"Na tym zdjęciu jestem uśmiechnięta, wesoła, radosna. Nie mogę sobie przypomnieć, w jakich okolicznościach zostało zrobione, ale przecież to nie ulega wątpliwości. Jestem na nim szczęśliwa! A mimo to autor dostrzegł to, co staram się tak skrupulatnie ukryć - przed Damianem, Oliwią, a czasami nawet przed samą sobą. Przestraszoną, zlęknioną, zagubioną, smutną małą dziewczynką, która czuję, że życie wymyka jej się z rąk i lada moment roztrzaska się na posadzce. "

Felicja to z pozoru zwyczajna nastolatka, dobra uczennica, świetna przyjaciółka i kochająca dziewczyna. Na co dzień na jej twarzy gości uśmiech, a dziewczyna sprawia wrażenie wieść idealne życie.
Jednak to tylko maska, którą każdego dnia zakłada by ukryć problemy i trudną codzienność. Pewnego dnia trafia na Nikodema, niepokornego syna dyrektora. Wydawać by się mogło, że są całkowitymi przeciwieństwami, jednak prawda okazuje się zupełnie inna. To dwie pokrewne dusze, które bardzo wiele łączy...

Muszę przyznać, że to najlepsza młodzieżówka jaką do tej pory czytałam! Książka ukazuje życie dwojga zagubionych i skrzywdzonych nastolatków. Młodzieży, która musiała przedwcześnie dorosnąć i zmierzyć się z problemami ponad ich siły.  Zarówno Felicję jak i Nikodema życie obarczyło odpowiedzialnością, na którą nie byli jeszcze gotowi. W ich codzienności pojawił się mrok, który odebrał im niewinność, ale także beztroskę i dzieciństwo. Autorka świetnie wykreowała bohaterów. Pokochałam ich od samego początku, okazali się być bardzo odpowiedzialnymi, wrażliwi i bardzo, bardzo dorośli. Człowiek pokiereszowany przez życie ma w sobie dużo więcej empatii, zrozumienia i widzi więcej, a z pewnością nie tylko to co jest na powierzchni, taki człowiek widzi głębiej, zagląda w duszę. Wielkie brawa dla autorki za wplecenie w historię wątku chorób psychicznych, sposobów radzenia sobie z nimi, odbioru przez społeczeństwo, rodzinę. W tej książce nie brakuje emocji, choć dominuje w niej smutek to pojawia się również radość i szczęście. Najważniejsza jest jednak nadzieja, która nie opuszcza naszych bohaterów i jest ich "dlaczego".
mopsowe.czytanie 2021-09-14 11:36:46

Gdy zobaczyłam "Ukryte w ciszy" Karoliny Klimkiewicz to nie mogłam się oprzeć. Lubię książki poruszające ważne tematy. A że nie jest to debiut to tym bardziej przekonało mnie to do przeczytania.

Felicja, doskonała uczennica, dość lubiana w szkole. Fajne ciuchy, fajny chłopak. Na pierwszy rzut oka można jej wręcz zazdrościć. Nikt nie wie, z czym tak naprawdę zmaga się nasza bohaterka. Gdy poznaje Nikodema, destrukcyjnego syna dyrektora, coś zaczyna ich przyciągać do siebie. Jak czasami pozory mogą mylić…

Czytałam ostatnio inną, podobną pozycję dotyczącą problemów nastolatków. Oczywiście nie tylko ich, ale tutaj autorka skupia się głównie na nich. I ta jest o wiele lepszą pozycją. Ale nie o tym. Uważam, że książki poruszające takie tematy są naprawdę potrzebne. I dużo zależy od naszych przeżyć jak je odbierzemy. To przerażające jak człowiek może się czuć odrzucony, mimo że ma wokół siebie mnóstwo osób. Ale czy tak łatwo jest kogoś dopuścić do prawdziwego siebie? Felicji to się udaje. Wręcz podziwiam ją, że mimo swoich naprawdę niemałych problemów postanawia pomóc Nikodemowi, wystawiając siebie na jego zmienne nastroje, złe emocje oraz nawet czasami złość. Bardzo podobało mi się to, że autorka nie poszła w schemat, że miłość uzdrawia wszystko. Bo to tak nie działa. Nikodem dał sobie czas i wrócił wtedy, gdy wiedział, że nie skrzywdzi już Felicji. Książka mocno porusza. Sprawia, że sami zastanawiamy się nad swoim życiem. Skłania do refleksji. A ja uwielbiam jak ona tak pisze. Książkę oczywiście polecam.pola_reads 2021-09-25 17:52:33