Pani Izabela ma niesamowity dar wzbudzania emocji w czytelniku.. Zazwyczaj w swoich książkach przemyca nam ciężkie wydarzenia - takie, które wymagają przetrawienia, zostawiają w nas ślad..

Nie inaczej było i tym razem. Morderstwo trzech chłopców to wszak zbrodnia okrutna, niecodzienna i przerażająca.. Mnie osobiście doprowadziła do łez..

Autorka jest jedną z niewielu osób, która postacie kreuje w sposób tak realny jakby istniały naprawdę. Z każdą stroną jesteśmy w stanie wgłębić się w ich myśli i uczucia. Intryga zaczyna nas pochłaniać, podejrzenia buzują w głowie. Sprawia to, że książka coraz bardziej wciąga i kusi by odkryć tajemnicę wydarzeń sprzed lat.

Prowadzenie historii w dwóch ramach czasowych i z perspektywy różnych bohaterów to coś co bardzo lubię w thrillerach. Dodatkowo autorka w bardzo przemyślany sposób lawiruje między wydarzeniami, podsycając tym samym naszą ciekawość

Im bliżej jesteśmy zakończenia, tym bardziej wszystko zaczyna układać się w całość. Autorka naprowadza nas na rozwiązanie powoli, małymi krokami. Po części możemy się domyślić jak to się rozwiąże, jednak ziarno zaskoczenia zostaje.

W ogólnym odbiorze książka jest niesamowita. Intrygująca, pełna emocji, owiana tajemnicą. Z pewnością należy do tych, o których długo po zakończeniu się jeszcze myśli.



W_labiryncie_slow 2021-09-28 20:05:58

Poprzednia trylogia autorki, która jednocześnie była debiutem to jedna z lepszych serii kryminalnych, jakie dotychczas czytałam. Nic więc dziwnego, że zdecydowałam się sięgnąć także po nowość. Czy okazała się równie dobra?

'Nie dało się cofnąć taśmy życia, szpula cały czas się kręciła, nie pozwalając na powrót tego, co minione.'

Podczas wizyty w centrum handlowym znika trzyletni chłopiec. W trakcie jego poszukiwań znalezione zostają ciała trzech ofiar. Dwadzieścia pięć lat później Zuzanna próbuje poradzić sobie ze śmiercią ojca i trafia na artykuły prasowe z przeszłości. Jak wiążą się ze sobą te dwa wydarzenia? Jaki związek z ofiarami ma główna bohaterka?

Zaginięcie dziecka to z pewnością dramat dla rodziców i najbliższych. Nie potrafię sobie wyobrazić jakie to uczucie, ale sama autorka bardzo obrazowo oddała emocje i przemyślenia rodziców małego Kubusia. Zresztą nie tylko to zostało bardzo dokładnie opisane. Każde najmniejsze wydarzenie otrzymujemy w sposób, dzięki któremu bardzo łatwo jest się wczuć w rolę bohaterów. Zarówno samo zaginięcie, jak i późniejsze morderstwa mają wpływ na wszelkie działania podjęte w przeszłości, jak i teraźniejszości. Pewnych zachowań się domyśliłam, a pozostałe stały się zagadką do samego końca. Zaskoczyły mnie do tego stopnia, że nie byłam w stanie zrozumieć całego okrucieństwa, które towarzyszyło bohaterom.

'Wyobrażać sobie a przeżyć coś strasznego to dwie zupełnie inne rzeczy.'

Bardzo dobra historia z mrocznym i gęstym klimatem. Nie da się jednoznacznie ocenić zarówno ofiar, jak i winnych całej tragedii. Nic nie jest po prostu czarne albo białe. Każdy ma coś na sumieniu i każdy musi się uporać z własnymi decyzjami. Autorka przedstawiła profil zarówno rodziców ofiar, jak i samych sprawców. Jesteście ciekawi? Niezmiennie polecam książki pani Izabeli Janiszewskiej!

'Może więc w byciu odważnym nie chodziło o to, by nie czuć lęku, ale o to, by działać mimo niego i nie dawać za wygraną.' AgaZaczytana 2021-10-12 12:54:12

Są zbrodnie niewybaczalne, za które kara może być tylko jedna, "życie za życie".

Izabela Janiszewska we wcześniejszej twórczości zachwyciła mnie już niesamowitą empatią przy poruszaniu trudnych tematów społecznych, oczarowała wykreowaniem elektryzującej relacji pomiędzy bohaterami i lekkością pióra. Tym razem jednak stworzyła powieść tak emocjonującą, że sięgnęła najgłębszych warstw mojej wrażliwości.

"To co zaczęło się dwadzieścia pięć lat temu, nigdy się nie skończyło."

Gdy po śmierci ojca Zuzanna otwiera ukrytą szufladę, wylewa się z niej przeszłość, od której nie ma odwrotu. Dlaczego ojciec ukrywał przed nią, że matka żyje?

Kobieta chce wydobyć z zapomnienia przeszłość, której nie poznała, którą skrywała zasłona kłamstw i tajemnic. Tylko czy nie jest już na to za późno? Od matki nie dowie się już niczego, bo popełniła samobójstwo skacząc z wiaduktu. Jej śmierć wydaje się jednak bardziej zagadkowa i nieprzypadkowa, niż się pierwotnie wydawało.

Powrót do rodzinnej miejscowości niesie ze sobą wiele nadziei, ale jak się okazuje i niebezpieczeństw. Hermetyczne, lokalne społeczeństwo, w którym wszyscy się znają nie życzy sobie, by wypytywała o swoją rodzinę i związaną z nią tragedię sprzed lat.

Cofamy się do roku 1990 gdy po wielogodzinnych poszukiwaniach policja znajduje zwłoki trójki chłopców. Ta brutalna zbrodnia odbija się nie tylko na życiu rodzin ofiar, ale jak się okazuje jej wydźwięk nie cichnie nawet po wielu latach. Czy dlatego, że nie wszystko w tej sprawie zostało wyjaśnione?

Krzywda dzieci rani zawsze najmocniej, wraz ze śmiercią dziecka umiera część duszy rodzica. Tym razem jednak autorka obnaża więcej, niż chcielibyśmy zobaczyć, przekracza granicę, za którą nie odważamy się nawet zerkać. To zbyt przerażające i odzierające z wyobrażeń o naturze ludzkiej, porządku świata, o panującej w nim względnej równowadze.

Powieść autorki to mozaika emocji. Tak silnych, przytłaczających, że trudno się dźwignąć pod ich ciężarem. Kłamstwa, tajemnice, tragedia, żałoba i w końcu prawda, która wcale nie oczyszcza, nie daje wytchnienia.
Nie przesadzę jeśli napiszę, że to jedna z najlepszych książek przeczytanych przeze mnie w tym roku. Tak sugestywna, mocna i emocjonująca, że przy połączeniu z lekkim stylem, naturalnymi dialogami i pełnokrwistymi bohaterami czyni ją powieścią nieodkładalną.
czytanie.na.platanie 2021-10-20 10:02:28