Klimat powieści Glukhovskiego nieodmiennie wywołuje u mnie ciarki. Wizja postapokaliptycznej przyszłości, którą ludzie sobie sami zgotowali budzi przerażenie, stanowiąc dość prawdopodobny scenariusz przy destrukcyjnej ludzkiej naturze.
Tym razem autor osadził akcję nie w mrocznych tunelach metra, a na powierzchni ziemi. Ziemi jałowej, która nie rodzi plonów, osnutej powietrzem, którym trudno oddychać. Szczególnie w pobliżu rzeki, skażonej, bulgoczącej, spowitej oparami trującej mgły, w której tonie drugi brzeg mostu. Mostu prowadzącego w nieznane.

Życie w najdalej wysuniętym punkcie kolei prowadzącym na Syberię toczy się zwykłym trybem. Ludzie radują się i smucą, zakochują się i chorują, mają własne ambicje i plany. Poznajemy funkcjonowanie placówki i jej mieszkańców oraz trudną relację z Moskwą, od której są uzależnieni. Siedemnastoletniego Jegora prócz gitary i dziewczyny, do której wzdycha, przyciąga ta niepokojąca niewiadoma skrywająca się we mgle po drugiej stronie mostu.

Wszystko się zmienia, gdy pewnego dnia przybywa stamtąd żywy człowiek. Duchowny. Czego dotychczas doświadczył? Dlaczego przyszedł sam? Czy okaże się ukojeniem dla spragnionej celu i pocieszenia społeczności? Czy może ściągnie na nią zagładę?

Akcja powieści początkowo dość niespieszna, w pewnym momencie nabiera tempa, a wyczuwalne napięcie i oczekiwanie na to co nieuchronne, zostają wyparte wydarzeniami mrożącymi krew w żyłach. Jeszcze bardziej szokująca jest ich geneza, potwierdzająca brak granic ludzkiej podłości, obłudy i bestialstwa.

Nie jest to „Metro 2033” czy „Tekst”, jednak nie mogłam odmówić sobie przeczytania kolejnej książki autora. I nie żałuję. Udało mu się stworzyć mroczny, niepokojący klimat i zaskoczyć mnie w momencie, gdy moja czujność została uśpiona. Powieść okazała się zajmującą lekturą, również dzięki ponurej, skąpanej w grozie i strachu wizji świata, ale i bohaterom, angażującym emocjonalnie.czytanie.na.platanie 2021-05-13 09:47:17

Dmitry Glukhovsky ponownie zaprasza nas do zrujnowanej Rosji, która po wojnie domowej próbuje odzyskać dawną świetlność. W tej postapokaliptycznej powieści „Outpost” przenosimy się na niewielką placówkę nad Wołgą, gdzie ludzie zamieszkujący tam baraki mają strzec mostu. Tylko po co, skoro za nim nie ma nic?


Dmitry Glukhovsky jest mistrzem w pisaniu dystopijnych powieści gdzie nadzieja i strach wegetujących na skraju cywilizacji ludzi walczą o przejęcie władzy nad ludźmi. To co od razu rzuca się w oczy, to bezsens życia ludzi na rubieżach cywilizacji. Jednak mimo beznadziei ludzie starają się żyć normalnie, mając swoje marzenia czy tęsknotę za minionymi czasami. Sam klimat postapo można wyczuć na każdej ze stron powieści. Początkowo może przeszkadzać nam brak praktycznie jakiejkolwiek akcji, a fabuła wlecze się spokojnie choć odczuwamy niepokój tym co kryje się za mostem. Jednak wraz z biegiem fabuły robi się coraz ciekawiej a już samo zakończenie to Glukhovski w swojej najlepszej wersji. Trochę obawiałem się że będzie to kopia metra w innym wydaniu, więc cieszy mnie fakt, że jest to całkowicie inna powieść choć dotyka podobnych tematów. Mocnym punktem tej powieści są dialogi, których autentyzm wręcz rzuca się w oczy.

Autor jest bardzo dobrym gawędziarzem i ponownie udało mu się zaciekawić mnie swoją historią, która z jest nie tylko opowieścią o grzechu ale też pełna nadziei na lepsze jutro. Książkę tą mogę polecić nie tylko fanom literatury post-apo ale też tym których nie uwiera nutka horroru w książkach, którą pisarzowi udało się znakomicie wkomponować w zakończenie tej książki.Spursmaniak 2021-12-19 15:29:32