Co za wstrząsająca książka – „My, dzieci z dworca Zoo”. Z zapisu magnetofonowego podali do druku Kai Hermann i Horst Rieck. To historia dziewczynki – Christiane – która po raz pierwszy sięgnęła po narkotyki mając zaledwie dwanaście lat. Dwanaście lat! Dlaczego to zrobiła? Żeby się przypodobać starszym? Że rodzice jej nie kochają? Że nie było żadnych parków ani siłowni, w których dzieciaki zużyłyby całą swoją nastoletnią energię? Nadal nie rozumiem ludzi, młodych ludzi którzy sięgają po narkotyki. Bo co, bo presja społeczeństwa? Być może wychowałam się w innych czasach, na wsi, gdzie dzieciaki robiły szałasy z gałęzi a nie szukały dilerów. Jak to dobrze że wsi wesoła, wsi spokojna. To co przeszła Christiane i inne młodzi w Berlinie jest wstrząsające. Niebezpieczne. Chciałabym powiedzieć gdzie są rodzice? Gdzie szkoła? Ale oni pomagali. Na swój sposób próbowali wyciągnąć Christiane z dołka. Być może to nie wystarczyło. Okrutna książka a jak bardzo potrzebna. i… nie polubiłam Christiane. Było w niej coś odpychającego, jakaś niebezpieczna duma, buta. „Zanim zaczęłam ćpać, wszystkiego się bałam. Teraz czułam się nietykalna. Nie miałam cykora nawet przed tajniakami. Z każdej obławy umiałam dać dyla i to na kompletnym luzie”. Christiane kilka razy była na odwyku. I zawsze wracała do nałogu bo mówiła sobie, że to tylko raz, na krótko i wróci do domu. „Pewnie, że przestać to nic trudnego. W każdej chwili sam mogę to zrobić. Tyle że mi się jeszcze nie chce”. Jak można to zrobić samemu sobie? Jak można skazywać siebie i najbliższych na powolne niszczenie? Być może nigdy tego nie zrozumiem do końca bo tego nie przeżyłam na szczęście. Ale istnieje coś takiego jak empatia i … Atze, Lufo, Babsi – nie dożyli swojej osiemnastki. Inni są takimi wrakami, zombie w świecie żywych. Przez narkotyki. Młodzi ludzie, dzieciaki. Chcieli spróbować, upadli na same dno. Trudna książka ale potrzebna. Antonia 2018-01-22 16:32:10