Zacznijmy od tego, że „Snowflake” to powieść przepełniona przeróżnymi emocjami. Akcja nie pędzi tutaj jak szalona. Nie ma niesamowitych zwrotów akcji, które spowodują szybsze bicie serca. Jednak książka ma w sobie przysłowiowe „to coś”.
Autorka ma niesamowity dar pisarki, gdzie wszystkie wydarzenia trafnie ubiera w słowa przy czym sprawia, że w głowie czytelnika kotłuje się wiele myśli.
Fabuła płynie spokojnie, a jej treść nie jest łatwa. To powieść o trudnej, smutnej i życiowej historii. O marzeniach i potrzebie szybszego dorośnięcia, śmierci, chorobie psychicznej , alkoholizmie, zdradzie… Braku akceptacji dla swojej rodziny i burzliwej przyjaźni.
Debbie - główna bohaterka jest sympatyczną, choć może troszeczkę nieporadną i zagubioną osobą. Z pozoru wydaje się być z lekka oderwana od rzeczywistości i społeczeństwa, w którym przyszło jej żyć. Dziewczyna za wszelką cenę pragnęła dostosować się do studenckiego świata, który był jej tak obcy. Jednak muszę przyznać, że z całego serca jej kibicowałam i pragnęłam dla niej wszystkiego dobrego. Natomiast o reszcie bohaterów wiemy tylko tyle ile wie sama Debbie. Ich postacie to zaledwie zarysy.
Gdzieś czytałam porównanie „Snowflake” do książek Sally Rooney jednak muszę przyznać, że osobiście uważam ją za zdecydowanie lepszą! Louise Nealon przekazała czytelnikowi książkę, która z całą pewnością składnia do refleksji. Zmusza nas do przemyśleń, jak skomplikowane relacje rodzinne i trudne dzieciństwo wpływają na dorosłe życie. Sięgając po nią przygotujcie się na porządny ładunek emocjonalny. Jednak z całą pewnością zachęcam Was do sięgnięcia po nią.k.tomzynska 2021-10-08 13:14:59

“Snowflake” @lulunealon to historia Debbie White. Dziewczyna wchodzi dopiero w dorosłość. Rozpoczyna studia, ale nie jest to dla niej łatwe, nie potrafi odnaleźć się w nowej rzeczywistości, ma problem z nawiązywaniem nowych znajomości. Całe życie mieszkała na farmie mlecznej. Mama Debbie jest chora psychicznie, do tego spotyka się ze sporo młodszym mężczyzną. W przyczepie kempingowej mieszka wujek dziewczyny. Pomaga jej jak może, ale sam zmaga się ze swoimi problemami, do tego nadużywa alkohol. Jak poradzi sobie nastolatka w dorosłym życiu?

Mam trochę problem z tą książką. Czytałam o niej dużo pozytywnych opinii, wiele zachwytów. Niestety mnie tak do końca nie zachwyciła 🤷🏻‍♀️

Oczywiście pokazuje z jakimi problemami zmaga się dziewczyna. Jak bez odpowiedniego wsparcia dorosłych, zwłaszcza mamy, która zajmuje się swoimi snami, które uważa za prorocze, ciężko przystosować się do dorosłego życia. Dorastanie w takiej specyficznej rodzinie odpiło się na zachowaniu i myśleniu młodej osoby. Wątek psychologiczny jest bardzo dobrze rozbudowany i poprowadzony.

“Snowflake” czytało mi się niesamowicie szybko, ale brakło mi bardziej rozbudowanej fabuły. Tak naprawdę dla mnie książka jest o niczym, mówię tutaj o fabule. Bohaterowie też byli dla mnie obojętni, nie potrafiłam się z nimi utożsamić, odczuwać razem z nimi. To jest dla mnie sporym minusem.

Dla mnie to średnia książka, takie 6/10. Brakło mi tej akcji, odczuwania razem z bohaterami. Gdyby nie świetne podłoże psychologiczne oceniłabym ją niżej. Książki Wam ani nie polecę, ani nie odradzę. Musicie sprawdzić sami jak Wam się spodoba.
Monika @onaczytanoca 2021-10-08 14:00:40

Podobnie jak nie ma dwóch identycznych płatków śniegu, tak i każdy z nas jest inny, piękny i niepowtarzalny. Nie lepszy, czy gorszy, po prostu inny. Dlaczego więc często czujemy się mniej wartościowi, dziwni, onieśmieleni? Czy dlatego, że nie da się żyć w oderwaniu od innych, a „wszyscy ludzie nawzajem rzucają na siebie cień”?

„Snowflake” to opowieść o życiu z wszystkim, co ze sobą niesie. Miłością, czułością, ale też depresją i śmiercią. Z próbą radzenia sobie, na własny sposób, z dorastaniem, chorobą bliskiej osoby, obciążeniami, którymi obdarza nas rodzina i otoczenie, z poszukiwaniem własnego w nim miejsca i własnej wartości.

Autorka poprzez grę kontrastów pokazuje dwie bohaterki, tak różne, a jednocześnie tak podobne. Dwa środowiska, z których żadne nie jest bezpieczną przystanią. Pokazuje w końcu, że depresja nie wybiera, nie determinuje jej patologiczna rodzina, może dotknąć osoby, które pozornie mają wszystko.

To opowieść porażająca autentycznością i zaskakującą wnikliwością, na którą składają się wycinki życia dorastającej Debbie i jej najbliższych. Pełne emocji dobrych i trudnych, obciążających relacji i zagubienia. Nie zabrakło w niej elementu magicznego, który jednak miast dawać oddech i ukojenie od rzeczywistości, zatruwa umysł, wzbudzając strach i poczucie winy.

Lekki język okraszony czarnym humorem skrywa pokłady silnych emocji, które wydostają się na powierzchnię wywołując refleksję nad niepowtarzalnością i ulotnością naszego życia. Życia, które rozpływa się niczym płatek śniegu w zetknięciu z ciepłem dłoni. Cieszmy się nim póki wiruje na wietrze.

Piękna książka, warta poznania.czytanie.na.platanie 2021-10-27 11:44:06