Morderstwa, hakerstwo, naziści, biznesmen z niemałymi przewinieniami na sumieniu. Niby nic nowego. Wszyscy to znają. I dlaczego Millennium? Ginął niewinni ludzie, hakerka i były reporter. Możliwe, że to tylko moje spostrzeżenia, ale Człowiek, który musiał umrzeć to taka polska wersja tego co pisał Larsson, w dużym uproszczeniu. I teraz pytanie: Efekt zamierzony czy zupełnie przypadkowy? Jak dla mnie nie jest to wcale istotne. Czytając książkę, od razu można się domyślić, że autor siedział w temacie od jakiegoś czasu, ale nie był to „wywiad do książki”. Miałam wrażenie, że Mariusz Zielke był jak Brian May w Bohemian Rhapsody. Dlaczego? Przez większość piosenki słodka, uwodząca gra na gitarze, momentami jakby przez cały utwór był powstrzymywany, a pod koniec – wielkie bum. Możliwie najbardziej rozpoznawalna część utworu ( poza początkiem piosenki ). Jak to się ma do książki, którą napisał Zielke? Ano tak, że czytając tę książkę, ma się wrażenie, że autor powstrzymywał się przed napisaniem jej bardziej „profesjonalnym” językiem. Chociaż jest to wyczuwalne, w żadnym wypadku nie działa to na minus książki. Przeciwnie. Jeśli ktoś dopiero zaczyna swoją przygodę z sensacją okraszoną kryminałem, ta książka będzie dla niego idealna. Dla tych, którzy bardziej siedzą w temacie, może się okazać odrobinę za lekka. Podejrzewam jednak, że był to efekt całkowicie zamierzony i jak najbardziej poprawia to przyswajalność treści. Co do samych postaci, nie przywiązałam się do żadnej z nich, żadna nie wzbudziła szczególnej sympatii. Człowiek, który musiał umrzeć to taka lektura do pobudzenia toku myślenia, do przeżycia dreszczu emocji, ale nie do lubienia postaci. Osobiście mogę polecić książkę i to każdemu kto nie boi się nowości.Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com 2016-06-22 16:08:15