Książka idealna na jedno popołudnie. Być może szczególnie mnie nie zachwyciła, ale ma w sobie TO COŚ. Autor ma przepiękny styl pisania, dzięki czemu potrafi przenieść czytelnika w zupełnie inne miejsce. Pozwala nam czuć całym sobą emocje, które targają bohaterami książki. Jastrun nie boi się pisać w sposób nieoczywisty o rzeczach oczywistych i bawić się słowem.
„Arytmia i kwarantanna” podzielona została na dwa opowiadania, które się ze sobą łączą i uzupełniają. Autor bez owijania w bawełnę pisze o życiu i przemijaniu. Pierwsze z opowiadań dotyczy losów czterdziestoletniego pisarza, a zarazem niewiernego męża i ojca. W drugim natomiast poznajemy starszego mężczyznę, który mierzy się z panującą za oknem pandemią i nieubłaganie pędzącym czasem. Obaj mężczyźni są pisarzami, których tak wiele łączy, ale i zarazem dzieli. W opowiadaniach dochodzi do zderzenia się ze sobą młodości oraz starości, a tym samym innych światopoglądów i problemów. Autor trafnie opisuje przemijanie, jak i codzienność - problemy małżeńskie, samotność i pandemiczną rzeczywistość, która dotknęła każdego z nas. Pomimo tak poważnych tematów w opowiadaniach znajdziemy odrobinę groteski i absurdu. Jednak nie ukrywajmy, ale w czasie pandemii absurd gonił absurd i nigdy nie wiedzieliśmy czego możemy się spodziewać. Tak właśnie jest także z tą książką - nic nie jest oczywiste i normalne.

„Arytmię i kwarantannę” przeczytałam bardzo szybko. Jest to nieoczywista lektura jak cały nasz świat, a Jastrun bez owijania w bawełnę opisuje naszą rzeczywistość. Sądzę, że opowiadania nie są dla każdego i mnie nie zachwyci, jednak bardzo mi się podobały. Czy do Was przemówią? Przekonajcie się o tym sami. k.tomzynska 2021-07-08 12:41:50