To jest niesamowite w tych Dziennikach, że kompletnie nie ma się wrażenia obcowania z nastolatką. Nie wiem czy dzieci wcześniej dojrzewały, czy może my współcześnie jesteśmy infantylni, czy może Osiecka była genialnym dzieckiem, no ale miejscami w tej książce padają tak trafne, wciąż aktualne spostrzeżenia i myśli, że jak zachodziłam w głowę jak to możliwe, że napisała je bądź co bądź piętnastoletnia dziewczynka. Dla fanów Osieckiej myślę, że będzie to lektura podstawowa. ona 2014-10-22 10:29:57

No to może posłużę się przykładem, bo dobrze on moim zdaniem obrazuje z kim my tutaj mamy do czynienia. Osiecka pisząc swój dzienniczek nie tylko myśli, by myśli poskręcane przelać na papier. By w jakiś sposób prowadzić z samą sobą dialog. Ona miejscami bardzo poważnie zastanawia się nad formą, nad językiem. Myśli już jak pisarka, świadoma (jeszcze połowicznie, ale jednak) gatunku w jakim się porusza oraz tego, co chce osiągnąć. To niesamowite jak szerokie miała ona horyzonty. gustawa 2014-10-24 10:21:51

Jak samo życie dziennik składać się musi z momentów wysokich, ambitnych, ciekawych i tych bardziej codziennych, powszednich. Agnieszka Osiecka nie stroniła od banału i traktowała go równie poważnie jak przemyślenia o filozofii, która jak można wyczytać bardzo ją frapowała. Jednak nawet banał przefiltrowany przez jej osobowość jest bardzo ciekawy. Powiedziałabym, że jest on ujmujący i na swój sposób słodki. luisa 2014-10-25 12:07:40

Agnieszka Osiecka widziana oczami Agnieszki Osieckiej jest postacią intrygująca. Świat jej przeżyć jest miksem różnych rejestrów. Czyta się doskonale ze względu właśnie na tę różnorodność. Dzienniki 1951 nie są monotonne, skrzą się życiem, są barwną opowieścią o byciu nastolatką. Dodajmy świadomą swojej osobności nastolatką. To spore wyróżnienie, ale i piętno. Choć Osiecka nie jest pyszna, czuć, że ona nie do końca dobrze się czuje wśród rówieśników. yta009 2014-10-27 16:58:45

To jest książka o bardzo pogmatwanej, skomplikowanej nastolatce, która dojrzewa w najbardziej mrocznym okresie w historii powojennej Polski. Dojrzewa bardzo świadomie. Powoli kształtuje się jej kobiecość, jej filozofia życiowa, jej wrażliwość. Ale także kształtuje się jej światopogląd. Ona przeżywa siebie i świat w którym żyje niezwykle intensywnie i refleksyjnie. Jest wyczulona na rzeczywistość, zupełnie od niej nie ucieka, wręcz przeciwnie chłonie ją całą sobą. olek 2014-10-30 10:01:32

Według mnie książki takie jak Dzienniki 1951 Agnieszki Osieckiej to taki swoisty appendix do jej twórczości. Niezbędny by ją rozumieć głębiej, szerzej, z bardziej biograficznej perspektywy. Nawet jeśli ktoś nie jest jej wielkim fanem myślę, że też może sięgnąć po tej pozycję choćby z powodu samej przyjemności czytania dobrze napisanych wspomnień. Osiecka zapisuje swoje życia na żywo, jest refleksyjna, szczera, ciekawa świata i siebie. Jest jednocześnie mądra, ale i jeszcze dość dzienna – czego, co nie powinno być dla nikogo kto czytał pierwszy tom zaskoczeniem – jest jak najbardziej świadoma. oooo 2014-11-01 19:21:23