Dziś parę słów o pięknie wydanym zbiorze opowiadań grozy. Książka zawiera dwa opowiadania autorstwa angielskiej pisarki-Susan Hill. Myślę, że większość osób kojarzy "Kobietę w czerni" dzięki ekranizacji z 2012 roku, z Danielem Radcliffem w roli głównej. Tekst po raz pierwszy opublikowano w 1983 roku, więc liczy sobie już parę lat. Z kolei drugie opowiadanie pt. "Rączka" pochodzi z 2010 roku i zetknęłam się z nim po raz pierwszy.⠀
⠀
"Kobieta w czerni"⠀
Młody adwokat z londyńskiej kancelarii zostaje wysłany do zapadłej mieściny na północy, aby wziąć udział w pogrzebie swojej klientki, Alice Drablow, oraz uporządkować dokumentację związaną z kwestiami spadkowymi. Jak się okazuje, pani Drablow nie mieszkała w samym Crythin Gifford, lecz trochę dalej, na Węgorzowych Mokradłach. Aby tam dotrzeć należy przedostać się przez Groblę Dziewięciu Żywotów, która każdego popołudnia zalewana jest wodą (motyw jak z zeszłorocznego miniserialu "Dzień trzeci"), co odcina jedyną możliwą drogę powrotu do miasteczka. Osadzona na wzniesieniu i otoczona gęstą mgłą oraz niebezpiecznymi mokradłami posiadłość bynajmniej nie nastraja pozytywnie. Tym bardziej jeśli odwiedzający zajrzy na tyły posesji i zobaczy stary cmentarz. Albo zawędruje do pewnego pokoju, gdzie zdaje się bić przerażające serce domu. Jeśli potencjalnemu śmiałkowi po tym wszystkim wciąż brakuje instynktu samozachowawczego, to może do odwrotu przekona go widmowa kakofonia dźwięków, czy pojawiająca się znikąd postać kobiety odzianej w czerń.⠀
⠀
"Rączka"⠀
Antykwariusz Adam Snow pewnego wieczora gubi drogę i natrafia na tzw. Biały Dom. Stare, zapomniane domostwo czasy świetności ma już dawno za sobą. Jednak tym, co swego czasu przyciągało w to miejsce tłumy odwiedzających był ogród. Piękny, samodzielnie zaprojektowany przez właścicielkę, budził zachwyt nawet u pary królewskiej. Obecnie zarośnięty i zaniedbany, jest już tylko reliktem przeszłości. Jednak mimo wszystko, w jakiś sposób przyciąga antykwariusza, który wchodzi na jego teren. W pewnym momencie w dłoń zaskoczonego bohatera wślizguje się mała rączka, jakby należąca do dziecka.⠀
Oczywiście wokół nie ma żywej duszy (nomen omen). Wkrótce to wydarzenie zaczyna prześladować Snowa, który z jednej strony tęskni za dotykiem rączki, a z drugiej go ona przeraża. Kiedy bohater zaczyna interesować się historią Białego Domu, odwiedziny rączki stają się coraz częstsze i coraz bardziej złowrogie. Antykwariusz rozpoczyna walkę z ogarniającym go szaleństwem.⠀
⠀
Obydwa teksty są typowymi opowieściami o duchach. Tak naprawdę, fabularnie niewiele się tu dzieje, ale to klimat robi całą robotę. Tak więc zasada jest prosta: jeśli się wczujesz - czeka cię niesamowite doświadczenie, jeśli nie - lektura może okazać się nużąca. Powiem Wam, że ze mną było różnie. Kiedy próbowałam czytać w łóżku przed zaśnięciem, to zazwyczaj po przeczytaniu jakichś dwóch stron już smacznie spałam z książką w objęciach. Natomiast w ciągu dnia bez problemu dawałam się porwać mrożącemu krew w żyłach klimatowi. Także do właściwego odbioru tych opowiadań konieczne jest chyba wyostrzenie zmysłów, a nie wieczorny chill przedzaśnięciowy ;) Polecam miłośnikom mrocznych, gotyckich klimatów i opowieści o duchach.murder.in.the.library 2021-05-06 23:43:17

Jaka to była cudowna książka. Iście wiktoriańska, choć mogłaby się zdarzyć wszędzie i zawsze. Artur Kipps, prawnik z Londynu przybywa do pewnego miasteczka aby tam zająć się spadkiem po starszej kobiecie mieszkającej za życia w domu na Węgorzowych Moczarach. Przybywa do tego miejsca a tam zaczynają się dziać dziwne i niewyjaśnione zjawiska. Coś puka i stuka… Ktoś drapie w okna… Z nikąd pojawia się trupio blada kobieta w czerni, która go przyzywa… A może nie jego tylko… Ktoś czai się za rogiem… Za Tobą… Piękna, straszna, wiktoriańska powieść grozy która może nie straszy tylko przeraża tym, co jest gdzieś w oddali, w czarnej nocy, tam, gdzie nie nie siega wzrok ani lampa. Dla takich powieści warto zarywać noce. Absolutnie polecam „Kobietę w czerni” Susan Hill. Antonia 2021-10-05 22:49:20