Kochacie książki? Jeśli tak, to ta opowieść oczaruje Was nie tylko cudowną okładką. Miłość do literatury przebija z każdej jej strony. Dzięki niej odwiedzicie bogatą bibliotekę słynnej pisarki, zajrzycie do klimatycznego antykwariatu pełnego cennych woluminów i wrócicie do klimatu klasycznych dzieł „Dziwnych losów Jane Eyre”, czy „Wichrowych wzgórz”. Ale przede wszystkim usłyszycie historię pewnej brakującej opowieści. Budzącej niepokój i jednocześnie ciekawość, nieznanej trzynastej opowieści.

Poczytna pisarka, Vida Winter, przez całe życie skrywa swą prywatność, opowiadając ciekawskim dziennikarzom co rusz inną wymyśloną historię na swój temat. U jego schyłku chce jednak wyjawić prawdę. Poproszona o napisanie biografii ekscentrycznej pisarki, Margaret Lea, mimo początkowych obaw, podejmuje się tego zadania, gdy odkrywa, że obie kobiety coś łączy. Każda z nich miała kiedyś siostrę bliźniaczkę…

Dzięki spisywanej przez nią opowieści przenosimy się do podupadającej posiadłości, w której samotność rządzi wespół z szaleństwem. W której rozgrywa się tragedia kładąca się cieniem na całym życiu pisarki, pełnym bólu i skrywanych sekretów. Czy ich ujawnienie przyniesie ukojenie? Czy i Margaret znajdzie w sobie siły, by zmierzyć się z własną przeszłością?

Autorka urzekła mnie swym niespiesznym, pięknym stylem już w „Była sobie rzeka”, a „Trzynasta opowieść” tylko dowiodła, że jest on jej wizytówką. Magiczny klimat, pełen mrocznych momentów i ujawnianych stopniowo sekretów przyciągał mnie jak magnes, nie pozwalając odłożyć książki na moment. Spora w tym zasługa również nietuzinkowych bohaterów, szczególnie tych ze skłonnościami psychopatycznymi, ale i tych przemykających niczym duch widziany jedynie kątem oka. Bo tu istotny okazuje się każdy szczegół, a wszystkie elementy idealnie wpisują się w snutą opowieść.
czytanie.na.platanie 2021-02-25 18:07:13

Opowieści Diane Setterfield mają w sobie coś magicznego, coś trudnego do opisania słowami. Te magnetyczne opowieści trzeba przeżyć, poczuć na własnej skórze, wniknąć w nie całą sobą, dopiero wtedy można próbować cokolwiek o niej napisać, wyrazić własną opinię. Ale nie jest to łatwe, ja od pierwszej strony przepadłam, byłam nieobecna ciałem, autorka zabrała mnie w niesamowitą podróż, podróż z której nie miałam ochoty wracać. Było tak bajecznie i intrygująco, że ból po powrocie był wielki i długo nie mogłam go ukoić …
Młoda biografka, Margaret Lea, otrzymuje zlecenie swojego życia. Znana, ale bardzo tajemnicza autorka bestsellerów Vida Winter, zaprasza ją, aby spisała historię jej życia. Kobieta jest zaskoczona takim wyróżnieniem. Podejmuje współpracę z Vidą. Wsłuchuje się w jej przeszłość, odkrywa krok po kroku jej tajemnice, stąpa krucho po zgliszczach posiadłości Angelfield, w której cała historia się rozgrywała.
Kim była Vida Winter? Kim byli jej rodzice. Wiadomo, że matka zmarła młodo, a ojciec? Miała siostrę bliźniaczkę, z którą łączyły ją trudne relacje, były takie odmienne i różne. Kim był pojawiający się w posiadłości duch? Wiele osób go widziało, ale jego zagadka nie została odkryta? Duch czy prawdziwa postać? Kiedyś rezydencja tętniła życiem, ekscentryczna rodzina tworzyła jej trudną historię. Przebiegła Isabelle, jej dziwny brat Charlie, trudne do okiełznania bliźniaczki, Emmeline i Adeline, ogarniająca wszystko gospodyni Missus, dziwna opiekunka Hester i jej medyczny eksperyment to tylko namiastka tego, co was tam może spotkać. Co dzisiaj zostało z posiadłości? Na pewno wspomnienia i tajemnica, która dopiero teraz może ujrzeć światło dzienne, dzięki wspomnieniom wielkiej pisarki … Pamiętajmy też, że Margaret ma również cel, który jej przyświeca przy realizacji tego zadania. Ona też miała siostrę bliźniaczkę ...
„Narodziny to wcale nie jest początek. Życie u zarania wcale nie należy do nas, lecz jest jedynie kontynuacją historii kogoś innego”
Trzynasta opowieść to mroczna, w stylu gotyckim, opowieść o bogatym rodzie Angelfield, o skrywanej mrocznej przeszłości i tajemnicach, które tak osaczyły tę rodzinę, że momentami trudno było odgadnąć co jest prawdą, a co ułudnym wyobrażeniem. Tak bardzo te dwa światy się przenikały i uzupełniały, że czasami przerażały swoją szczerością i brutalnością. Nieprzewidywalność tej opowieści była zaskakująca i wszechogarniająca. Historia, którą zaplanowała autorka i z wielkim pietyzmem nam zaprezentowała, została w nas, żyje swoim drugim życiem. To życie, które dał jej czytelnik.
Czym zaskarbiła moje serce Diane Setterfield? Plastyczny język, płynące i subtelne opisy, nawet jak czasami są przydługie, to tego się naprawdę przy tej opowieści nie odczuwa. Historia opowiedziana spokojnie, a nawet zaryzykowałabym stwierdzenie, że leniwie, bez pośpiechu, nad wyraz subtelnie. Nie ma mrożących krew w żyłach scen, to nie ten rodzaj twórczości, ale emocje są nie mniejsze niż przy ekscytującym thrillerze. Nasze serce musi być przygotowane na poznanie rodzinnych, od lat skrywanych tajemnic, na ból i rozpacz, na dążenie do poznania prawdy, która nie zawsze jest taka, jak oczekiwano. Prawda czasami bywa bolesna, ale jej poznanie pozwala często oczyścić atmosferę, która się zagęszcza.
To moje drugie spotkanie z autorką i każde kolejne jest jeszcze bardziej satysfakcjonujące. Jej twórczość zdecydowanie się wyróżnia, nie tylko poprzez kreowanie trudnych relacji między bohaterami, ale również dzięki tworzeniu niecodziennych i skomplikowanych historii, które zawsze kierują nasz wzroku ku odległej przeszłości.
Nie mogę nie wspomnieć o wydaniu książki. Piękne wydanie książki, z których Wydawnictwo Albatros słynie, twarda imponująca okładka, na której mieni się złote drzewo historii rodu Angelfield na zielonym tle prawdy. Fascynująca magiczność zaprasza do środka.
Trzynasta opowieść to kruchy pomost łączący nieodgadnioną przeszłość ze skomplikowaną teraźniejszością. Kto odważy się stąpać po cienkiej linie? Kto jest gotowy na poznanie niezapomnianej historii? Trzynasta opowieść to lektura dla odważnych i ciekawych. Zdecydowanie polecam! Cudna! Ambros 2021-02-28 16:45:36

