Bardzo lubię twórczość pani Gabrieli Gargaś, bo zwykle nie jest taka, jaką na pierwszy rzut oka może się wydawać.

To przede wszystkim historia dwóch sióstr Marietty i Bereniki. Ta pierwsza znudzona związkiem coraz częściej ucieka do swojego sklepiku z rękodziełem. Druga jest pielęgniarką pracującą na oddziale intensywnej terapii. Całym sercem oddana swym pacjentom zapomniała, że istnieje życie poza pracą.

"Czasem wystarczy obecność kogoś gotowego wysłuchać, co tak naprawdę gra nam w duszy, i choćbyśmy nie wiem jak grubą maskę obojętności przybierali, w końcu ona pęknie, uwalniając łzy.
Czasem wystarczy kogoś chwycić za rękę i posłuchać, jak klnie na wszystko dookoła.
Czasem wystarczy po prostu być. Tyle i aż… tyle".

Powyższy cytat jest jednym z wielu mądrych spostrzeżeń autorki, znajdziemy tu ich o wiele, wiele więcej. A jeśli chodzi o konstrukcję powieści, to muszę przyznać, że początkowo denerwowało mnie przeskakiwanie od jednej postaci do następnej, ale bardzo szybko okazało się, że ta historia należy do sióstr i najlepszych przyjaciółek zarazem.
Świat Bereniki to ciężka praca na OIOM-ie, lecz w głębi duszy tęskni za bliskością z drugim człowiekiem. Marietta przygotowuje się do ślubu, choć najchętniej wszystko by odwołała. Pozostałe postacie, których dość sporo się tu przewinie, tworzą barwne tło.

Pachnąca świętami i nostalgią, porusza trudne tematy, wzbudzając cały wachlarz emocji. Podkreśla, jak bardzo ważne są relacje między ludźmi i jak często o nich zapominamy, goniąc, byle do przodu, byle dalej, wyżej, więcej...
To nie jest słodka i ckliwa opowieść świąteczno-zimowa, lecz historia, która zmusza do zadumy nad tym, co naprawdę ważne, nie tylko w święta. Czas z rodziną, obecność drugiego człowieka obok, to liczy się najbardziej. Obowiązkowa lektura dla miłośników dobrych powieści obyczajowych. Coolturka 2020-12-04 18:43:51