Mieliście kiedyś styczność z chorą miłością, a może lepiej - z obsesją?On, przystojny chłopak, któremu niczego nie brakuje wydawał się być całkiem w porządku. Umawiał się tylko z tymi ładnymi dziewczynami i nie zauważał nikogo.Ona, całkowicie niewidoczna, szara myszka w szkole. W domu wcale nie lepiej, ojciec samotnie wychowujący dwójkę dzieci, mieszkanie mieszczące się na podejrzanym osiedlu.Anna ma czternaście lat, jest bardzo pogodna i ma nawet własny zespół, w którym śpiewa. Jej głos wspaniale wznosi się pośród dzięków basu i perkusji. Jednak pomimo tego z dziewczyną jest coś nie tak. Została skierowana przez wychowawczynię do szkolnego pedagoga, ponieważ ponoć nie potrafi kontrolować swojego gniewu i koncentracji.Niestety przyczyną togo wszystkiego jest odejście matki od ojca i zostawienie go z sromotnym wychowaniem dzieci. Mężczyzna czując gorycz po odejściu żony wszystkie swoje żale wylewa na najstarszą córkę, której każe sprzątać i pracować w domu, natomiast młodszy syn jest przez niego uwielbiany.Pewnego razy wychodząc z gabinetu pedagoga Anna gubi portfel, z tą niewiedzą rusza nad jezioro, aby tam rozmyślać nad swoim ciężkim życiem. Zgubę znajduje najbardziej popularny chłopak w szkole. Szesnastoletni Will odnajduje dziewczynę nad jeziorem i tam wyznaje jej, że od dawna chciał ją pocałować.Tak oto zaczyna się bardzo burzliwa znajomość pomiędzy Anną i Willem.Niestety pod maską zakochanego i wrażliwego chłopaka, Will skrywa tajemnicę.Poprzednia książka autorki „Siedem Dni” podobała mi się, lecz ta podoba mi się bardziej. Zostały ukazane w niej wszystkie problemy dotyczące samotności i tęsknoty, oraz pierwszej młodzieńczej miłości. Na końcu każdego rozdziału jest list pisany przez jednego z bohaterów, w którym jest dużo obwiniania i chorobliwej złości. Przyznam, że wgłębiając się bardziej w fabułę moja nienawiść do jednego z bohaterów powiększała się o jeden stopień. Dlaczego? Tego musicie się sami dowiedzieć czytając książkę.Ocena: 9/10Polecamy, zespół dobrerecenzje.pldobrerecenzje.pl 2016-06-30 19:42:37

Miłość to coś co może dodać siły, zmienić postrzeganie świata i rozgrzać człowieka od świadka, dodając mu wielu innych umiejętności – nie myląc tego z Xmenami. Jednak to samo uczucie może być zabójcze. Nieść ze sobą zniszczenie i pożogę. Wystarczy spojrzeć na wszystkie durne wojny czy lektury szkolne. Zabić się z miłości. Zrównać całe królestwo z ziemią, bo jednemu księciu nie chciało się trzymać rąk i kilku innych rzeczy przy sobie. I ludzie się dziwią czego nie potrafiłam przetrawić Iliady Homera czy innych durnych utworów literackich pokroju Romea i Julii Shakespeare’a. Jednak pytanie jest inne. Czy to naprawdę była miłość? Czy może zwykłe zadurzenie, które uderzyło w pewne osoby z ogromną mocą?W przypadku Anny i Willa wszystko wydawało się takie cudowne i idealne. Choć ona miała problemy ze sobą, on mógł uczynić ją idealną. Pozbawić ją wad, wszelkich problemów, wyprać z wątpliwości. Pytanie tylko czy ona tego chciała? Czy Anna chciała stać się idealna? Chciała żyć w idealnym balonie, psychicznego chłopaka? I co najważniejsze…czy Anna dostrzegła zagrożenie zanim było za późno? Do czego zdolny jest William? Przyznam szczerze, że mimo wieku bohaterów i grupy wiekowej do jakiej skierowana jest ta książka, czytałam ją z zapartym tchem. Kreacje bohaterów są całkiem wiarygodne, w końcu to czternastolatkowie w okresie wzmożonego buntu, z buzującymi hormonami i pierwszym trądzikiem. Do tego Anna ma problemy nie tylko z niezrównoważonym umysłowo chłopakiem, ale i sytuacja rodzinna jest wybitnie nieudana, czego sama nie ułatwia ojcu, który się nią opiekuje. W pewnym momentach naprawdę miałam ochotę potrząsnąć nią i kazać się jej ogarnąć, bo taki typ ludzi bardzo działa mi na nerwy.Jednak im dalej w las, tym lepiej. Problem leży w tym, że książka jest sakramencko krótka i mam ochotę o tym napisać autorce na twitterze. Kiedy autorzy nauczą się rozbudowywać odpowiednio fabułę książkę i opisywać to w normalny sposób, a nie kondensować kilka miesięcy/lat na niespełna 250-300 stronach? To moja jedyna bolączka. Książki powinny być zaplanowane i rozpisane, szczególnie te z przesłaniem, które nie są czystą rozrywką.Mimo to bardzo gorąco polecam książkę, bo warto przeczytać. Czcionka jest duża i podejrzewam, że gdyby była mniejsza, byłaby jeszcze krótsza i bardziej by bolała w oczy objętość. Ale mimo to naprawdę dobrze ją przyjęłam. Takie książki powinno się kupować swoim nastoletnim podopiecznym, a nie pozwalać im czytać 50 Twarzy Greya i potem na facebooku, takie kwiatuszki będą wypisywać : Christian Grey BAE…- w takich przypadkach odcina się internet…i dopływ powietrza.Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com 2016-09-26 15:08:22