Powieść Vonneguta została skonstruowana w bardzo ciekawy sposób. Jest to autobiografia, ale wydarzenia nie są w niej ułożone chronologicznie, tylko Kaberkian skacze pomiędzy różnymi okresami swojego życia. Wymaga to pewnego skupienia, ale wszystko jest na tyle jasno opisane, że trudno się pogubić, co się kiedy wydarzyło. W związku z tym, że jest to autobiografia, to mamy okazję poznać wiele ciekawych przemyśleń głównego bohatera na temat życia, kobiet, czy wojny, w której walczył i stracił na niej oko. Oczywiście nie brak również refleksji nad sztuką, w szczególności nad tą nowoczesną. Bohater zastanawia się również nad rolą, jaką odgrywa sztuka i rodzina w radzeniu sobie z traumatycznymi wydarzeniami, np. II wojny światowej.

Cała powieść została napisana bardzo lekkim, chwilami ironicznym i zabawnym językiem, przez co książkę czyta się szybko i zanim się obejrzałem dotarłem do końca. Co więcej, sytuacja w której pod koniec życia znalazł się Kaberkian zmienia się bardzo pod wpływem wdowy Circe Breman, którą spotyka na plaży i zaprasza do swojej posiadłości. Od tego momentu jego życie nie będzie już takie samo i nie chodzi tutaj o wątek romantyczny, ale o niezwykłą relację, jaka powstaje pomiędzy nimi. Dzięki Circe, bohater postanawia napisać autobiografię, opowiada o swojej przeszłości i snuje przy tym wiele ciekawych rozważań i refleksji na temat życia, wojny i malarstwa. Dodatkowo cały czas ciekawość czytelnika jest podsycana przez sekret kryjący się w starym spichrzu na kartofle, a który wychodzi na jaw dopiero pod koniec książki. To, co się tam znajduje stanowi piękne zakończenie historii i całego przesłania powieści.

Sinobrody to kolejna, ciekawa powieść Kurta Vonneguta, która ukazała się w nowym wydaniu w twardej oprawie. Tym razem nieco bardziej humorystyczna i lekka powieść niż poprzednie, które czytałem, ale niemniej interesująca i poruszająca ważne tematy.Hrosskar 2020-11-09 17:28:16

Kurt Vonnegut jest zdecydowanie jednym z moich ulubionych pisarzy. "Sinobrodego" stworzył w formie autobiografii fikcyjnego malarza, gdzie wątki z przeszłości przeplatają się z teraźniejszymi wydarzeniami. Tytuł nawiązuje do znanej, XVII-wiecznej baśni. Piękne, nowe wydanie od Wydawnictwa Zysk i -Ska dodatkowo zachęca do sięgnięcia po pozycję.⠀
⠀
W luksusowej rezydencji nad brzegiem oceanu żyje zgorzkniały staruszek, były malarz - Rabo Karabekian. Pustelniczy tryb życia jest jego własnym wyborem - artysta pragnie być sam, strzegąc swojego drogocennego sekretu - zawartości przepastnego spichrza na kartofle na terenie posiadłości.⠀
Niespodziewanie w życiu bohatera pojawia się energiczna wdowa, trudniąca się pisaniem poczytnych książek dla młodzieży. Ekscentryczna towarzyszka podkręca stateczne tempo życia Karabekiana, motywując go do napisania autobiografii i tym samym rozrachunku z przeszłością. Pisanie książki okazuje się mieć moc niemal terapeutyczną. Okazuje się, że Rabo ma do opowiedzenia ciekawą historię, był bowiem jednym z założycieli szkoły malarstwa ekspresjonizmu abstrakcyjnego. Artysta stopniowo odkrywa kolejne karty, lecz uparcie nie udziela wścibskiej wdowie odpowiedzi na jedno jedyne pytanie: co u diabła, kryje się w spichrzu na kartofle?⠀⠀
⠀
Vonnegut po raz kolejny zabiera czytelników w podróż pełną życiowych prawd i filozoficznych zaułków. Po drodze pochyla się nad sztuką, człowieczeństwem, miłością, szaleństwem... Pisze w lekkim tonie, o ciężkich tematach. Pisze po prostu tak, że chce się czytać, chce się dać porwać tej tragikomedii pomyłek, którą ostatecznie jest życie każdego z nas.⠀
Sporo miejsca autor poświęcił sytuacji kobiet we współczesnym świecie, m.in. powołując do życia bohaterkę, która ewoluuje na niezwykle silną, wyrazistą i kluczową dla fabuły postać, stającą się głosem tych, którym nie pozwolono przemówić. Uwielbiam ten wątek.⠀
⠀
Zresztą kreacje bohaterów to majstersztyk. Nawet te trzecioplanowe żyją własnym życiem. Wielowarstwowość powieści także robi wrażenie. Konsumpcjonizm, komercjalizacja sztuki, upadek wartości, wojna... wszystko to znajduje swoje miejsce w tej niezbyt długiej historii, będącej owocem ogromnego talentu, spostrzegawczości i błyskotliwego poczucia humoru autora. Jednocześnie zdaje się różnić od innych znanych mi dzieł pisarza - jest bardziej melancholijna i sentymentalna.
⠀
Nie jest to moja ulubiona książka Vonneguta, ale nie żałuję żadnej spędzonej z nią minuty. Moim zdaniem nie nadaje się na sam początek przygody z twórczością pisarza, ale dla osób już zaznajomionych z dziełami KV to absolutny must-read :)murder.in.the.library 2021-04-06 18:27:33