Szesnaście bardzo trudnych historii połączonych w jedną całość. Tak w skrócie można opisać najnowszą książkę Szymona Nowaka, absolwenta wydziału historii Wyższej Szkoły Humanistyczno – Pedagogicznej w Łowiczu, współpracującego ze Stowarzyszeniem Pamięci Powstania Warszawskiego 1944 oraz z portalem historia.org.pl.Inka, Marcysia, Perełka, Wanda, Jaga, Krystyna, Jasiek, Czesława, Irena, Blondynka, Lala, Danka, Sarenka, Dziuńka, Krysia i siostra Izabela. Szesnaście historii młodych, piekielnie odważnych, nieludzko niezłomnych kobiet, które nie miały szans na tak beztroskie życie, jakie wielu z nas prowadzi. Najgorsze jest to, że często tego życia nie doceniamy, wmawiając sobie i innym, jak to bardzo nam źle. Po przeczytaniu tej książki zacznę chyba bardziej doceniać to co mam.Od razu powiem, że ta książka nie jest dla ludzi o słabych nerwach. Opisy bestialskich tortur, gwałtów wykonywanych przez kałmuckich żołnierzy, pozorowanych egzekucji tak bardzo lubianych przez UB, to tylko wierzchołek góry lodowej. Mi ciężko było o tym czytać. Nie wyobrażam sobie tego przeżyć. Dla tych młodych kobiet i nie tylko dla nich, musiał to być horror nie do opisania.Bardzo mi się podobało lekkie fabularyzowanie historii tych dziewcząt. Autor chciał zapewne sprawić, abyśmy nie czytali tylko suchych faktów, tylko wczuli się całym sobą w opowieści o partyzantkach. I to mu się udało. Przeżywałam każdą historię, każde wzloty i upadki. Poznajemy historię każdej dziewczyny od podszewki, od momentu, w którym postanawia pójść śladami partyzantki, po jej pierwsze miłości i zauroczenia, przeplatane walką z okupantem, niewyobrażalnym strachem o bliskich, strachem przed śmiercią. Można by przypuszczać, że koniec każdej z tych historii jest zły. Nie zawsze. Każda z nich jednak ma w sobie wiele smutku i daje sporo do myślenia nad swoim obecnym życiem. Przynajmniej mi dały.Oczywiście książka posiada ogromne walory edukacyjne – polecam uczniom przygotowującym się do matury. Za moich czasów, na historii niewiele się wspominało o partyzantach i o tym, jak i kiedy walczyli, w co wierzyli, jakie były ich motywacje. Nie mówiono o przyjaźniach, solidarności i odwadze. Nie wspominano o tym, że czasami pojawiali się zdrajcy, przez których poddawano w wątpliwość istnienie powyższych wartości. Nie winię za to moich nauczycieli – program nauczania ich gonił, nie było czasu się nad tym rozwijać. Kto chciał, mógł sam doczytać. Dlatego gorąco zachęcam do przeczytania.migotynka 2015-06-25 15:46:37