Polska w przededniu II wojny światowej.
Ewa Abramowicz doskonale zdaje sobie sprawę, że ulegając woli rodziców i wychodząc za mężczyznę, którego jej wybrali, pozbawiona zostanie wielu swobód, bowiem David jest ortodoksyjnym Żydem.
Gdy na kilka dni przed ślubem wybucha wojna, dziewczyna dopiero wtedy przekona się, co oznacza prawdziwe zniewolenie i bezsilność. Bieg wydarzeń sprawi, że przyjdzie jej podjąć decyzję, która zaważy na całym jej życiu...

Jestem ze Śląska, więc na wieść o miejscach wydarzeń, jakimi są Mysłowice czy Sosnowiec, rozbłysły mi oczy. To bardzo przyjemne czytać o miejscach, które są nam znane. To ciepła i niezwykle poruszająca powieść obyczajowa napisana bardzo przyjemnym językiem.
Autorka zadała sobie wiele trudu, by w pełni przedstawić sytuację Żydów na ziemiach polskich przed i podczas wojny. Przybliża nam również ich kulturę i zwyczaje, posługując się dużą ilością do tej pory nieznanych mi pojęć.


Polubiłam główną bohaterkę, początkowo współczułam jej wewnętrznego rozdarcia: posłuszeństwo i szacunek wobec rodziców czy pójście za głosem serca. Potem z uwagą śledziłam, jak odważnie stawia czoło wszystkim przeszkodom, które przygotował dla niej los. Ostatecznie to przeznaczenie miało najwięcej do powiedzenia, przeznaczenie i podszepty serca.
Autorka przemyciła tu kilka ważnych zagadnień, jakimi są pozycja kobiet w świecie, w danej kulturze, pragnienie bycia kimś więcej, niż tylko żoną swojego męża, i w końcu wartość przyjaźni, która trwa ponad podziałami.

„Wojna odebrała mi już wszystko. Rodzinę, narzeczonego, dom, a nawet poczucie własnej godności. Co najwyżej mogę jeszcze stracić życie”.

Wojenne losy żydowskiej dziewczyny, która przetrwała, podając się za Polkę, przedstawione zostały w sposób niezwykle przystępny i delikatny. Opowieść ta na pewno spodoba się wszystkim wrażliwcom, którzy nie są w stanie czytać takiej literatury stricte na faktach. Coolturka 2021-04-04 18:48:10