Czy uważacie, że kłamstwo ma krótkie nogi?  Ja myślę, że tak. Prędzej czy później prawda wyjdzie na jaw.

Tym tematem zajęła się @danutaawolusi w książce “Nie mówiąc nikomu”. Poznajemy historię Laury i Maksymiliana. Wydaje się, że wszystko u nich dobrze. Mają dwójkę dzieci, on prowadzi dobrze prosperującą firmę, ona zajmuje się domem. Ale... Oboje mają swoje tajemnice. I to nie jakieś drobnostki, tylko bardzo poważne sprawy. Nie chce Wam więcej mówić o tych tajemnicach, bo zaspojleruje, a nie o to w tym chodzi.

Obok historii Laury i Maksa, poznajemy Ukę. Zaniedbaną staruszkę, która nie nawiązuje z nikim kontaktu, jedynie czasami chodzi do sklepu i na pocztę opłacić rachunki. Stałym punktem jej dnia jest wizyta na cmentarzu, odwiedza grób męża. Postać Uki jest owiana tajemnicą. Mieszkańcy miejscowości w której mieszka, nic nie wiedzą o kobiecie, zastanawiają się skąd ma pieniądze na rachunki, skoro nigdy nie pracowała.

“Nie mówiąc nikomu” wciąga od samego początku, ale także zmusza do myślenia. Świetnie obrazuje jak kłamstwa małe i duże wpływają na relację z bliskimi osobami, jak można zniszczyć coś co budowało się parę lat oraz jak ciężko jest poskładać to co się rozleciało. Co bardzo mi się podobało to pokazanie, że dzieci są bardzo dobrymi obserwatorami. I chociaż nie zdajemy sobie z tego sprawy to one dokładnie wiedzą, że między rodzicami coś się dzieje, mimo, że próbujemy zachować pozory.

Jakby tego było mało to książka porusza problem braku akceptacji, inności, braku zrozumienia, jak stereotypowe poglądy rodziców wpływają na dorosłe życie dzieci.

Uważam, że każdy powinien sięgnąć po tę książkę. Myślę, że w każdym z bohaterów znajdziemy cząstkę siebie.  Książka otwiera oczy na sprawy, na które człowiek nie zwraca uwagi. Historia w niej zawarta porusza, zmusza do refleksji. Bardzo polecam, jestem pewna, że każdy coś z niej wyniesie.  Monika @onaczytanoca 2021-03-20 17:20:34

Lubię sięgać od czasu do czasu po obyczajówki, a ta po przeczytaniu opisu wydawała się interesująca. Czy faktycznie tak było?

'Nawet ból może być sekretem. Cierpienie, którego nie widać w oczach ani kącikach ust, wnika głęboko w człowieka jak nieuleczalna choroba. Lepiej o nim nie mówić, nie wyjmować ostrza z rany, ryzykując, że poleje się za dużo krwi.'

Laura i Maks pobrali się bardzo młodo, w wieku trzydziestu kilku lat są małżeństwem z kilkunastoletnim stażem i dziewięcioletnimi bliźniakami. Ich życie nie jest jednak tak kolorowe jak mogłoby się wydawać. Maks ma swoje problemy i wyładowuje je w specyficzny sposób na żonie. Wydziela jej pieniądze i nie pozwala wrócić do pracy. Laura nie jest dłużna mężowi i również ma swoje sekrety. Czy partnerom uda się dojść do porozumienia i nakierować życie swojej rodziny na właściwe tory?

Oczywistą sprawą jest, że tajemnice prędzej czy później wyjdą na jaw i są w stanie zniszczyć nawet najsilniejszy związek. Zarówno Laura jak i Maks mają swoje za uszami, przez co z dnia na dzień oddalają się do siebie. Dopiero w bardzo krytycznym momencie próbują poskładać wszystko z powrotem, ale czy nie jest już za późno? Bohaterowie nie potrafią znaleźć wspólnego języka, życie z dnia na dzień staje się problematyczne. Wydawać by się mogło, że miłość gdzieś wyparowała, a małżeństwo pozostaje ze sobą wyłącznie ze względu na dzieci. Jednak bliźniaki również wyczuwają, że coś jest nie tak.

'Czemu tak trudno żyć pośród ludzi? Czemu tamci nie zadowolą się pilnowaniem własnego nosa, ewentualnie nosa najbliższych?'

Historia bardzo lekka, szybko się ją czyta. Pomimo stosunkowo ciężkich problemów, bardzo przyjemnie poznaje się głównych bohaterów i ich przemyślenia. Typowa obyczajówka, po którą warto sięgnąć, jak ma się ochotę na historię, którą łatwo przyswoić, bez konieczności ogromu skupienia. Polecam!

'Nie ma tragedii w byciu żoną i matką. Tragedią jest bycie kobietą zdominowaną. Nawet przez własne dzieci.' AgaZaczytana 2021-04-28 11:29:11