Goliarda Sapienza przenosi czytelnika do nadmorskiej włoskiej mieściny lat '50. Positano staje się równie ważnym elementem powieści, co bohaterowie i fabuła. Wielokrotnie podkreślano sielskość tego miejsca, dobroć jej mieszkańców i spokój, którego nie sposób zaznać w metropoliach. Positano było takim schronieniem dla duszy i to tam główna bohaterka, imienniczka autorki, spotkała postać niezwykłą.

Erica była damą. Potrafiła zauroczyć człowieka tylko przechodząc obok niego. Mieszkańcy mieściny opowiadali o niej z szacunkiem, nazywali księżną. Wszyscy ją kochali tak, jak kocha się dobrą i piękną królową, która choćby symbolicznie opiekuje się okolicą. Goliarda czasem miała wrażenie, że Erica była duchem, tak nierzeczywistością postać stworzyły z niej krążące po ulicach plotki. Erica jest piękna i dostojna, ale pełna melancholii, jak ścięty kwiat dojrzałej róży, który podziwiamy, ale wiemy, że niedługo zwiędnie.

"Spotkanie w Positano" nie dla wszystkich będzie łatwą lekturą. Język narracji jest wyszukany, bogaty w metafory, bardziej poetycki niż potoczny. Bohaterowie w większości rozmawiają o sztuce (m.in. malarstwie i architekturze, sama autorka to zmarła już włoska aktorka, która obracała się w wysokich progach). W dialogach padają nazwiska znanych artystów, postacie również dużo filozofują. Da się tutaj odnaleźć kilka trafnych cytatów o pięknie i życiu, ale trzeba czytać uważnie i w spokoju, żeby dobrze poczuć ten klimat. Czasem czułam się zagubiona, niektóre sceny wydawały mi się wyrwane z kontekstu, ale patrząc na całość, dałam się uwieść tej stylistyce.

W książce obserwujemy, tak jak obiecywał opis z okładki, przyjaźń dwóch kobiet we włoskiej scenerii. Ich relacja przypomina trochę uczennicy z mentorką, ale więcej w niej ciepła i sympatii. Po zapoznaniu się z krótką biografią autorki w Internecie oraz przeczytaniu dodatku Angelo Pellegrino zamieszczonego na końcu powieści, dochodzę do wniosku, że Sapienza starała się rozszczepić własną osobowość na te dwie postacie.

Zachęcam do odbycia tej niezwykłej podróży, to książka idealna do czytania w słońcu i odpływania myślami w stronę Włoch.mysilicielka 2021-08-07 13:30:51

„Spotkanie w Positano” napisana jest wręcz w malowniczym językiem, który przenosi czytelnika do urokliwego miasteczka Positano. Styl pisania autorki powoduje, że czytając książkę czujemy morską bryzę, słońce otulające naszą twarz i szum fal, który tak kocham. Fabuła krąży głównie wokół tematu przyjaźni pomiędzy dwiema bohaterkami, Goliardą i Ericą. Akcja rozkręca się leniwie, ale zdecydowanie pasuje to do miejsca gdzie się rozgrywa się cała historia. Jednak momentami leniwa akcja połączona ze zdaniami wielokrotnie złożonymi może męczyć czytelnika i tak też działo się ze mną. Dlatego nie mogę powiedzieć, że książka bardzo mnie porwała. Jak najbardziej jej treść jest wartościowa, a przyjaźni i wręcz intymnej relacji zachodzącej pomiędzy bohaterkami może pozazdrościć niejedna osoba. Zatem niestety, aby poznać całą historię musiałam robić kilkanaście podejść do lektury pomimo, że ma ona niewiele stron. Dialogi pomiędzy bohaterkami były inteligentne i poruszały ważne, współczesne tematy, jednak sposób narracji całej książki momentami powodował, że nie do końca wiedziałam z czyjego punktu widzenia jest ona teraz pisana. Dodatkowo w egzemplarzu recenzenckim imię Erici pisane było w dwóch formach - Erica oraz Erika. Mam nadzieję, że w egzemplarzach finalnych zostało to zredagowane.

„Spotkanie w Positano” to książka spokojna, gdzie kluczowi są bohaterzy i ich emocje. Przyznaję, że mam do niej bardzo mieszane uczucia, ponieważ pomimo swoich wad potrafiła momentami mnie zachwycić. Na pewno wniosła coś do mojego życia, a czas z nią uznam za wycieczkę do urokliwego miasteczka, w którym kiedyś naprawdę chciałabym się znaleźć.
k.tomzynska 2021-08-09 16:37:29