O Jarosławie Mikołajewskim wiem niewiele. Przeczytałam, że urodził się w 1960 roku i że w 2014 roku został odznaczony srebrnym medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. To zbyt mało, by wiedzieć, czego mogłam się spodziewać po jego wierszach, ale postanowiłam dać mu szansę. Może to kwestia wydawnictwa, które cieszy się moim szacunkiem? A może pomysł wierszy o życiu w czasie pandemii zainteresował mnie na tyle, że musiałam się dowiedzieć, co szepcze dusza akurat tego człowieka?

„czasami wydaje się nie do zniesienia / ten ja który nie jest już mną / ani nikim"

Jak zawsze — nie zamierzam oceniać utworów Jarosława Mikołajewskiego. Nie czuję się na siłach, by mówić Wam, czy czyjaś poezja jest dobra. Zamiast tego mogę podzielić się jedną myślą — Miałam wrażenie, że Autor traktuje mnie jak przyjaciela, z którym dawno się nie widziałam.

Świetnym pomysłem było, by nad każdym wierszem znajdował się poetycki zarys wydarzeń, które stały się inspiracją dla danego utworu. Sprawia to, że tomik przybiera kształt pamiętnika. Wchodzimy do głowy Poety, poznajemy pobieżnie rok z jego życia i... Podobało mi się to doznanie. Staje się on nam bliski. Znajduje się jakby na wyciągnięcie ręki. Aż człowiek ma ochotę poznać więcej jego wierszy, choć jego styl nie jest czymś, co zwykle cieszy się moją większą sympatią.

Psst, Zaskoczyło mnie jak dużo w tomiku było prywatnych przeżyć, a jak mało samej epidemii, ale z czasem było o niej coraz więcej i... Przytoczę ważne słowa: „tak wiem / w tej chwili umierają ludzie / i dzięki temu mam godzinę myśli". I zostawię Was z nimi.
Czytajacamewa 2021-03-22 13:03:35