Gothtopia jest piątą zbiorczą pozycją komiksowej serii Batman/Detective Comics zawierającą w sobie zeszyty od 25 do 29. Za artystyczne dostarczenie nam tego albumu odpowiedzialni są po raz kolejni wyśmienici fachowcy w osobach Johna Laymana (scenariusz głównej historii i jeszcze kilku mniejszych) oraz Jasona Faboka (rysownik, choć ewidentnie odstawiony na boczny tor). By „detective-comicsowej” tradycji stało się zadość zaproszono także do współpracy całą drużynę gości – mniej lub bardziej znanych rysowników i scenarzystów. Tak jak wspomniałem wcześniej album składa się z pięciu zeszytów, w których przedstawiono historię tytułową (podzieloną na trzy rozdziały) plus dziewięć mniejszych historii. Komiks otwiera przygoda Jima Gordona stawiającego pierwsze kroki w służbach porządkowych Gotham. Nie trudno zatem domyślić się, że motywem przewodnim (oj jak dobrze go znamy) będzie walka Jima z wszechobecną korupcją trawiącą wydział policji za czasów komisarza Loeba. „Pomysł niby oklepany” ktoś powie, jednakże sposób w jaki Layman pisze tę historię połączony z zabójczo realistyczną kreską Faboka zapewnia fantastyczny, mocny start … szkoda, że jest to zarazem finisz tego duetu. „Blues donosiciela” jest bowiem ostatnią dobrą opowieścią powstałą ze współpracy obu panów (tak, tak pamiętam – jeszcze historia tytułowa; o niej za chwilę). Następne dwie przygody toczą się już na aktualnej linii czasu, a fabularnie domykają wątki Man-Bata rozpoczęte w tomie czwartym. Obie napisane przez głównego scenarzystę opowiedziane są niestety w niezwykle naiwny i dziecinny sposób na modłę „dobro zawsze zwycięża.” Mimo gościnnych występów innych rysowników wizualnie jest jak najbardziej w porządku; choć nie będę ukrywać, że ogólny odbiór byłby lepszy gdyby swego ołówka użyczył Jason Fabok – historie nabrałyby przynajmniej realizmu, mroczniejszego tonu i przy okazji miałyby szanse oderwać od siebie nalepkę „witamy w detective comics ‘46”. Po tych pierwszych, dość niepokojących zgrzytach docieramy do historii tytułowej by znów móc cieszyć się wyłączną współpracą panów Laymana i Faboka. Przynajmniej w teorii, bowiem jest ona o ironio najsłabszym ogniwem albumu … W Gotham panuje spokój i porządek, liczba przestępstw spadła do zera, wszyscy są szczęśliwi, miasto za dnia przypomina Metropolis, a Batman współpracuje z … Catbird?! Coś jest zdecydowanie nie tak – wie o tym czytelnik i sam Batman, którego zadaniem będzie rozwikłać zagadkę tajemniczych samobójstw … Hej, mamy utopię, dlaczego ktoś miałby się rzucać z budynku ? Okazuje się, że samobójcy mają swoje powody, a Batmana coraz częściej zaczynają nawiedzać dziwne wizje … Największą bolączką opowieści jest jej przewidywalność i żałosna wtórność; w zasadzie to od razu możemy domyślić się, co doprowadziło do tak radykalnej zmiany w Gotham. Z resztą, nie trzeba długo czekać, bo praktycznie wszystko wiemy już pod koniec pierwszego rozdziału (!). Chaptery 2 i 3 natomiast to ciąg dalszy batmanowej sztampy, o którą, po tak udanych albumach jak „Imperium Pingwina” i „Gniew”, nie podejrzewałbym Johna Laymana. Sprawę dodatkowo rujnuje odsunięcie Faboka od rysunków, przez co męczące wrażenie „już to kiedyś widziałem w bajce” znacznie się potęguje. W tym miejscu kończy się pełnoprawna zawartość albumu Gothtopia. Na osłodę dostajemy za to deserek w postaci sześciu historii o charakterze hołdu dla Batmana z okazji jego 75-tych urodzin. Na szczególną uwagę zasługują dwie – zremasterowana wersja legendarnego debiutu Batmana w Detective Comics.
headlescross 2016-02-10 21:34:22