Rzadko zdarza się, że kontynuacja jest lepsza od pierwszej części. jednak w tym wypadku śmiem stwierdzić, że właśnie tak jest. "Zakon Mimów" czyta się równie dobrze jak "Czas Żniw" - pomysł nie traci na świeżości, akcja nadal wartka. Ciekawie rozwinięte wątki i naprawdę wciągające intrygi polityczne - to moim zdaniem główne plusy drugiej części sagi S. Shannon. Książka z każdą stroną rozkręca się potęgując ciekawość co stanie się dalej. Z niecierpliwością oczekuję na trzeci tom! Niestety nie mogę dać maksymalnej oceny z uwagi na dużą liczbę błędów ortograficznych i interpunkcyjnych, które kłują po oczach - jednak nadal gorąco polecam. Olmusia 2017-09-16 13:04:31

Jeśli nie czytałeś "Czasu Żniw", pierwszej książki z tej serii, zrób to teraz! Ta recenzja nie ma spoilerów, ale ja po prostu bardzo polecam tę serię i chcę, żeby wszyscy ją poznali! "Zakon Mimów" to tylko druga część z sześciu lub siedmiu książek! To będzie epicka seria, o czym świadczy już wielka skala książek.

Zamówiłam "Zakon Mimów" natychmiast po zakończeniu "Czasu Żniw", dosłownie. Pełne akcji tempo pierwszej książki jest kontynuowane na samym początku, a następnie nieco spowalnia. W tej książce najbardziej pokochałam rozwój postaci i Scion London, który miałam nadzieję zobaczyć w pierwszej książce. Teraz, gdy Paige wraca z Seven Seals w Londynie, mamy więcej informacji o tym, co robi dla swojego mim-lorda, Jaxona Halla, który jest jedną z najbardziej złośliwych, nikczemnych postaci, które kocham nienawidzić, i to jest wspaniałe. Paige jest świetnym narratorem tej serii. Jest twarda, ale nie niepokonana. Inteligentna, intuicyjna, ale emocjonalna i wadliwa. Jej interakcje z ludźmi są tak autentyczne i naprawdę mam nadzieję, że w pewnym momencie zyskamy jeszcze lepszy wgląd w jej dzieciństwo w Irlandii. Jedyne skrupuły, jakie mam do tej książki, to to, że żałuję, iż nie mieliśmy więcej rozmów z Nickiem i Paige. Rozumiem, że to druga książka z całej serii, co oznacza, że ​​ta musiała wykonać jeszcze więcej pracy, wprowadzając nowe wątki dla tej serii, niż było to w pierwszej, i zrobiła wspaniałą robotę!

Po zakończeniu i wszystkim, co wydarzyło się w tej książce, trzecia będzie pokręcona! Ogólnie rzecz biorąc, ta seria szybko stała się moją ulubioną serią. Jest oryginalna, a sam system tak wyjątkowy. Kocham świat, który zbudowała Samantha Shannon. Ekscytuje mnie myśl o kolejnych nadchodzących książkach, które rozwiną tę historię bardziej! Poważnie, sięgnij po tę serię.insidethedarkbooks 2017-12-07 21:12:46

Ucieczka z karnej kolonii dla jasnowidzów nie poszła gładko, jej przebieg owocował w wiele dramatów. Niestety grupa, której udało się zbiec i dotrzeć do Londynu nie była zbyt liczna, ale to nie koniec kłopotów. Sajon nie zaprzestanie pościgu dopóki nie schwyta wszystkich zbiegów, a co za tym idzie Paige staje się najbardziej poszukiwaną jasnowidzką w całym Londynie. Dziewczyna postanowiła wyjawić pobratymcom prawdę na temat Refaitów i Emmitów. Tożsamość rebeliantów zostaje ujawniona. Paige musi uważać, aby nie dać się schwytać, nie może wpaść w pułapkę wiedza, którą posiada jest zbyt cenna. Zamierza zwołać spotkanie Eterycznego Stowarzyszenia mając nadzieję, że uda jej się zjednoczyć w ten sposób jasnowidzów, niestety szemrane interesy i prześciganie się w intrygach jest ważniejsze od obecnych wydarzeń. Refaici są potężni, a zagrożenia z ich strony nie należy bagatelizować. Determinacja, z którą działa Paige jest godna podziwu, próbuje samodzielnie dokonać czegoś wielkiego. W świecie, gdzie ludzi dzieli się na lepszych i gorszych, a magia i jej przejawy są zakazane nic nie jest takie, jakim się wydaje. Zaufanie bywa kruche, a obdarzyć nim można nielicznych. Polityczne knowania nie są niczym nowym w świecie jasnowidzów.
„Czas żniw” był dynamiczny pod względem akcji, tym razem autorka postawiła na coś zupełnie innego. W „Zakonie mimów” poznajemy polityczną strukturę i jej kwestie, przyglądamy się syndykatowi. Shannon bardzo dokładnie wprowadziła nas w ten świat pozwalając poznać wszelkie jego blaski, a także cienie. Podziemie jest równie zepsute, jak jego nadziemny trzon. Któremu przywódcy można, więc ufać? A co z Hallem? Czy nadal jest taki wspaniały? Pozostaje jeszcze kwestia wiary, czy ktokolwiek uwierzy w istnienie Emmitów i Refaitów?
Uważam, że autorka poradziła sobie z drugim tomem historii o Bladej Śniącej równie dobrze, jak z pierwszym, potrafi utrzymać poziom odpychając sztampowe wzorce daleko. „Zakon mimów” przekazuje nam wiele cennych informacji nie tylko na temat władzy w Londynie, Szeolu, Sojonu, ale także nowego miejsca umiejscowionego między życiem, a śmiercią. Nasze funkcje poznawcze szaleją z radości.
Bohaterowie są bardzo dobrze wykreowani są twardzi i charyzmatyczni, zwłaszcza Paige, której historię uwielbiam. Dziewczyna bardzo dojrzała pod względem psychicznym, zmiana wpłynęła na korzyść jej rozrysowania na łamach powieści. Dla fanek Naczelnika chciałabym tylko dodać, że się nie zawiodą, ponieważ pojawia się w drugim tomie i relacja z Mahoney nabiera lekkich rumieńców. Arcturus Mesarthim współpracuje z dziewczyną pragnąc odsunąć przywódczynię Refaitów od władzy. Czy mu się to uda? Czy to coś magicznego, co zaczyna go łączyć z jasnowidzką ma szansę na przetrwanie?
W książce zabrakło mi odrobinę akcji, tego nagłego zrywu, który zdążyliśmy poznać w „Czasie żniw”. Dla czytelników, którzy ukochali sobie szybkie tempo różnych wydarzeń książka może wydawać się odrobinę nużącą i monotonna, ale pamiętajcie, że opisane informacje są istotne dla fabuły.
Zakończenie książki jest miażdżące, pozostawiające ogrom pytań, których nie potrafimy zaspokoić. Mam nadzieję, że uda mi się szybko zdobyć tom trzeci „Pieśń jutra”, nie lubię zbyt długo tkwić w takiej niepewności.
Snieznooka 2018-11-10 19:49:00