„Okręt badawczy „Accipiter” przemierza bezkres kosmicznej próżni, a jego załoga pogrążona jest w głębokiej kriostazie. Nieliczni świadomi są dramatu, który rozgrywa się na pokładzie. Astrochemik Håkon Lindberg budzi się przedwcześnie z kriogenicznego snu i widzi, jak ginie jeden z ostatnich członków załogi. Prócz niego rzeź przetrwał tylko nawigator, Dija Udin Alhassan.” – ten krótki wycinek zawiera w sobie jedynie przedsmak tego, co znajdziemy w książce. Kosmiczne podróże, odkrywanie nowych, planet i cywilizacji, a także ekspansje kolonizacyjne są nieodłącznymi elementami każdej książki science fiction. Czy długofalowy plan zasiedlenia nieznanych galaktyk powiedzie się, a ludzkość przetrwa najgorsze czasy? Czy naprawdę jesteśmy jedyną, inteligentną formą życia w otaczającym nas wszechświecie? Jeżeli chcecie poznać finał tych niezwykłych igrzysk, to serdecznie zapraszamy do lektury dzieła Remigiusza Mroza pt. „Chór zapomnianych głosów”.Astrochemik Håkon Lindberg, oraz nawigator Dija Udin Alhassan to główni bohaterowie, jednak nie można powiedzieć, że są oni najważniejsi, bowiem wiele innych postaci również odgrywa bardzo istotne role dla rozwoju fabuły. Niemniej to ten bardzo dobrze dopasowany duet wita nas w kosmicznej przestrzeni, na pokładzie statku Accipiter. Trudno opisać ich w kilku słowach, bowiem charaktery, jak i wygląd fizyczny zmienia się w zależności od rozgrywanych wydarzeń zarówno w czasie jak i przestrzeni. Z całą stanowczością mogę stwierdzić, że autor mocno napracował się przy ich tworzeniu. Złożoność ich osobowości jest przeogromna, co tylko komplikuje sprawy, ale mimo tego wszystko trzyma się spójnej całości.Oprócz powyższego duetu napotkamy wiele świetnie skonstruowanych osobistości, które na długo zapadną w naszej pamięci. Każda postać ma rolę do spełnienia i nie ma tutaj przypadkowych postaci. W niektórych momentach może wydawać się, że ktoś jest zbędny, lecz to tylko pozory. Trudno szukać ciekawszych bohaterów drugoplanowych.Świat przedstawiony jest naprawdę ogromny, można by rzec, iż jest kosmiczny. Tak naprawdę będziemy podróżować po całym wszechświecie, w dodatku w różnych wariantach czasowych. Takie zagranie wymaga niebywałego umysłu, bowiem ogarnięcie tego wszystkiego jest nie lada wyczynem. Całość jest spójna, brak jakichkolwiek niedociągnięć i niespójności. Kosmos w takim wydaniu jest przepiękny.Największym atutem tego dzieła jest fabuła. Historia zawarta na kartach tej książki powala na kolana. Wielowątkowość może przerażać na początku, jednak im dalej, tym wszystko nabiera sensu tworząc spójną całość. Dawno nie miałem w ręku książki o tak zaawansowanej i złożonej historii. Dzięki temu czytanie tego tytułu jest czystą przyjemnością, aż żal przerywać lekturę. Symptom jeszcze jednej strony jest bardzo częstym zjawiskiem w tym przypadku. Ogromnym plusem jest tempo fabuły. Rwie do przodu niczym prom kosmiczny, nie pozostawiając czasu na odłożenie książki na bok.W moim przekonaniu „Chór zapomnianych głosów”, to prawdziwe arcydzieło literackie, klasyk gatunku science fiction, nowy wyznacznik jakości. Trudno doszukiwać się tutaj błędów, chociaż takowe na pewno gdzieś się znajdą. Śmiało można przymknąć na nie oko, bowiem mamy przed sobą świetne dzieło zwalające z nóg największych twardzieli. Czy warto? Gorąco i szczerze polecam wszystkim, niezależnie od upodobań literackich.Ocena: 10/10Chodara Krzysztof (Artius)W tym miejscu pragnę podziękować wydawnictwu za przekazanie egzemplarza do recenzji.KZTK 2016-03-17 18:25:53

Dziś coś nietypowego, zwłaszcza dla hasacza. Wczoraj dotarła do mnie paczka. Tam między innymi znajdowały się książki Mroza – kto hasacza zna, wie jak się ujarał tym widokiem. Co więcej owe książki są z autografami – Remigiuszu ciastka będą, no worries.Wracając do paczki – miałam odświeżyć sobie Parabellum, ale Chór Zapomnianych Głosów jakoś bardziej mnie przyciągał – typowo dla siebie, z trudem wyjęłam książki z paczki, mając na uwadze,że dzień wcześniej w rękach miał je sam autor – ludzie jakie to emocje! Zwłaszcza jak się autora tak powidziwa.Tak więc Parabellum ułożyłam na półce, tworząc nowy szczyt, który bardzo mi się podoba, bo miejsca na półkach już nie mam… weltschmerz. No i zabrałam się do czytania.Okręt badawczy „Accipiter ” przemierza nieskończone przestrzenie kosmiczne, a załoga znajduje się w głębokiej kriostazie. Teoretycznie mieli pozostać w takim stanie do momentu, aż znajdą się u celu podróży. Problem w tym, że to tylko teoria,bowiem astrochemik Hakon Lindberg budzi się z owej kriostazy przedwcześnie. Jeszcze zanim dojdzie do siebie, zostaje zaatakowany przez brutalną rzeczywistość. W pierwszej chwili sądził, że ktoś się nad nim pochyla, jednak szybko uzmysłowił sobie, że to zwłoki. Prócz niego przeżył tylko Dija Udin Alhassan. Żaden z nich nie wie co się wydarzyło, ani kto lub co stoi za wymordowaniem całej załogi. Ludzkość podróżuje między galaktykami, odkrywa nowe światy, ale jak dotąd nigdy nie napotkano oznak innej cywilizacji . Co stoi za niepowodzeniem misji? Czy to Dija dokonał czegoś tak strasznego? A może to jakiś niezidentyfikowany, nieokreślony byt? Czy uda im się przetrwać i wyjaśnić to wszystko?Po raz kolejny Mróz pokazał, że nie straszny mu żaden gatunek literacki. Tak jak zmiażdżył system pisząc genialny thriller prawniczy, tak przekonał mnie do sci-fi. Aura horroru rozgrywającego się w kosmosie, intryga rodem z najlepszego kryminału i piekielnie wciągająca akcja. Książki Mroza czytam tak samo jak książki Kinga. Zapominam jak żyć.Chór Zapomnianych Głosów to najlepsze polskie sci-fi jakie wpadło w łapy hasacza. Mówiłam to już nie raz, pisałam kilkakrotnie, ale zaznaczę to raz jeszcze. Nie wiem, po prostu nie mam pojęcia co Remigiusz ma w głowie, skąd bierze pomysły, ale jedno jest pewne. To co robi to najlepsze co mogło się przytrafić polskiej literaturze. Cytując mojego ojca ” Biere w ciemno! ” i to wszystko co napisze ten człowiek.Zresztą po ci wy to jeszcze czytacie? Tam są drzwi, tam okno. Lecieć do ksiegarni! I dajcie znać co sądzicie o twórczości Mroza. Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com 2016-07-01 16:25:13