Magia i żywioły.Gdy dwie znakomite autorki w dziedzinie fantasy połączą swoje siły to musi nastąpić czysta magia. I tak też się stało za sprawą Magisterium. Cassandra Clare i Holly Black stworzyły serię, która ma składać się z 5 tomów. Pierwszy z nich – „Próba Żelaza” otwiera drzwi do świata przepełnionego magią, tajemnicami i każdym z żywiołów. „Ogień chce płonąć,Woda chce płynąć,Powietrze chce się unosić,Ziemia chce wiązać,Chaos chce pożerać.”Call Hunt jest dzieciakiem, który nie do końca jest wtajemniczony w swoją przeszłość. Wie tyle ile uznał za stosowne jego ojciec, który z jakiegoś powodu chciał chronić syna przed magią. Sam Call nie rozumiał do końca zachowania ojca. Gdy przychodzi dzień egzaminów do Magisterium – szkoły dla magów, Call ma robić wszystko by się tam nie dostać. Młodzieniec jest przekonany, że uda mu się z łatwością oblać egzaminy, toteż jeden po drugim zwyczajnie lekceważy. Gdy jest już pewny, że mistrzowie magii go nie wybiorą, staje się coś niespodziewanego. Call zostaje przyjęty do Magisterium, i to pod opiekę jednego z najlepszych mistrzów. Od tej pory jest zamknięty w jaskiniach, gdzie znajduje się szkoła i zdany sam na siebie. Nie ma kontaktu z ojcem, który za wszelką cenę stara się by syn nie używał magii, by została mu ona związana. Z każdą przewracaną stroną rodzi się tysiące pytań w głowie: Co tak naprawdę skrywa ojciec Calla? Dlaczego chce uchronić syna przed magią? Czy Call opuści Magisterium przed końcem roku? Sam prolog pozostawia czytelnika z takim niedosytem i zapałem poznania prawdy, że nie ma takiej siły, która by tego zabroniła. Trzeba po prostu siąść i pochłaniać kartka za kartką. Musze przyznać, iż mimo to, że książka jest adresowana do młodzieży, może nawet tej młodszej młodzieży, to mnie bardzo przypadła do gustu. Kolejna baśniowa powieść, która wpadła w moje ręce. Jednak tym razem zostałam mile zaskoczona. „Próba Żelaza” to książka przepełniona magią i tajemnicami. Narracja trzecioosobowa jeszcze bardziej pogłębia tajemnice ukrywane między wierszami. Bohaterowie książki to głownie młodziutkie osoby, jednak ja poleciłabym książkę każdemu czytelnikowi. Świetnie skonstruowana fabuła, żywa akcja, nutka tajemnicy i mnóstwo magii – to coś co powinno przyciągnąć fanów fantasy w każdym wieku. Połączenie żywiołów – ognia, wody, powietrza, ziemi i chaosu – z magią to świetny wybór. Czytając książkę, czujemy w sobie otaczające nas żywioły. Szkoła ulokowana w jaskiniach – kolejny dobry pomysł autorek, który nadaje książce innowacyjności i niepowtarzalności. Zakończenie powieści kompletnie mnie zaskoczyło. Zbija z tropu, staje się coś czego nikt by się nie spodziewał. To coś, co lubię najbardziej – nieprzewidywalność i nagłe zwroty akcji. I tego nie brakuje w „Próbie Żelaza”. Książkę czyta się bardzo szybko, gdyż chce się poznawać kolejne sekrety, niedopowiedzenia, aż w końcu dochodzi się do zakończenia, które pozostawia czytelnika z szeroko otwartymi oczami. Autorki świetnie zakończyły tę część Magisterium, więc nie mam wątpliwość, że kolejna będzie jeszcze lepsza. Książka wywarła na mnie bardzo pozytywne wrażenie. Z pewnością mnie nie nudziła, a wręcz przeciwnie, zaciekawiła już od prologu, po przeczytaniu którego wiedziałam, ze muszę pochłonąć tę książkę. Zastanawiałam się, co mogę napisać o słabych stronach książki i stwierdziłam, że nie mogę się do niczego przyczepić. Seria Magisterium zapowiada się bardzo ciekawie i z pewnością sięgnę po kolejne tomy. Książkomania 2015-05-08 20:47:28

