Są tacy autorzy, w których twórczości zakochujemy się od ich pierwszej książki. Tak było ze mną i prozą autorstwa Kasi Bulicz-Kasprzak. Każdą jej opowieść witałam z sercem mocno bijącym z podekscytowania, czym tym razem mnie zaskoczy, ale i z niezbitą pewnością, że czeka mnie czytelnicza uczta, z karuzelą emocji i dobrej zabawy. Z takim samym nastawieniem podeszłam do „Domu na skraju”, do premiery którego odliczałam niecierpliwie dni, a gdy niespodziewanie tak szybko zagościł w mych progach, z radością oddałam mu się na cały dzień. Jestem zachwycona, ale jak tu teraz żyć, w oczekiwaniu na drugą część...?Niniejszym zdradziłam, że „Dom na skraju” jest pierwszym tomem serii „Po sąsiedzku”, który zapowiada nową jakość w twórczości Kasi, choć oczywiście to nadal jest styl, który ubóstwiam: pełen wdzięku, lekkości i poczucia humoru, a który jest znakiem rozpoznawczym autorki. Ale „Domem na skraju” pisarka jeszcze szerzej rozpostarła skrzydła, pokazując, że nie tylko nowych pomysłów jej nie brakuje, że jest bystrą obserwatorką świata, ale także to, że stale pracuje nad tym, by czytelnik odkładał jej książki z myślą: ależ to było dobre! Takie doświadczenie stało się moim udziałem, a dodatkowo, gdy przewróciłam ostatnią stronę, musiałam ochłonąć, gdyż na około dwadzieścia stron przed końcem zaczęłam poddawać się napięciu, co będzie dalej, z czym autorka nas zostawi. No i „wykombinowała”... Zamieszała, trochę wyjaśniła, jeszcze więcej skomplikowała, a ty teraz, człowieku, zastanawiaj się, jak potoczą się losy bohaterów...W niniejszej powieści pisarka pokazała, że nie straszna jej duża liczba postaci, bo każdą potrafi obdarować wyrazistym charakterem, wyposażyć ją w coś, co zapadnie w pamięć, osobowość, która wzbudzi sympatię lub wręcz przeciwnie, chęć natychmiastowej ucieczki, gdyby spotkało się – i poznało bliżej – taką osobę w rzeczywistości (we mnie takie uczucia stopniowo wywoływała Janina, matka Marty). Ale tacy właśnie są wszyscy mieszkańcy Różanej – życiowi i tak naturalni, że mogliby być naszymi sąsiadami. Ich problemy mogłyby być naszymi problemami, a to, co ich spotyka, jest nam pewnie dobrze znane. Na Różanej w Rubiniu, jak w życiu, rozkwitają miłości, rodzą się przyjaźnie; niektórzy plotkują, inni knują, by zaszkodzić drugim, a tak naprawdę każdy chce być zwyczajnie szczęśliwy. W fabułę „Domu...” Bulicz-Kasprzak wpisała jedną ze swoich pasji, a obok biegania i czytania jest nią także ogrodnictwo. A wiecie, jak to jest - jeśli ktoś oddaje się czemuś z pasją, to po prostu da się to wyczuć. Kasia miłość do natury, do tego, co można stworzyć własną ręką, oddała w powieści całą sobą. A zrobiła to tak, że nawet ja – twierdząca, że nie ma ręki do kwiatów posiadaczka słownie jednego domowego kwiatka, w małym ogródku mająca tylko trawę i tuje, podziwiająca kolorowe ogrody innych – zapragnęła czegoś więcej. A to chyba najlepiej świadczy o talencie pisarki. „Domem na skraju” Kasia Bulicz-Kasprzak oczarowała mnie i podbiła moje serce do reszty, a byłam przecież przekonana, że nastąpiło to już dawno, po lekturze pierwszej jej powieści. Obdarowała mnie historią ciepłą, życiową, mądrą, w którą włożyła wiele uczucia i pracy. Udowodniła tym samym, że jej pisarska droga absolutnie nie jest przypadkiem, choć to też wiedziałam już wcześniej. Serdecznie zachęcam, byście zajrzeli do świata mieszkańców ulicy Różanej – gwarantuję, że po przeczytaniu „Domu...” razem ze mną będziecie czekać na „Szlachetne pobudki”, drugi tom tej wspaniałej, sąsiedzkiej sagi. Paula 2015-03-23 11:06:29