„A lasy wiecznie śpiewają” to jedna z najbardziej kultowych skandynawskich sag. Jej lektura jest bardzo przyjemna, a autor stworzył niesamowicie przytulny klimat, który sprawia że od książki jest się ciężko oderwać.
Akcja osadzona jest w XVIII i XIX wieku, kiedy to ludzie żyli zupełnie inaczej niż dzisiaj. Nie było pośpiechu, ludzie znali wartość rodziny, mieli swoją dumę i przez pokolenia gotowi byli bronić swojego dziedzictwa. Ich życie uzależnione było od natury, pór roku i często tak nieprzewidywalnych żywiołów. To od nich powinniśmy się uczyć szacunku do tradycji. Autor przedstawił nam wiele opisów, które mogą o tym świadczyć. Ich ilość może momentami przytłoczyć, jednak uwierzcie, że tutaj każde słowo ma ogromne znaczenie i stwarza jedną spójną całość. Przepiękne opisy przyrody sprawiają, że zimne lasy Björndal stają się nam bliskie i jeszcze lepiej możemy rozumieć życie ludzi w skutej lodem Norwegii.
Bohaterowie są cudowni, choć początkowo wkrada się mały chaos. Nagle pojawiają nam się postacie które nie posiadają własnej historii i nie wnoszę niczego szczególnego do lektury, aby za chwilę zniknąć.

„A lasy wiecznie śpiewają” to długa, choć świetna lektura. Motyw tradycji, przyjaźni i rodziny jest tutaj mocno odczuwalny, a sposób ich opisania przepiękny. W wielu momentach książka chwyta za serce i zmusza nas do zastanowienia. Dzięki niej możemy poznać styl pisarzy z początku 1900 roku, a uwierzcie, że obecnie już nikt tak nie pisze. Chętnie jeszcze kiedyś do niej wrócę. Zdecydowanie polecam!

P.S. Za sprawą Wydawnictwa Zysk i S-ka ukazały się dwie części sagi zawarte, w jednej pozycji - A lasy wiecznie śpiewają oraz Dziedzictwo na Bjorndal.
k.tomzynska 2021-12-19 14:03:28

Kolejny pisarz z lat 1894-1962 roku, którego książki zachwycają do dzisiaj. Mam ogromny szacunek do autorów, którzy potrafią pisać jakby wielopokoleniowo. Nie ważne, czy książkę przeczyta ktoś z roku 1960 czy z 2022. Ona wciąż będzie zachwycała. W ogóle jest dosyć gruba i ma nieco mniejszy druczek. Jest również nieco większa niż inne w twardej obudowie.
Historia przedstawia nam losy dziewiętnastowiecznej Norwegii, gdzie nawet niedźwiedzie mają twarde serca. Tam nikt nie patrzy na kogoś, robi to, co do niego należy bez względu na to jak widzą to inni. Życie jest dla nich walką z dnia na dzień, a kiedy nadejdzie śmierć zwyczajnie się z nią godzą. Każdy tutaj żyje według zasad pór roku. W ciepłe dni zaciekle pracują, a te naprawdę zimne mocno dają im się we znaki. Jedna z bohaterek była tutaj bardzo zniesmaczona chwilą, kiedy ma wyjść za mąż. Niby cała ceremonia, ubiory i zabawa napawała ją optymizmem, jednak kiedy tylko przypomniała sobie o cielesnym oddaniu, które będzie musiało mieć swoich świadków od razu jej ciałem wstrząsnęła odraza. Musiała nauczyć się żyć według zasad ludzi z Bjorndal do czego nieco przygotowywał ją pastor.
Tak naprawdę ciężko jest tutaj streścić całą historię. Będzie to opowieść o starym rodzie i jego zwyczajach. Ludziach, którzy według nich żyją i tych, którzy dopiero mieli tam osiąść. To ród przedstawicieli pełnych uporu i męstwa. Zawsze dążyli do tego, by budzić w innych respekt. Będzie podział na bogatych i tych biedniejszych. Niekiedy zawiść będzie wrogiem numer jeden, a cała przeszłość przypomni o sobie. Tutaj niekiedy czas będzie płynął bardzo leniwie, a niekiedy przybytek wrażeń sprawi, że sami poczujemy się nim przytłoczeni. Będziemy sobie zadawali pytania ile jeszcze bohaterowie muszą znieść, by osiągnąć spokój? Tym bardziej, że niespodziewanie historia będzie co jakiś czas przeskakiwać mocno do przodu. Nie mniej jednak bardzo ją polecam, bo wyciśnie z nas nie tylko to, co złe, ale i poleją się łzy. To taka opowieść, która nawet po skończeniu wciąż tli się w naszych sercach...przyrodaz 2022-03-12 18:22:22