„Słowa coś takiego w sobie mają. We wprawnych rękach, gdy zręcznie się nimi operuje, potrafią nas zniewolić. Spowijają nasze ciało jak pajęczyna, a kiedy jesteśmy już tak zauroczeni, że nie możemy się ruszyć, przedostają się pod skórę, przenikają do krwi, paraliżują myśli. Czynią w nas swoją magię.” Mnie zniewoliły, bo opowieść pani Winter jest naprawdę hipnotyzująca. Kobieta snuje historię, która oplata niewidzialną mgiełką. Niepokoi, ale wciąga i nie niknie do samego końca. Słowa płyną i tworzą historię, bo „milczenie nie jest naturalnym środowiskiem dla opowieści. One potrzebują słów. Bez nich bledną, słabną i umierają. A potem człowieka prześladują.”

Kim jest pani Winter? I dlaczego tak bardzo chce opowiedzieć o swoich losach tylko jednej osobie? Kim jest biografka Vidy Winter? Jakie skrywa sekrety?

TRZYNASTA OPOWIEŚĆ jest zwieńczeniem twórczości znakomitej i sławnej pisarki. W jednej z jej powieści zabrakło jednego rozdziału. To właśnie tę historię postanawia wyjawić Vida Winter swojej biografce. Warunek jest jeden – żadnych pytań, historia musi mieć swój początek i koniec. Marga słucha więc, notuje, prowadzi własne dochodzenie i sprawdza prawdziwość słów pisarki. Odkrywa rodzinne sekrety, poznaje nowych przyjaciół, odwiedza ciekawe miejsca. Wszystko to wpływa na nią, na jej odbiór opowieści, na jej własne życie. Na rozumienie jej osobistej historii. Obie kobiety mierzą się z demonami przeszłości, które krążą i nie opuszczają ich na krok. Nie tylko ich, bo przecież „wszyscy mamy swoje smutki i chociaż każdy z nas przeżywa je inaczej, barwa cierpienia jest taka sama.”

Posiadłość pani Winter onieśmiela i daje poczucie zagubienia. Inne miejsca odwiedzane przez biografkę nie pozostają bez wyrazu. Przywołują na myśl chociażby rezydencję z Nawiedzonego domu czy Rebeki. A ogród… Tak jak Tajemniczy Ogród, który budzi zachwyt, ale i smutek, nie raz odrodzi się jeszcze do życia…

Świat powieści wprowadza czytelnika do opowieści pani Winter przez antykwariat ojca Margi. Miejsce to jest magiczne i od razu można się poczuć jak na Cmentarzu Zapomnianych Książek Carlosa Ruiza Zafona. Nie dość, że w powieści czuć magię książek, to lista pozycji do przeczytania wzrasta wraz ze wspominanymi tytułami. Dziwne losy Jane Eyre, Kobieta w bieli i wiele innych lektur literatury brytyjskiej woła o sięgnięcie po nie zaraz po odłożeniu Trzynastej opowieści.

Dla mnie TRZYNASTA OPOWIEŚĆ była cudowną odskoczną od codzienności. „Prawdę mówiąc, chętnie zrezygnowałam ze swojego życia. Zanurzyłam się w opowieści pani Winter, żeby uciec od własnej historii.”Karola @gora.ksiazek 2021-03-02 08:09:44