W końcu natrafiłam na książkę pełną gracji i smaku. Bohaterzy zwracają się do siebie z niebywałym szacunkiem i czasem uwielbieniem. Dworski styl wypowiedzi i tajemniczość wręcz wypełniają ją po brzegi. Każda postać choć przedstawia swoje zamiary, to jednak wiemy, że w zanadrzu skrywa nieco więcej.
Nie byłam w stanie skupić się na jednej emocji, bo zaraz nadchodziła kolejna z innym wątkiem. Jesteśmy zasypywani nowinami i nieco niepokojącą akcją, która nie zawsze każe nam się bać. Czasem sugeruje coś pięknego, jakieś kiełkujące uczucie, które objawia się na spokojnie i z porywczym wyznaniem. Jakby nie mieli czasu na flirty, lub bali się, że ktoś im ukochaną sprzątnie sprzed nosa.
Może nieco wam ją opiszę.
Otóż w pierwszej kolejności poznamy młodego lekarza, który gdy tylko dostrzega oblicze nieziemsko pięknej śpiewaczki operowej, niemal wbija go w fotel. Ona zaprząta wszystkie jego myśli, jakby chciała pochłonąć go od wewnątrz. W rozmowie nieco z nim flirtuje, jednak w pewnym momencie zaczyna się robić bardzo pobudzona. Wspomina o ważnej dla siebie rzeczy i wróżbie, którą chciałaby aby i on poznał. Wkrótce zaczynają się dziać bardzo dziwne rzeczy. Jego miłość wręcz płonie, serce bije rytmy tylko jej imienia, choć zaczyna pojawiać się coś jeszcze.
Jest to strach...
Ktoś zaczyna go prześladować i ewidentnie niekoniecznie jest to człowiek. Od teraz wszystko w nim szaleje, tym bardziej, że nie jest jedynym, który się w niej podkochuje. Lecz pojawia się kolejny problem, gdyż jej poprzedni luby nagle ginie. I tutaj nasza postać zaczyna się coraz bardziej nad wszystkim zastanawiać. Jest rozrywany przez miłość i strach, że podzieli los swojego poprzednika. Zaczyna szaleć, bo dochodzą do niego coraz to gorsze fakty. Jest z nim coraz gorzej. Jej głos niesie się echem w jego głowie i wciąż jej słucha...

Wybaczcie, ale nie zdradzę wam niczego więcej. To było świetne zagranie, podpowiedzi, ostrzeżenia, lecz cóż poradzić na miłość? I do tego ten klimat, to wyczekiwanie, bo wiemy, że coś się wydarzy, tylko nie wiemy co. Dwa razy czułam, że słowa ostrzeżenia były skierowane do mnie i miałam z tego powodu niezłe ciarki na plecach. Chciałam przestać ją czytać, lecz gdy wracałam, ten głos wciąż tam był. Jakbym chciała wyłączyć mordercę, kiedy mnie krzywdził. Zamykałam książkę, znikał. Otwierałam, ponownie się pojawiał i nie wydawał się nawet zaskoczony moim postępowaniem.
To było coś.
Tylko ostrzegam, że po skończeniu zapragniecie więcej:-)))przyrodaz 2021-09-26 19:22:18

Będąc już w klimacie Halloween przy okazji podzielę się z Wami opinią o jednej z najsłynniejszch powieści Arnolda Bennetta!
„Duch” to połączenie klasycznego romansu z fantastyką i powieścią grozy. Autor ma nie tylko genialne, lekkie pióro, ale i klasę, której tak bardzo brakuje wielu współczesnym pisarzom. Bennett przenosi nas niesamowicie klimatycznego Londynu słynącego z balów, opery, teatrów, pięknych sukni, bryczek i pierwszych samochodów. To portret Londynu skrywającego wiele tajemnic.
Książka przepełniona jest niesamowitymi opisami, pięknymi dialogami, mrokiem i nutką tajemniczości. Tytułowy Duch potrafi przyspieszyć bicie serca i zdecydowanie na długo zapada w pamięci. Cała historia opowiedziana jest z perspektywy głównego bohatera, który nie stroni od szczegółów. Opowiada nam historię miłości, ale i śmierci oraz strachu.

Tak naprawdę nie chcę Wam za dużo zdradzać, ponieważ warto sięgnąć po tę książkę i zapoznać się z całą historią samemu. Klimat jaki oddaje jest niesamowity i żałuję, że czyta się ją tak błyskawicznie. Być może jestem osobom o mocnych nerwach dlatego się nie bałam, ale w niektórych momentach Duch robił na mnie niesamowite wrażenie. Zdecydowanie polecam! Jestem pewna, że powieść spodoba się każdemu wielbicielowi klasycznej grozy. Zdecydowanie polecam! k.tomzynska 2021-10-09 10:06:31