M. J. Arlidge po raz kolejny udowodnił, że podczas czytania jego wcześniejszej książki Ene, Due, Śmierć cała ta brutalność, rzadko spotykane zbrodnie i zawiła psychologia kryjąca się za morderstwami…to cały czas przedsmak tego co ten człowiek może stworzyć. Już przy pierwszym spotkaniu z Helen Grace zapałałam do niej uwielbieniem, które zostało podtrzymane przez kontynuację książki. I tym razem Helen to twarda baba, która udowadnia, że ma jaja jak kokosy i niestraszne jej żadne wyzwanie, nawet jeśli jest śledzona przez własne demony. Jednak do rzeczy. Dlaczego Pop Goes The Weasel jest lepsze od pierwszej części? Jak świat długi i szeroki, oczywiste jest upodobanie hasacza do wszelkich dziwności, w tym książek, które zawierają drastyczne opisy, zwłaszcza takie „medyczne”. Nie wspominając już o tym, jak bardzo pasuje mi styl autora. Czytając o kolejnej sprawie Helen, rozpływałam się nad tym jak bardzo Arlidge rozwinął się między Ene, Due, Śmierć, a Powiedz Panno Gdzie Ty Śpisz. Do tego ta brutalność. Po prostu…miód. Gdyby tylko było możliwe przyspieszenie wydania kolejnych części – oddałabym nerkę, pół wątroby i co tam jeszcze do przeszczepu, żeby tylko szybciej doczekać się tych genialnych książek. Pozwoliłam sobie też zerknąć dla tłumaczenie i tu wielkie chapeau bas dla tłumacza. Klimat utrzymany, krwistość powieści również. Czytając te moje gorączkowe wypociny, raczej uznacie, że za bardzo zachwalam, ale staram się być z wami szczera. Obok tej książki nie możecie przejść obojętnie…po prostu nie.Reasumując: Jeśli czytaliście Ene, Due, Śmierć to koniecznie musicie sięgnąć po tą pozycję. Jednak jeśli nie znacie jeszcze twórczości M. J. Arlidge…to wstydem wam po łapkach i pędzić to nadrabiać, bo jest co!Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com 2016-06-22 16:30:54