Callum Hunt od dziecka wychowywany był w strachu przed magią. Opiekujący się chłopcem ojciec, który panicznie bał się, że jego obdarzone magicznymi mocami dziecko, tak jak on niegdyś, trafi do podziemi Magisterium – szkoły, gdzie młode pokolenia uczono władać i kontrować pięć żywiołów: ogień, wodę, powietrze, ziemię i chaos, robił wszystko by wpoić ten strach również swojemu synowi. Gdy nadszedł dzień Próby Żelaza, magicznego testu, na podstawie, którego wybierano nieliczną grupkę dzieci, która miała zacząć pobierać naukę tajników magii, Call robił wszystko by go oblać. A jednak mimo najszczerszych chęci i najgorszego wyniku trafia tam, gdzie nie chciał być. Co zwycięży w chłopcu: chęć ucieczki do normalnego życia, czy może nowo odkryte umiejętności i możliwości jakie daje magia? Czy Magisterium okaże się miejscem z koszmarów, czy wręcz przeciwnie chłopak zacznie wątpić w rzekome prawdy wpajane mu od małego? Na te i wiele innych pytań odpowiedzi czekają w podziemnych korytarzach szkoły czarów.Poza Callem największa uwaga została skupiona na jego „kompanach” i przyjaciołach: Aaronie i Tamarze - choć nie dorównują oni głównemu bohaterowi, stanowiącemu najciekawszą postać w całej książce. Odrzucony przez rówieśników, kaleki chłopak, pragnący za wszelką cenę odrzucić magię ze swojego życia stanowi trzon historii, ale i postać, której po prostu nie da się nie lubić. Cała reszta bohaterów stanowi do niego dodatek, bądź determinuje w jakimś stopniu jego akcje. Niestety co za tym idzie, choć każdy ma do opowiedzenia swoja historię, wypadają one bladziej, niż pełen tajemnic chłopak.Magisterium to szkoła magii, o której nie dowiadujemy się zbyt wiele. Położona pod ziemią, stanowiąca istny labirynt korytarzy i niezwykłych wydrążonych w skałach i ziemi sal, z pewnością jest miejscem równie niesamowitym co magicznym. Niestety wraz z bohaterami historii nie poznamy zbyt wielkiego obszaru szkoły. Praktycznie większość akcji zamyka się w tym samych korytarzach, pokoju trójki bohaterów i jednej sali lekcyjnej. Autorki nie wykorzystały w pełni potencjału jaki dawała im magiczna szkoła, jednak wynika to również ze sporych ograniczeń nałożonych na pierwszorocznych czarodziejów i pozostaje mieć nadzieję, że przyjdzie nam poznać Magisterium lepiej w kolejnych tomach.Ten sam problem tyczy się nauczycieli i lekcji jakie pobierają uczniowie. Ci pierwsi pojawiają się epizodycznie i mimo wszystko nie grają aż tak wielkiej roli. Owszem ich cień ciąży nad bohaterami, przypominając o tym iż powinni się właściwie zachowywać i wspierać siebie nawzajem inaczej czeka ich zasłużona kara, jednak z biegiem lektury staje się to nieco mniej widoczne. Z powodu owej epizodyczności cierpią również zajęcia, w jakich teoretycznie biorą udział uczniowie. Niewielka liczba podopiecznych, jeden mentor-opiekun na grupkę liczącą między 3-5 uczniów i zajęcia odbywające się wyłącznie z jego udziałem, nie są zbyt różnorodne. Mimo wszystko po szkole czarów każdy spodziewałby się czegoś niezwykłego, a tymczasem największą uwagę poświęcono lekcji segregowania ziaren piasku, która owszem była pouczającym wstępem, jednak szkoda, że dalszym praktykom magicznym nie poświęcono równie dużo uwagi.Biorąc pod uwagę te wszystkie elementy wyraźnie widać nawiązania do książek J.K.Rowling i nie sposób wyzbyć się skojarzeń do przygód Harry’ego Pottera podczas lektury. Otrzymujemy bohatera z tragiczna przeszłością, odludka, nielubianego przez rówieśników. Magiczną szkołę, niestety nie tak intrygująca jak Hogwart, choć ze sporym potencjałem. Dwójkę najlepszych przyjaciół, szereg tajemnic i nieuchronnie zbliżające się przeznaczenie. Podczas lektury wyłania się tego o wiele więcej, niestety widać też, że elementy inspirowane Hogwartem są znacznie uboższe. Najbardziej brakowało mi jakiegoś konkretnego planu zajęć, systemu oceniania czy głębszego osadzenia historii szkoły i czarodziejów, która została jedynie liźnięta.Dużą zaletą książki jest styl w jakim prowadzona jest historia. Nawet gdy akcja nieco zwalania, skupiając się bardziej na bohaterach i ich odczuciach, czyta się ją równie przyjemnie i szybko. Historia ma w sobie to coś co popycha nas do przerzucania kolejnych stron, pomimo pewnych niedociągnięć. Na uwagę zasługuje także wydanie książki, które stoi na naprawdę wysokim poziomie i tomik cieszy oczy. Nie tylko za sprawą wypukłych i połyskujących metalicznie zdobień na okładce, ale także dzięki drobnym ozdobom w postaci symboli żywiołów na kartach powieści i małych ilustracji otwierających każdy z rozdziałów.KZTK 2016-07-06 23:17:02