Oto przed Wami pięknie napisana obyczajówka. Historia, która spowija niczym żuławska mgła. Mimo złych początków, które osobiście mocno mnie przygnębiały weszłam z ogromnym zaciekawieniem w losy naszych bohaterów. Obojga życie nie rozpieszczało. Ewa pochodzi z patologicznej rodziny, w której przemoc i alkohol były na porządku dziennym. Przez to nie potrafiła odnaleźć swojego miejsca na ziemi. Niby wiedziała jakiego życia chce, ale nie potrafiła rozróżnić prawdziwego bezpieczeństwa od tego złudnego, stworzonego po to by zniszczyć. Tak właśnie było w jej toksycznym związku. Bicie, gwałty, poniżanie. Na szczęście potrafiła wstać i uciec. Tym samym pokazała samej sobie, że jest gotowa do zmian, że ma siłę do walki. Schronienie znalazła w domu swojej babki, której nie znała. Warunki w jakich przyszło jej żyć nie jednego by załamały, jednak ona z podniesioną głową podjęła wyzwanie. Może tym razem życie nie skopie jej tyłka, a żuławska wieś sprawi, że nabierze kolorów innych niż szarość. Kamil z kolei wywodzi się z dobrego domu, w którym żyło się na poziomie. Jednak jego toksyczna matka od początku zatruwała jego życie. Ona o wszystkim decydowała. Do jakiej szkoły pójdzie, która praca będzie dla niego najlepsza. Kamil rozgoryczony dotychczasowym życiem postanowił zmienić je, co oczywiście nie dostało aprobaty rodzicielki. Po wielu latach postawił się. Tylko, że on w przeciwieństwie do Ewy miał kogoś kto w niego wierzył - babcię, którą kochał najmocniej na świecie.

Perypetie naszych bohaterów są poprzeplatane ich tajemnicami rodzinnymi, które swoje korzenie mają w tej małej żuławskiej wioseczce, w której się znaleźli. Muszę przyznać, że to te historie bardzo mnie intrygują. Jestem bardzo ciekawa jak potoczy się los Ewy i Kamila. Jaka dola ich czeka? Wspólna czy nie? Powieść napisana jest prostym i lekkim językiem. Od pierwszych stron chciałam wiedzieć co takiego wydarzy się w tej książce. Czytało mi się ją płynnie, jednym tchem. Mimo początkowego smutku pojawiła się nadzieja, która od połowy książki towarzyszyła do samego jej końca. Powieść ta to historia o marzeniach, wybaczaniu, poszukiwaniu siebie. Wierzę, że wraz z bohaterami dużo jeszcze tajemnic odkryjemy. Jedyny zawód jaki był w tej książce, to ten ze zbliżeniem się naszej dwójki. Wszystko toczyło się niespiesznie, a wątek miłosny wręcz wyskoczył jak Filip z konopi. Był on do przewidzenia, jednak jego poprowadzenie było takie bez polotu. Ciach bach i już. No zawiodło mnie to. Nie mniej powieść czyta się bardzo dobrze. I jest ona w sam raz na jesienne wieczory z książką i kubkiem gorącej herbaty.@kejsikej_czyta 2021-09-12 12:47:54

Kamil zostawia zatłoczoną Warszawę i wybiera się na Żuławy, gdzie spontaniczne inwestuje w ziemię i budowę karczmy. Jest zafascynowany lokalnymi specjałami i okoliczną naturą. Jego decyzje popiera najważniejsza w jego życiu kobieta, czyli... babcia. Ewa za to ucieka, bo musi, nie ma innego wyjścia. Jeśli coś mogło pójść źle, to poszło i tej młodej, niewinnej do bólu dziewczynie nie pozostało już nic innego, tylko rudera na końcu świata. Oczywiście, że ta para się spotka, ale w jaki sposób i co z tego wyniknie, tego musicie się dowiedzieć sami.

To była dla mnie zaskakująco dobra lektura. Pomimo nieraz trudnej i przykrej tematyki, czułam się wypoczęta, odprężona, miałam ochotę czytać tę książkę leniwie, rozkoszować się tą historią. Coś wisiało w powietrzu, taka nadzieja na odwrócenie losu i szczęśliwe zakończenie (chociaż jeszcze nie w tej części, a że mam drugi tom na półce, to od razu zabieram się za kontynuację!).

Świat przedstawiony wydaje trochę bajkowy, ale dzięki temu tak dobrze się w nim czułam. Staruszkowie są mądrzy i pełni współczucia, dzięki ciężkiej pracy można się odbić od dna, a w nieznajomych ludziach można odnaleźć dobro. Nawet te czarne charaktery, które się tutaj pojawią (borze szumiący, ta matka, trzymajcie mnie) są tak naprawdę niegroźne, bo wiemy, że po prostu muszą się pojawić i trochę namącić.

Żuławy są piękną scenerią do tej historii. Autorka postarała się, żeby było je widać w opisach przyrody, wystroju domów, a w szczególności w kuchni. Jeśli jej celem było rozbudzić apetyt na podróż czytelnika do jakiejś regionalnej restauracji w okolicach Malborka to owszem, udało się. Mam ochotę wsiadać w pociąg i jechać, a potem koniecznie wybrać się na spacer po polu.

Bardzo podobał mi się wątek z nawiedzonym domem i przeznaczeniem, które stara się dopełnić w kolejnych pokoleniach. To bardzo romantyczna wizja, która sprawia, że "Krok do miłości" nie jest kolejną powieścią obyczajową, jedną z wielu, tylko jest w niej coś wyjątkowego. Polecam, naprawdę warto sięgnąć po tę książkę!mysilicielka 2021-09-12 17:31:53