„RUD€” są drugą książką Ewy Gogolewskiej-Domagały. Pierwsza – „Blondie$”, wydana nakładem wydawnictwa Papierowy Motyl została okrzyknięta przez czytelników najlepszą książką obyczajową 2010 roku w konkursie organizowanym przez portal Granice.pl.„RUD€” można traktować jako osobną historię, ale stanowi ona kontynuację pierwszej powieści autorki, w której opisane są wędrówki młodych muzyczek po świecie w celach zarobkowych. Choć na wstępie zostają przedstawione szczegóły, pomagające poznać i zrozumieć okoliczności oraz sytuacje zawarte w książce, warto sięgnąć po pierwszą jej część, nawet z tego powodu, że książki Ewy Gogolewskiej-Domagały operują niezłym literackim językiem. Do tego duża porcja żartobliwych zwrotów oraz prostota i przejrzystość dialogów powodują, że to bardzo przyjemna lektura, która w ogóle nie nuży. Jednak wartka akcja i lekki styl to tylko sprawne narzędzia autorki, aby w przystępny sposób przekazać treści o wadze nie tak bardzo piórkowej, jakby się można było spodziewać.Clementine, mieszkająca w Belgii bohaterka książki, niespodziewanie zostaje wdową z dwójką małych dzieci. Nie potrafi okiełznać żalu i smutku po stracie męża, które rozrastają się w jej głowie do tego stopnia, że kobieta popada w depresję. Przyjaciółka Nicole chce jej pomóc i organizuje kilkumiesięczny wyjazd do Tunezji, mając nadzieję, że kobieta w promieniach słońca, w innym świecie, dźwignie się z destrukcyjnego stanu. Kiedy po jakimś czasie Clementine zaczyna powracać do równowagi psychicznej, zdarzają się mrożące krew w żyłach wypadki. W tych okropnych okolicznościach Belgijka zbliża się do Samiry, pokojówki z hotelu (losy Samiry czytelnicy mogli poznać w książce Blondie$), która wraz z bratem pomaga jej w traumatycznej sytuacji. Clementine postanawia wynagrodzić jej poświęcenie i sprowadza dziewczynę do Europy w charakterze fille au pair swoich dzieci, a potem razem z Nicole ułatwia zdobycie obywatelstwa i wykształcenia.Kobiety nie mają pojęcia, że pomagając Samirze w ten sposób, przyczyniają się do realizacji jej najskrytszego planu związanego z mroczną i bolesną tajemnicą, jaką dziewczyna nosi w sercu, i którą po latach, pod wpływem różnych zbiegów okoliczności, wyjawia przyjaciółkom, a te robią wszystko, aby jej dramat przekuć w szczęście.Powieść jest literacką fikcją, ale czytając „RUD€” można mieć wrażenie, że autorka opisuje prawdziwą historię. Na tym właśnie polega fenomen książek Ewy Gogolewskiej – Domagały, który wynika z tego, że autorka jest „byłą” artystką podróżującą w młodości z zespołem po świecie. Wrażliwa osobowość i rozwinięty zmysł obserwacji sprawiły, że w głowie pisarki pozostały żywe obrazy oraz zdarzenia. Dlatego niemal każda z przedstawionych postaci ma swój „prototyp” w rzeczywistości. Nawet wątek „dziecka dwóch kultur” , choć ono jako takie zostało wymyślone, to wszelkie okoliczności i zdarzenia z nim związane były podparte doświadczeniem ludzi mieszkających i pracujących w Tunezji.Będąc zaaferowanym ciekawymi albo niebezpiecznymi zdarzeniami czytelnikowi łatwo może umknąć pewien szczegół. Otóż tytuł RUD€ można tłumaczyć na różne sposoby – i wszystkie okazują się prawdziwe. Jako określenie tunezyjskiego noworodka, którego włosy z pewnych sekretnych powodów rozjaśniano stopniowo na blond wodą utlenioną. I w trakcie tego „procesu” jego fryzurka miała rudy kolor. Jednak Ewa Gogolewska – Domagała inteligentną autorką jest, toteż tytuł ma drugie dno. Otóż bywa, że z reguły rudzi są troszkę w społeczeństwie odrzucani . Zatem rudy ma tutaj też znaczenie „poza nawiasem”, „odrzuceni”, „gorsi”. O co chodzi, rzecz jasna nie zdradzę.Fenomen książek Ewy Gogolewskiej – Domagały polega także na tym, że nie epatują tanimi emocjami i pretensjonalnością w miałkiej treści, ale wręcz odwrotnie, prostotą literackiego stylu i delikatnym humorem literackiego obrazu. Myślę, że każdy, kto ceni sobie rozrywkę na wysokim poziomie zgodzi się ze mną, że ta książka oraz jej pierwsza część są warte uwagi.Klaudia Maksa 2015-05-10 14:42:05