Z twórczością Stiefvater nie miałam jeszcze do czynienia. Ciągle przewijają mi się na instagramie zdjęcia jej drugiej serii Król kruków i czasem aż mnie ściskało, żeby po nią sięgnąć, ale wiecie jak jest. Czasami ma się wrażenie, że można brać czystą mete, ale rozsądek mówi „eee..better not”. Na szczęście Drżenie nie okazało się taką porażką, jakiej się bałam. Pewnie się zastanawiacie co napiszę o książce, która ma motyw rodem z Zaklętej w sokoła?Po pierwsze wątek z byciem zaklętym w wilka przez całą zimę nie jest taki zły jak się wydaje być. Sam przez całą książkę był przeuroczym i zmartwionym chłopakiem, któremu niesamowicie zależało na ukochanej dziewczynie – wiem, brzmi ckliwie, ale kiedy się to czyta, wcale tak nie jest. Serio. Mówi wam to Hasacz, bestia, która jest wybredna bardziej od francuskiego pieska. Oficjalnie znalazłam chyba ulubioną postać książkową po Johnie Loganie z Błędu Kennedy.Z kolei Grace przez większość książki była ciepłą i opiekuńczą dziewczyną, która martwiła się najpierw o wilka, którego widywała codziennie w lesie za domem, a potem o Sama. Nie była też typową dziewuszką w opałach, którą trzeba ratować co dwa strony, bo utrzymuje status idiotki w opałach. Całe szczęście, bo najprawdopodobniej rzucałabym książką częściej niż o tym myślałam.Jeśli chodzi o sam wątek romantyczny, nie został on poprowadzony w żaden sposób, który by mnie zdenerwował albo targał specjalnie po nerkach. Czytało mi się dobrze, a jeśli jesteście zwolennikami tego typu historii i romansów, będzie się wam podobało. Szczególnie końcówka zaprze wam dech w piersiach. Mówię z autopsji i szczerze polecam, bo jest co. Nie spodziewałam się, że autorka będzie pisała tak przyjemnie, a Foksal się szarpnie na przyjemne dla odbiorcy tłumaczenie.Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com 2016-07-05 15:57:39