"To ja, Szpilka. Klub" rozpoczyna cykl kryminalno-sensacyjny. Jeśli lubicie silne babki, to polecam Waszej uwadze.

Podkomisarz Marianna Kohut przez wszystkich zwana Szpilą, przez tych którzy darzą ją sympatią po prostu Szpilką, to mocno stąpająca po ziemi młoda kobieta zasilająca szeregi policji kryminalnej. Ma 34 lata, lecz z powodu swej filigranowej budowy wygląda na młodszą.
Gdy w parku zostają znalezione zmasakrowane zwłoki młodego, eleganckiego mężczyzny, to właśnie ona zajmie się śledztwem.

Mamy mocny i rasowy kryminał, dokładnie taki jak lubię. Ciekawa zagadka kryminalna i śledztwo, którego jesteśmy świadkami na każdym jego etapie. Fajna ekipa śledcza złożona z interesujących osobowości.

Ale największą zasługę przypisuję głównej bohaterce, tytułowej Szpilce, to ona gra tutaj pierwsze skrzypce i ta historia toczy się wokół niej. Pewna siebie, bezczelna i przebojowa. Poznajemy ją w narracji pierwszoosobowej. To konkretna i silna babka, która przeżyła w swym życiu nie jedno, a za swą życiową misję uważa łapanie pedofili, bowiem jeden z nich skrzywdził kiedyś jej młodszą siostrzyczkę.

Akcja od początku jest niezwykle dynamiczna i nie zwalnia tempa, aż do ostatnich stron. Krótkie zdania dodatkowo dają wrażenie energii, prędkości, poweru. Połykam tekst, który nie wiedzieć kiedy dobiega końca. Czekam na więcej.Coolturka 2021-01-03 14:51:48

W ubiegłym roku mój mąż zaczytywał się w cyklu "www" Marcina Ciszewskiego i to głównie z fantastyką wojenną dotychczas kojarzyłam autora. Wiedziałam jednak od męża, że potrafi pisać wciągająco i z humorem, więc z ciekawością sięgnęłam po pierwszą część jego nowego cyklu „Szpilka”. Tym bardziej, że główną bohaterką jest kobieta. Silna, ponadtrzydziestoletnia policjantka w stopniu podkomisarza. Świadoma swoich atutów, nieco butna i nie zawsze działająca w granicach prawa.

I jak mogłabym nie pokochać i nie utożsamiać się z tytułową Szpilką, gdy "jest nas, kurdupli metr sześćdziesiąt, paru na świecie." Pewnie i wielu z Was znalazłoby się w tym zacnym klubie.

Choć w powieści oczywiście nie o taki klub chodzi. Może o "klub wzajemnego mycia rączek"? A może o coś zupełnie innego? Szpilka pracuje nad wyjaśnieniem brutalnych zabójstw młodych kobiet oraz śmierci znanego pisarza zagryzionego przez psy. A że z natury lubi pakować się w kłopoty, to akcja porywa od pierwszych stron. Również jej przeszłość, którą stopniowo ujawnia, pozwala lepiej zrozumieć niektóre jej nieszablonowe działania. Choć żadne wprowadzenia z pewnością nie przygotują Was na zaskakujące zakończenie. Mnie przynajmniej nie przygotowały.

Bardzo spodobała mi się forma narracji, w której Szpilka opowiada nam w lekki i zajmujący sposób o prowadzonym śledztwie, realiach pracy w policji i własnej rodzinie. Często kieruje się wprost do czytelnika co w moim odczuciu wzmacnia przekaz i więź z bohaterką.

Dobrze rozumiem również jej odczucia dotyczące pracy z mężczyznami. Drobna, ładna i wyglądająca na dużo młodszą kobieta, często traktowana jest z pobłażaniem i musi udowadniać swój profesjonalizm. Choć wiadomo, wiele zależy od tego, na kogo się trafi.

Poprzednie cykle autor zamykał pięcioma, sześcioma częściami i na przynajmniej tyle liczę i tym razem.
czytanie.na.platanie 2021-02-08 13:16:46