Alex Dahl potrafi tworzyć treści poruszające i burzące krew w żyłach. Poprzednia książka autorki „Życie za życie”, dotycząca trudnego tematu przeszczepów organów u dzieci, zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Gdy zobaczyłam więc, że wyszła kolejna, to wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Tym bardziej, że tytuł „Perfekcyjna rodzina” automatycznie sugeruje, że ta z pewnością taka nie będzie.

Przeciętna, szczęśliwa rodzina zostaje dotknięta niewyobrażalną tragedią. Ich mała, ukochana córeczka zostaje podstępnie uprowadzona. Porywacze nie kontaktują się ze zrozpaczonymi rodzicami, zadającymi sobie pytanie, na które nie ma odpowiedzi - dlaczego ktoś miałby porwać właśnie ich dziecko?

Z czasem pojawia się trop związany z przestępcami handlującymi żywym towarem. Czy tak okrutny los spotkał ich piękną córeczkę? A może powód uprowadzenia jest zupełnie inny? Czy decyzje, które podjęli w przeszłości mogły mieć wpływ na bieżące wydarzenia? Co ukrywa ta, wydawałoby się, perfekcyjna rodzina? Czy skrywane przez nich tajemnice mogły doprowadzić do uprowadzenia dziewczynki?

W poszukiwania angażuje się policja, ale również dociekliwa reporterka, dla której przełom w tej sprawie stanowi o jej zawodowym być, albo nie być. Wiele czasu minie, nim uda się złapać wątłe nici prowadzące do kłębka, ale czy przywiodą Lucię do domu?

Począwszy od momentu porwania, autorka umiejętnie balansuje emocjami czytelnika, podtrzymując napięcie i stopniowo ujawniając kolejne elementy budujące mroczną i zawiłą tajemnicę. Zupełnie nie spodziewałam się, że rozwiązanie zagadki pójdzie w tym kierunku, że będzie tak drastyczne i bulwersujące. Okazuje się jednak, że z najbardziej ohydnym trupem w szafie da się żyć, prowadząc niemal perfekcyjne życie. Niemal. Bo jej drzwi prędzej czy później się uchylą.
czytanie.na.platanie 2021-06-14 20:53:50

Bardzo długo omijałam tę lekturę, przez wzgląd na poruszoną tematykę i ciężar gatunkowy, jaki ona niesie. Zniknięcie dziecka i niewiedza co się z nim stało, zdaje mi się największym koszmarem, który może spotkać rodzica.

"Jak można prze­żyć choć­by se­kun­dę, nie wie­dząc, gdzie znaj­du­je się twoje dziec­ko!?".

Siedmioletnia Lucia Blix nocuje u nowo poznanej koleżanki Josie. Następnego dnia znika.

Ta historia pochłania od pierwszych stron, to zasługa bardzo przyjemnego w odbiorze stylu i języka, oraz nastroju nadciągającej nieuchronnie katastrofy. Niewiarygodne realistyczny i niezwykle bolesny obraz emocji, które towarzyszą rodzicom, skruszy nawet najtwardsze serca. W takim przypadku niewiedza i wyobraźnia to broń, wycelowana w nas samych.
Oprócz wglądu w ich psychikę obserwujmy również działania śledczych zmierzające do odnalezienia dziewczynki.
Dziwi mnie, że na przesłuchaniach wstępnych Erica decyduje się zataić pewne informacje, uważając je za nieistotne dla sprawy.
Śledzimy też poczynania Selmy, niezwykle empatycznej dziennikarki, która za wszelką cenę chce dowiedzieć się prawdy. Choć akurat jej wątek wydał mi się zbędny, sztucznie wydłużał całość.
Za to oddanie głosu porwanemu dziecku okazało się świetnym zabiegiem.
Tych kilka platform obserwacyjnych spowodowało naprawdę wszechstronny ogląd.

Sprawa okazuje się o wiele bardziej złożona, niż na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać. Od początku wyczuwam, że kryje się tu jakaś tajemnica, a że książka do najcieńszych nie należy, przyjdzie nam trochę poczekać na jej odkrycie.

Świetna historia, koniecznie muszę dorwać poprzednią książkę autorki. Coolturka 2021-07-13 13:18:54