Komisarz Jan Tajler jest bardzo charakterystycznym bohaterem. Woli pracować w pojedynkę i mimo krótkiego stażu pracy, cieszy się sporym zaufaniem przełożonego. Jest samotnikiem, kochającym muzykę, która towarzyszy mu na każdym kroku. Morderstwo, które zostało mu przydzielone jest bardzo charakterystyczne, ponieważ towarzyszą mu elementy kultury japońskiej.
Z każdą chwilą grono podejrzanych się zmienia. O rozstrzygnięciu sprawy decydują prawie niedostrzegalne detale. Komisarzowi nie pomaga w tym prasa, a szczególnie młoda dziennikarka Justyna, która w pewnej chwili staje się nieodłącznym towarzyszem tej sprawy.
Książka podzielona jest na rozdziały, które w większości odpowiadają poszczególnym dniom śledztwa. Z jednej strony daje to Czytelnikowi pełen obraz prowadzonego postępowania, a z drugiej wrażenie nadmiernego rozłożenia akcji w czasie. Pomysł na fabułę bardzo dobry. Początkowe wolne tempo z czasem przyspiesza, aby na końcu zaskoczyć Czytelnika. Autor ciekawie "podrzuca" czytającemu tropy, które okazują się mieć dwojakie znaczenie.
Wątek kryminalny nie jest prosty i oczywisty. Z jednej strony niedostateczna ilość śladów, a z drugiej barwne grono podejrzanych i ciekawy wachlarz potencjalnych motywów. Całość jest zaskakująca, ponieważ powolny początek nie wskazuje ciekawego i zaskakującego zakończenia. Lubię To Czytam 2020-10-24 00:43:07

Tym razem udajemy się do Opola, gdzie komisarz Jan Tajler ma za zadanie znaleźć sprawcę dziwnego, wydawać by się mogło, rytualnego morderstwa. Zginęła młoda kobieta, Aleksandra Nowak, księgowa w znanej firmie. Kobieta poniosła śmierć wskutek głębokiego nacięcia szyi, śmierć mniej bolesna, tym bardziej, że wcześniej została znieczulona środkami usypiającymi. Komisarz rozpoczyna żmudne śledztwo, tym bardziej, że sprawca nie był tak łaskawy i zostawił niewiele śladów. Obok Tajlera temat ten interesuje miejscową prasę, młoda dziennikarka Justyna, chce też się wybić na tej zbrodni, za cel postawiła sobie pokazanie nieudolności policji. Wiadomo, że zazwyczaj relacje na linii policja – prasa przy takich zbrodniach nie są łatwe, niewiele można ujawnić, aby nie wypłoszyć sprawcy. I tak też jest w tym przypadku. Pierwsze spotkanie komisarza Jana i dziennikarki nie było fortunne, pytanie jak będzie dalej, lepiej czy tylko gorzej? Wiadomo, gdyby połączyli wspólnie siły, mogliby na pewno zdziałać więcej, ale każdy z osobna …
Ostre cięcie to zdecydowanie udany i mocny debiut, napisany prostym, ale i dosadnym językiem. Czyta się w mgnieniu oka, akcja szybko i zdecydowanie płynie. Gdy komisarz już wpada na trop sprawcy, cała układanka się burzy i wszystko trzeba zaczynać od początku. I tak jest kilka razy. Już się wydaje, że sprawca odpoczywa w areszcie, a tu nagła i nieoczekiwana zmiana frontu. Uwielbiam takie kryminały, gdzie nic nie jest pewne i oczywiste, trudno jest cokolwiek przewidzieć. Wszelkie myśli, że wiemy kto jest sprawcą, należy odłożyć do lamusa, nie warto się zbytnio naprężać przy tej lekturze, i tak wiadomo, że jesteśmy bez szans. Jak kilka razy typowałam, ale moje strzały okazały się ślepe, pudło. Warto wspomnieć, że autor nie szczędzi nam dość brutalnych i dosadnych scen, ociekających krwią i mrożących krew w żyłach. Ale to jest zdecydowanie konieczne w takiej powieści, to tylko wzmaga nasze odczucia i emocje, ubarwia całą historię i nadaje jej waloru mroczności i tajemniczości.
Pomysł na fabułę interesujący i wciągający czytelnika, wszystko zakrawa na mord rytualny, a przynajmniej autor chciał, abyśmy tak myśleli. Charakterystyczne zabójstwo, skrępowane odpowiednio zwłoki, brak śladów walki, specyficzne narzędzie zbrodni i wnikliwy klimat. Czy można myśleć inaczej? Zdecydowanie nie.
Z niecierpliwością oczekiwałam schwytania tego prawdziwego, jedynego sprawcy. Moje emocje nie pozwalały mi spokojnie brnąć dalej, nie mogłam odłożyć tej książki, zanim nie poznałam rozwiązania. Nocka zarwana, ale zagadka rozwiązana. I pełnia satysfakcji i zadowolenia. Naprawdę świetnie spędziłam czas przy tej powieści, w otoczeniu charyzmatycznych bohaterów, indywidualistów chodzących własnymi ścieżkami, nie lubiących rutyny i marazmu. Przy nich nie było czasu na nudę i spokój. Wrażenia niezapomniane, już skończyłam czytać, ale jeszcze kołaczą mi się po głowie motywy, jakimi kierował się sprawca, staram się je przeanalizować na chłodno i nadal mnie oburzają. Czy z miłości można popełnić zbrodnię? Oczywiście. Ale pozostaje pytanie: dlaczego?
Interesująca, tajemnicza i godna uwagi. Zdecydowanie polecam. Debiut, który zasługuje na waszą uwagę!Ambros 2020-11-11 17:58:59