„Przyjaciele po grób”, Nele NeuhausCoraz częściej autorzy kryminałów zapominają na czym głównie przyzwoita powieść detektywistyczna powinna się opierać. Większość zaczyna iść w stronę kontrowersji, zawężonego grona podejrzanych i nikłych tropów. Rasowy kryminał powinien raczej obfitować we wszelakie, łączące się w jedną, chaotyczną ścieżkę nie wiodącą do żadnego rozwiązania, tropy. Podejrzanych też nie może zabraknąć, a ich celem przede wszystkim, powinno być specyficzne odciąganie śledczego, detektywa czy kogokolwiek będącego na tropie, od właściwego zbrodniarza. Ten zaś musi wymykać się przy każdej okazji, a jego tożsamość zostaje poznana dopiero w ostatnim etapie powieści. Twórczość Nele Nauhaus opiera się dokładnie na tej starej szkole kryminału.Fabuła powieści skupia się na śledztwie prowadzonym przez Oliviera von Bodenstei i jego partnerki zawodowej – Pii Kirchhoff. Pewnego wczesnego ranka komisarz dostaje telefon o nietypowym znalezisku w lokalnym zoo. Okazuje się, że jest to fragment ludzkiego ciała. Potem znajduje się ich więcej. Śledczy dowiadują się, iż denat był aktywnym, prężnie działającym obrońcą przyrody, ostatnio sprzeciwiającym się budowie obwodnicy – mającej zniszczyć pokaźną część lasu. Przez to, nie tylko mocno zalazł za skóry lokalnym magnatom i udziałowcom, ale również sfrustrowanym zatorami, kierowcom. Komisarzom nie jest łatwo, krąg podejrzanych trudno zwężyć poniżej obwodu miasta, a coraz nowe poszlaki plączą gąszcz wszystkich dotychczasowych podejrzeń i tropów.Jak doskonale widać po krótkim nakreśleniu fabuły, Nenhaus nie ułatwia swoim bohaterom śledztwa, a wręcz kreując nowe postaci tła, epizodyczne i drugoplanowe, mogące posłużyć za właściwych morderców – sprawia, że śledztwo jest niemal nie do rozwikłania. W dodatku sama dynamika, częstotliwość kolejnych poszlak, może wielu zrazić, ale to dokładnie to charakteryzuje wyśmienitych autorów kryminałów. Czytelnik nie ma mieć lekko w odgadywaniu winnego – w tym zawsze tkwiła cała przyjemność z powieści detektywistycznych.Pióro Nenhaus jest przystępnie lekkie, i pozwala z łatwością wgryźć się w lekturę. Styl stanowi specyficzną formę, tworzącą wokół opowieści nieodparty, intrygujący klimat. Autorka nie buduje grozy, ona tworzy czysty kryminał – w którym sceny makabryczne odbierane są w kategoriach kryminalistycznych, nie jako element dreszczowca. Wracając do scenerii – mamy pozornie klasyczne lokacje: średniej wielkości miasto, będące w osobliwy sposób ustronnym, prowincjonalnym, a przy tym urokliwym i malowniczym miejscem. Doskonałe położenie dla morderstwa i dość sztampowe. Ale wewnątrz tego wszystkiego jest park zoologiczny, innowacyjne podejście miesza się tu zatem z tuzinkowym zabiegiem. Co już samo w sobie, tworzy coś nowatorskiego.Odnośnie protagonistów nie powinno się mieć większych obiekcji, jeżeli oczywiście cenimy cechy klasycznego kryminału. Główni bohaterowie mogą wydawać się wielu czytelnikom za bardzo pozbawionymi emocji, tak lekko papierowymi – ale nikt nie zauważył, że są to doświadczeni komisarze. Osoby, które ze śmiercią, krwią, makabrycznymi scenami, morderstwem mają do czynienia na co dzień, przez co ich charakter staje się znacznie surowszy. Autorka podeszła do tematu w prozaiczny, acz niezwykle rzetelny sposób. W kreacji skupiła się na kwestii psychologicznej, co przy głębszej analizie sprawia, że powieść odbierana jest jako rzetelniejsza.Książkę warto przeczytać. Po prostu. Jednak jeżeli już miałaby trafić ona na wybredniejszego czytelnika, mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że nie zawiedzie się jeszcze bardziej niż ktoś szukający tytułu raczej rozrywkowego. Tematyka też nie jest banalna, w pewnym sensie z jednej strony mamy skrajności, z drugiej trudne relacje pomiędzy danymi grupami, z trzeciej korupcje i dominację mamony, ale przede wszystkim, Neuhaus skupia się na problemach ludzi, problemach, które mogą doprowadzić do najgorszych posunięć. „Przyjaciele po grób” to idealnie pasująca do serii książka, pozostawiająca po sobie słodko-gorzki posmak. Jak gorzka czekolada.asertyslem 2015-10-06 22:49:05