami, z panującą wkoło korupcją i nieuczciwością. Widzimy obraz zdeterminowanej kobiety, która ma zamiar zemścić się ludziach, którzy zniszczyli jej życie, wykorzystali bezpowrotnie i upodlili. Ale ona się nigdy nie poddała, z wielkim pietyzmem i cierpliwością dumnie walczy ze złem i pogardą.
Szpaler bohaterów jest wyborny, każdy z nich jest nieodłącznym uzupełnieniem całej, misternie skonstruowanej i niezwykle ciekawej fabuły. Ciągłe i liczne zwroty akcji, zaskakujące i niekończące się intrygi, wyraziści i charakterni bohaterowie, mroczna i intrygująca atmosfera stolicy Francji – to atuty tej pięknej i emocjonalnej historii.
Kolory ognia to powieść o miłości i zdradzie, o egoizmie i zemście, o pogardzie dla drugiego człowieka i chciwości, o ludzkiej pazerności i ogromnej korupcji, o „nadmiernej” dbałości o swój los kosztem innych osób. Ona też nas ostrzega, że nie wolno ufać bezgranicznie najbliższym, od nich się nie spodziewany żadnej krzywdy, ale los potrafi być nieprzewidywalnie przekorny.
Przyznam, że nie mogłam się oderwać od tej lektury, nie wiem co ma w sobie tak magicznego, że ciekawość dalszych losów bohaterów nie pozwalała mi zasnąć. Jeszcze jeden rozdział, i jeden, i nawet nie wiem kiedy, a musiałam się szykować do pracy. Nie zdarza mi się to często, ale jednak takie sytuacje też mnie nie omijają.
Czy polecam tę lekturę? Powiem krótko, jej nie trzeba reklamować, ona jest wartością sama w sobie i jestem przekonana, że większość z was przyznam mi rację. W tej kompilacji thrillera z powieścią obyczajową każdy znajdzie coś dla siebie i pozwoli swoim emocjom na niekończącą się podróż … Ambros 2020-10-20 21:08:31

Tego francuskiego pisarza kojarzyłam do tej pory z dobrymi historiami kryminalnymi, dlatego też bez wahania sięgnęłam i po tę pozycję. Nieoczekiwanie dostałam zupełnie nie to, czego się spodziewałam.

1927 rok. Paryż opłakuje zmarłego, wpływowego bankiera i milionera, Marcela Péricourta. Jego finansowe imperium miał w przyszłości przejąć wnuk Paul, tyle że w dniu śmierci dziadka chłopiec ma dopiero siedem lat, na dodatek w dniu pogrzebu dochodzi do tragicznego w skutkach wypadku.
W wyniku intryg osób zarządzających firmą, rodziny i przyjaciół, córka Marcela, Madeleine, zostaje bankrutem. Musi zmierzyć się z niegodziwością, chciwością, wszędobylską korupcją i niezdrowymi ambicjami osób, które ją otaczają. Będzie musiała wykorzystać całą inteligencję, determinację i spryt, by przetrwać i odbudować to co utraciła. I obmyśli iście makiaweliczny plan, by dokonać zemsty.

Ta książka była dla mnie totalną niespodzianką i ogromnym zaskoczeniem, przede wszystkim wyraźnie odczułam inspirację twórczością Aleksandra Dumasa.
Począwszy od stylu i języka, który świetnie oddawał klimat tamtych lat, po poruszane tematy, nie pomijając spraw społecznych i politycznych. Autor wykazał się szczególnym poczuciem humoru, podszytym ironią i sarkazmem, a którego zupełnie się tutaj nie spodziewałam. Czasem lekki i niefrasobliwy ton, zupełnie nie pasował do opisu niezwykle bolesnych i tragicznych wydarzeń.
Dostajemy obraz Francji targanej wichrami historii i widmem zbliżającej się wojny, a na jej tle ukazano szereg misternie utkanych postaci, targanych ludzkimi namiętnościami, którym nieobce są najniższe z uczuć takich jak podłość, chciwość, chore ambicje czy zazdrość. To cała plejada niezwykle wyrazistych, różnorakich charakterów uwikłanych w niekończące się intrygi. Chyba nigdy nie spotkałam się z takim egotyzmem, bezdusznością i tak bolesną zdradą.

"Kolory ognia" zapewniły mi wiele emocji i okazały się niezapomnianą przygodą, choć nie jest to literatura, po którą zwykłam sięgać. To monumentalna powieść obyczajowa z pewną dozą dramatu, gdzie ważną rolę odgrywają nastroje społeczno - polityczne.Coolturka 2021-02-11 21:23:12