"Jest ich więcej. W zacisznym rogu korytarza, pod mottem "Moja szkoła - moja pasja", w pustej podczas przerwy sali geograficznej, za drzwiami kabiny w łazience. Niektórzy wyglądają jakby chcieli zniknąć, inni, jakby ich w ogóle nie było. Każdy osobny, schowany w swoim świecie jak nurek głębinowy w skafandrze na dnie oceanu. Bez chęci wynurzenia. Monotonny hałas na korytarzu paradoksalnie daje poczucie bezpieczeństwa, jest jak szum fal uderzających o brzeg, mniej więcej wiadomo, czego można się spodziewać. Pozwala się rozpuścić, zniknąć. To tu dużo łatwiejsze niż w ciszy sali lekcyjnej. Tam nie ma gdzie się ukryć."
Bohaterowie książki "Stan splątania" chodzą do tej samej klasy i mieszkają na tym samym osiedlu, jednak tak naprawdę się nie znają i nic o sobie nie wiedzą. Pogrążeni we własnych problemach oraz lękach, funkcjonują tylko na powierzchni życia. Dopiero wspólny wolontariat w domu spokojnej starości otwiera im oczy na to co w życiu najważniejsze.
Autorka snuje do bólu realistyczną opowieść o świecie współczesnych nastolatków, gdzie miarą wartości człowieka jest ilość lajków na portalach społecznościowych oraz to co mówią i myślą o tobie inni, o nastolatkach żyjących pod nieustającą presją zarówno ze strony rówieśników, rodziców jak i nauczycieli.
Ta sentymentalna, subtelna, napisana niezwykłym stylem historia trafi nie tylko do młodszego czytelnika, ale do każdego kto zdecyduje się po nią sięgnąć. "Must read" tego roku, jezeli chodzi o literaturę młodzieżową.Life_substitute 2021-10-13 20:47:31

Niesamowite jest to, że po przeczytaniu tej książki czuję się równie splątana, co jej bohaterzy. Stoję teraz w zawieszeniu, bo nie tego od niej się spodziewałam. Otworzyła we mnie dawno zakotwiczone uczucia i zmieszała je z błotem. Wywleka wszystkie fakty i zdarzenia o których myślałam, że zapomniałam. O które prosiłam, by zniknęły.
Ktoś powie, ale o co mi chodzi? Odpowiem, że o wszystko i o nic.
W książce występują bohaterzy, którzy w jakiś sposób zostali zranieni, są krzywdzeni i czują się obco na tyle, że pragną zniknąć. Od jednych zbyt wiele się wymaga, drudzy od siebie czegoś wymagają i są i tacy, którymi nikt się nie interesuje. Ich rodzice potrafią robić im na złość po to, by mieli powód do życia.
Nasi bohaterzy wyruszą do domu starców jako wolontariusze. Zachwyceni, zdezorientowani, pogubieni. Dobrze starość, która nie będzie im się podobała. Wiele rzeczy dopiero zrozumieją, choć wcześniej przeżyją niemały szok.
Książka zmieni nasze podejście do życia, tak jak zmieniła tych bohaterów. Niegdyś osamotnieni i nie umiejący stworzyć żadnej relacji, zapoznają się ze staruszkami i po pewnym czasie bardzo do nich przywykną. Praktycznie oba pokolenia podzielą się doświadczeniem i troskami, które kiedyś były dla nich obce. Przekonają się, że bez względu na wiek, każdy z nas bardzo pragnie czuć się potrzebnym.
Jest tu zwrócona uwaga na uczucia dorosłych względem dzieci. Jeśli oni nie nauczą ich kochać i nie pokażą na czym ta miłość polega, to ich dzieci przekażą tą wiedzę swoim. W ten sposób wyrośnie na świecie samotność i znieczulica. Nikt nikomu w niczym nie pomoże i tylko ich cień będzie życiowym toważyszem.
Przepiękna książka dla młodych i starszych. Napisana w bardzo przyjemnym stylu z perspektywy postaci. Przemówi wprost do waszego serca, wywlecze na zewnątrz duszę i zmusi do myślenia.
Nikt z nas nie żyje wiecznie. Może warto o tym pomyśleć zanim stwierdzicie, że nie chcecie z kimś utrzymywać kontaktu. W pewnym momencie może być już na wszystko za późno...
Uwaga! Pozycja może spowodować płacz!przyrodaz 2021-10-14 16:10:30