Aż wstyd o tym pisać, ale to moja pierwsza przygoda z misiem Paddingtonem i zaczynam ją od części drugiej. Wcześniej znałam go z bajek, które oglądałam razem ze swoją dwulatką. Często wtedy zakładała czapkę na głowę, albo skarpetkę w zależności co miała pod ręką:-) Ręce zakładała z tyłu i chodziła tak jak on:-) Teraz się odmieniło i w końcu mogłam jej o nim przeczytać. Nawet ośmiolatek się zainteresował jakiego misia czytam. I tak wyszło, że ja czytałam a oni słuchali.

Nasz drogi misiaczek jest naprawdę niesfornym stworzonkiem. Praktycznie za co by się nie zabrał, to zaraz pakował się w jakieś tarapaty. Wpierw miał problem z aparatem i myślał jak tu zrobić zdjęcie będąc jednocześnie fotografem i fotografowanym. Następnie wytapetował swój pokój tak pięknie, aż nie mógł znaleźć drzwi:-) No ale kiedy już rozpoczął małe śledztwo, był w tym taki słodki, jak tylko słodki potrafi być przytulaskowy miś. Tak bardzo chciał być przydatny i nie móc siedzieć bezczynnie. Oczywiście to nie koniec jego przygód w tej książce.

Pozycja mi się spodobała, gdyż odzwierciedla zachowania małych dzieci, które również chcą być przydatne. Często im coś nie wychodzi, tak jak misiowi, jednak jak i on, starają się uczyć na swoich błędach. Treść wyzwala w dzieciach odwagę i pokazuje, że nigdy nie warto się poddawać. Uczy tolerancji i skruchy. Poznając Paddingtona dzieci nauczą się przepraszać i zauważać złe rzeczy, które na pierwszy rzut oka wydają się im dobre. Zresztą już sama rodzina Browni u których mieszka nasz misio pokazuje, że i rodzice powinni mieć w sobie nieco więcej cierpliwości. Przypomina nam, że i my kiedyś byliśmy dziećmi i popełnialiśmy błędy. Nikt nie rodzi się idealny i przede wszystkim o tym powinniśmy pamiętać.

Książkę czytało się lekko i bardzo miło. Chwilami było troszkę zabawnie, bo mały rozumek zdawał się nie wszystko rozumieć. Wewnątrz znajdziemy czarno-białe rysunki wygłupów misia, które pobudzą wyobraźnię czytającego. Niesamowite było to, że każdy z nas może zobaczyć tam coś innego:-)przyrodaz 2021-08-13 18:42:49