Anna Mulczyńska w zeszłym roku podbiła moje serce niezwykle klimatycznym „Powrotem na Staromiejską”. Moim zdaniem, klimat i nastrojowość to słowa-klucze dla jej prozy, stwierdzam to z całą mocą po lekturze jej drugiej powieści. Kolejny raz sprawiła, że przeniosłam się w świat fantastycznych, cieszących oko drobiazgów, które można wykonać własną ręką. Ale to nie wszystko – tym razem w swoją opowieść wplotła następną, obok rękodzielniczej, pasję: jest nią balet. Widzimy go niejako z dwóch perspektyw: z jednej jako kroki i układy tańczone przez Ankę, z drugiej jako wzory haftowane przez Werkę, a wszystko to opisane jest wyjątkowo kolorowo i plastycznie. Chciałabym przy okazji zwrócić także uwagę na jeszcze jeden aspekt fabuły: na pracę Pawła w muzeum zabawek. Mężczyzna swojemu zajęciu oddaje się bez pośpiechu i z wielką precyzją, każdy element jest dopracowany i umieszczony na właściwym miejscu, najdrobniejsze szczegóły są dopasowane do realiów epoki, z której pochodzą odnawiane domki, a to powoduje, że można o nich mówić jako o małych dziełach sztuki. Ania, Paweł i Weronika, trójka bohaterów, których sedno całego życia, to, co kochają najbardziej, przekłada się na uciechę czytelnika. Dla mnie Anna Mulczyńska stała się znakomitą specjalistką od plastyczności opisów – pisze tak, że taniec Anki, hafty i tkaniny Weroniki oraz zabawki Pawła chciałoby się zobaczyć na własne oczy, choć oczywiście one opuszczają wyobraźnię już jako gotowe obrazy. Ciekawe, czy skonfrontowane z wyobrażeniami autorki byłyby takie same.Uważam, że pisarce należy się uznanie za postać Anki. Widzę ją trochę na zasadzie kontrastu do Werki: właścicielka Robótkowa to kobieta z sercem na dłoni, która wszystkim nieba by przychyliła, która chciałaby, żeby wokół wszyscy byli szczęśliwi i żeby na świecie działo się tylko dobro. Natomiast panna Bednarek jest chyba dużo bardziej złożona. Ona łatwiej wystawia kolce, o które można się poranić. Przyznaję, iż bywały takie momenty, że nie potrafiłam myśleć o niej inaczej, niż w kategoriach wrednej, egoistycznej baby, która nie powinna się z nikim wiązać, skoro jest takim pępkiem świata. I choć jej wyskoków w kierunku narzeczonej Edka nie potrafiłam usprawiedliwić (mimo że byłam w stanie zrozumieć jej motywacje, bo skoro ona jest nieszczęśliwa, to dlaczego inni mają się cieszyć z życia), to nastąpił pewien moment – dla mnie kulminacyjny, ponieważ szokujący; nie dopuszczałam do siebie myśli, co tak naprawdę stało się w Kanadzie, co spowodowało, że Anka wróciła do kraju; w tym względzie autorka całkowicie mnie zaskoczyła, zwłaszcza formą, w jakiej to uczyniła (wiem, brzmi niejasno, ale więcej napisać nie mogę) – w którym musiałam zrewidować swoje poglądy na temat jej charakteru i zachowania, spojrzeć na tę postać inaczej. Brawo – Ania jako bohaterka nie jest czarno-biała i dzięki temu mocniej zapadnie w pamięć. Paula 2015-03-16 14:09:58