Elektryzująca okładka, zapraszająca nas nieśmiało do środka. Doskonale oddaje ducha tej powieści, ulotność, samotność, rozpacz. A tytuł? Zastanawiający i intrygujący. Symboliczny.
Antoni jest wychowywany w tradycyjnej katolickiej rodzinie. Jest długo oczekiwanym dzieckiem. Wszystko musi być zgodne z kanonem wiary, ułożone, bo inaczej być nie może. Bo co ludzie powiedzą? Będą wytykać palcami? Chłopak w pewnym momencie zauważa swoją inność. Dusi się w swoim ciele. Nie interesują go przedstawicielki płci przeciwnej, odczuwa przyspieszone bicie serca na widok chłopców. Po rodzinnej awanturze wyprowadza się do Warszawy, gdzie zamierza się usamodzielnić. Podejmuje pracę i kontynuuje studia. Dzięki swojej przyjaciółce, Kasi, poznaje towarzystwo gejów. Nawiązuje romans z Markiem, który, jak się okazuje, był wobec niego nieuczciwy. Prowadził podwójne życie. Antek nie może się pozbierać po tym rozstaniu. Rzuca się w wir życia w stolicy. Odczuwa potrzebę kochania i bycia kochanym. Nie potrafi być sam. Oczekuje zainteresowania i akceptacji. Do czego doprowadzi otwarcie się na nowe znajomości? Czy świat homoseksualistów jest uczciwy i łatwo dopuszcza do swojego grona nowych? Dopiero znajomość z Grzegorzem zaowocuje stanowczymi decyzjami życiowymi. Tylko czy związek dużo starszego mężczyzny, obarczonego bolesnymi przeżyciami, z młodym i delikatnym mężczyzną ma jakiekolwiek szanse? Czy możliwa jest szczerość między nimi? Czy mają podobne potrzeby i oczekiwania od życia? Czy to tylko chwilowa zabawa bez zobowiązań? A być może poważny związek?
Most Ikara to trudna i bolesna historia o wykluczeniu, o braku zrozumienia dla osób homoseksualnych, braku akceptacji i odrzuceniu. Samotność dotyka osoby, które nie są rozumiane przez otoczenie tylko dlatego, że kochają inaczej. Walczą nie tylko z innymi, ale również z własną innością. Nie jest to dla nich łatwe i proste. Odrzucenie przeżywają bardzo boleśnie, a najgorsze jest to, że nie mogą liczyć na najbliższych. Na rodzinę, która nie jest w stanie pogodzić się z tym, że ma dziecko kochające inaczej. Rodzice nie liczą się ze zdaniem dziecka, łudzą się, że to tylko chwilowa fanaberia i wymysł. Zakłamanie jest wszechobecne i odczuwalne.
Ta lektura skłania do refleksji i próby odpowiedzi na pytanie, czy tak trudno jest nam zaakceptować geja w naszym otoczeniu? Dlaczego ludzie traktują ich jak trędowatych, wyobcowanych i chorych? Każdy ma prawo do szczęścia i nie jest naszą rolę oceniać innych. Zaliczeniem egzaminu z dorosłości jest akceptacja inności, a przynajmniej powstrzymanie się od krytyki i osądów.
Temat homoseksualizmu jest dzisiaj dość żywy w życiu społecznym. Można zaobserwować, że na przestrzeni ostatnich lat zmieniło się podejście do homoseksualistów, bardziej otwarcie mówi się o tym, nie wytyka się palcami i nie piętnuje tych osób. Nie wszyscy jeszcze akceptują kochających inaczej, ale zauważalny jest postęp.
Po tej lekturze pojawiło się u mnie pytanie. Jakie czynniki mają wpływ na to, że kocha się osobę tej samej płci? Wychowanie? Geny? Chęć bycia widocznym? Nie wiem, ale się nad tym głęboko zastanawiałam … Dzięki tej historii można chociaż na chwilę być w świecie homoseksualistów, obcować z nimi, wysłuchać ich, dzielić z nimi ich ból i smutek, wysłuchać ich racji i argumentów.
Nie często mi się zdarza, że płaczę przy lekturze. Muszę się przyznać, że ta opowieść właśnie wywołała u mnie smutek i sprawiła, że po policzku popłynęły łzy bólu i żalu. A zakończenie? Rozłożyło mnie całkowicie, nie spodziewałam się aż takiego szokującego zakończenia.
Powieść jest niesamowita, bolesna i pełna ogromnych emocji. Z jednej strony szokuje, ale i zmusza do refleksji. Zdecydowanie polecam, zwłaszcza dla tych, którzy nie potrafią zaakceptować homoseksualizmu. Mam nadzieję, że po wchłonięciu tej lektury, inaczej spojrzą na te kwestie i pozwolą innych na bycie szczęśliwymi, niezależnie od tego, kogo się kocha. Ważne, że się kocha i jest się kochanym i rozumianym.
Brawo dla autora za odwagę!Ambros 2021-04-18 19:32:34

