David Wilson to profesor kryminologii i były naczelnik więzienia. Książka ta jest czymś na kształt dziennika, opisuje ścieżkę jego kariery zawodowej, początkowo w systemie penitencjarnym, później w środowisku akademickim oraz jako ekspert zajmujący się profilowaniem. Zawiera zbiór rozmów i spotkań z różnego kalibru przestępcami, przybliża nam ich sylwetki i przedstawia popełnione przez nich zbrodnie. Począwszy od pojedynczych zabójców, przez dzieciobójców, masowych i seryjnych morderców na zabójcach na zlecenie kończąc. Znajdziemy tu nie tylko próby "zrozumienia" tajników działania ich umysłu, zajrzymy również za kulisy brytyjskiego systemu więziennictwa i wymiaru sprawiedliwości, dowodząc, że nie są one wolne od błędów.

Autor dość szczegółowo opisuje zbrodnie, które popełnili osadzeni oraz analizuje ich psychikę. Są to różnego typu przestępstwa od mniejszych dewiacji seksualnych typu "froteryzm" (ocieranie się o drugą osobę, która nie wyraża na to zgody, w celu osiągnięcia satysfakcji seksualnej), aż po pedofilię dotyczącą niemowląt w połączeniu z sadomasochizmem.
Szokujący jest również przypadek dwóch dziesięciolatków, którzy uprowadzili dwuletniego chłopca po to, by go śmiertelnie skatować, a zmaltretowane ciałko wrzucić pod pociąg.

Oto fragment opisu morderstwa pięcioletniej Silje Redergarda w Trondheim w Norwegii
"Silje została zamordowana przez dwóch sześcioletnich chłopców, którzy ją rozebrali, po czym na zmianę bili kamieniami i kijami, aż w końcu zaczęli po niej deptać. Zostawili ją nieprzytomną na śniegu, gdzie później zmarła z wychłodzenia".
Jak mocno przemawia to do Waszej wyobraźni? Bo ja nie jestem w stanie tego pojąć...

"Władza, kontrola i fantazje. To potężna mieszanka dojrzewająca w każdym seryjnym mordercy".

Jedno jest pewne: postrzeganie świata psychopaty diametralnie różni się od naszego, a charakteryzuje ich całkowity brak empatii. Słowo BRAK ma w odniesieniu do tych osób diametralnie znaczenie, bowiem to, co najbardziej przeraża to właśnie BRAK wyrzutów sumienia, skruchy czy żalu za swe uczynki.

Książka ta jest znacznie ciekawsza, niż się spodziewałam, a autor nie ustaje w poszukiwaniach odpowiedzi: co skłania niektórych ludzi do popełniania przestępstw? Coolturka 2021-04-17 11:38:19

"Mordercy" to osobista opowieść Davida Wilsona, naczelnika więzienia, eksperta i profesora kryminologii.

Autor na przestrzeni lat prowadził przesłuchania i rozmowy z przestępcami. Jak sam określił odbywa z nimi "partię ludzkich szachów". Ta metafora przypadła mi do gustu, bo rozgrywka wymaga, aby każdy ruch był przemyślany, a przeciwnik zwykle do łatwych nie należy.

Książka została podzielona na tematyczne rozdziały, przybliżając np. takie kwestie jak morderstwa masowe, młodocianych zabójców, dziciobójców czy np. tych cierpiących na psychopatię. Należy zaznaczyć, że czytelnik nie doświadczy w tej lekturze opisów krwawych zbrodni, gdyż książka ma charakter psychologiczny.
Mi oczywiście najbardziej do gustu przypadł rozdział o profilowaniu brutalnych mężczyzn, w intrygujący sposób przybliżone zostało rozwinięcie dyscypliny profilowania, od czasów amerykańskich początków.

Autor wyraźnie zaakcentował swoją wiarę w proces modyfikacji osobowości jednostki społecznej, w celu przystosowania jej do życia w społeczeństwie, a czytelnik zagłębiając się w reformę więziennictwa na przestrzeni lat, zaczyna dostrzegać kwestie problematyczne.

Po przeczytaniu tej książki towarzyszyło mi uczucie, że David Wilson podarował mi autentyczny kawałek siebie. Przedstawiał fakty, które miały wpływ na jego tok myślenia, kwestie teoretyczne potwierdzał praktycznymi przykładami. Jeszcze większej dozy autentyczności dodały opowieści, w których Wilson pokazuje, że jest omylny i nie zawsze podczas konfrontacji z osadzonym, zachował się tak jak powinien.

Ważnym, a zarazem ciekawym tematem poruszonym w tejże lekturze, jest kreacja seryjnych morderców przez media. Seryjni sprawcy to rzadkość, jednak ma się to nijak do tego jak telewizja, film czy książki to przedstawiają.
W ramach ciekawostki posłużę się przykładem Jo Nesbo, który kazał swojemu fikcyjnemu detektywowi, wytropić sześciu seryjnych morderców, nawet jeśli Norwegia (gdzie rozgrywają się jego powieści) doświadczyła tylko jednego takiego przypadku.

Książka jest ciekawa, jednak jeśli ktoś liczy na opisy zbrodni i dialogi na linii kryminolog-sprawca, to jest ich tutaj niewiele. Dla mnie była ciekawym doświadczeniem, nie mogłam się powstrzymać od porównywania Davida Wilsona z Christopherem Berry-Dee. Moje wnioski są takie, że choć obaj Panowie działają na brytyjskiej arenie, mają tożsamy zakres obowiązków, to ich spojrzenie na kryminologię jest różne. Styl i sposób pisania też jest totalnie odmienny. Może zatem jeśli komuś nie przypadły do gustu książki Pana Berry-Dee, to odnajdzie się w książce Pana Wilsona?Izabela Ch 2022-01-13 20:02:47