Lubicie książki z wątkami autobiograficznymi? Ja bardzo dlatego ucieszyłam się kiedy zostałam poproszona o zrecenzowania „malutkiego” tomiska pt.: „Most Ikara”.

Antek wie, że będzie musiał opuścić rodzinny dom i zawalczyć o siebie. Wychowywany w tradycyjnej katolickiej rodzinie wiedzie nieszczęśliwe życie udając kogoś kim nie jest. Codziennie musi udawać jednak ile człowiek może wytrzymać prowadząc takie życie? Prędzej czy później maska zaczyna się kruszyć i rozpadać… Dlatego młody chłopak rzuca swoje dotychczasowe życie, aby uciec do Warszawy i zacząć spełniać swoje marzenia oraz znaleźć prawdziwą miłość, z którą nie będzie musiał się ukrywać.

Sama fabuła książki jest bardzo ciekawa. Opowiada przede wszystkim o problemach z jakimi borykają się osoby homoseksualne w dzisiejszym świecie. Mówi o trudach związanymi z brakiem akceptacji ze strony bliskich, zrozumienia oraz wsparcia. Autor opowiedziała także o pułapkach czychających na biegnących ku marzeniom młodych dorosłych. Chociaż muszę przyznać, że w wielu sytuacjach zastanawiałam się jakim cudem na jedną osobę może spać tyle nieszczęść. Zastanawiałam się także jak można odrzucić swoje dziecko tylko dlatego, że kocha osobę tej samej płci… Jak można wyrzec się miłości do własnego dziecka i zmuszać go do „wyleczenia” się z tak paskudnej choroby w mniemaniu rodziców. Ta książka może być swoistym przewodnikiem do rodziców jak nie zachowywać się, gdy dziecko powie, że jest homoseksualne…
Jeżeli chodzi o bohaterów to odnoszę wrażenie, że w przypadku Antka autor chciał przekazać wiele emocji i czasami się w tym gubił. Za to jego przyjaciółka - Kasia - została wykreowana w świetny sposób. Okazała się być zwykłą dziewczyną i prawdziwą przyjaciółką.
Co bardzo mnie „zakuło” to sytuacje związane z gejowskim otoczeniem. Opisy sytuacji, które miały tam miejsce nie mieściły się w głowie. Jako osoba, która zna wiele osób z tego środowiska muszę przyznać, że poczułam pewien niesmak… Podobnie było z moimi przyjaciółmi, którzy są gejami. Uważam, że autor mógł to otoczenie przedstawić zdecydowanie z lepszej strony. Bądź przedstawić jego zarówno jasną, jak i ciemną stronę.
Cała książka poruszała w czytelniku wiele emocji, jednak zakończenie… ono robi tutaj robotę.

Podsumowując - książka porusza dość ważny, ale i trudny temat homoseksualizmu. Uważam, że „Most Ikara” skłania do refleksji, a przynajmniej powinien. Każdy czytelnik powinien przemyśleć jakby się zachował w sytuacji samego Antka, a także jego rodziców. Historia była ciekawa, jednak uważam że można było ją troszeczkę skrócić. Chociaż biorąc pod uwagę fakt, że jest to książka z wątkami autobiograficznymi to zapewne autor chciał bardzo dokładnie przelać na papier wszystkie swoje myśli. Jedyny minus za stylistykę oraz interpunkcję, która mogłaby być lepiej dopracowana.
k.tomzynska 2021-06-21 18:57:13