Artur Baniewicz w swej najnowszej książce łamie schematy. Postacie Niemców i Polaków przedstawione w książce kłócą się z powszechną opinią. Bardzo dobrze, przez ten zabieg pozycja ta nie powinna zginąć w zalewie innych książek o tematyce historycznej.Zagadka kryminalna, która jest główną osią fabuły, jest bardzo rozbudowana i wielowątkowa. Śledztwo prowadzone przez głównego bohatera nie przypomina jednak klasycznego śledztwa kryminalnego (nie wygląda jak w serialu CSI - nie te czasy, nie te środki), a skupia się na zgłębieniu tajników psychologii człowieka. Dużo tu wątków właśnie psychologicznych, obszernych opisów motywów ludzkiego postępowania. Dlatego "Pięć dni ze swastyką" nie jest klasycznym kryminałem.Narracja jest prowadzona w żywy i barwny sposób, nie pozwalając na nudę czy znużenie lekturą. 650 stron lektury może trochę przerażać, ale muszę przyznać, że przy tej lekturze godziny upływają bardzo szybko :)Zachęcam do zapoznania się.Marta 2016-06-19 16:50:19

Muszę przyznać, że autor znany mi z cyklu o Czarokrążcy, zaskoczył mnie tematyką swej najnowszej powieści. Książka, podobnie jak jej bohaterowie, wymyka się jednoznacznym klasyfikacjom. Reklamowana jako kryminał, zawiera jednak wiele elementów charakterystycznych dla powieści sensacyjnych, do tego z wątkiem historycznym w tle.Dużo dzieje się już od początku. Główny bohater zostaje wprowadzony do akcji w nieszablonowy sposób. Ta niekonwencjonalność będzie główną cechą książki. Zakończenie, owszem, również zaskakuje. Zasadniczo w trakcie czytania zaskoczymy się niejednokrotnie, ale raczej nie rozczarujemy.Zagadka kryminalna, stanowiąca główną oś fabuły, jest bardzo rozbudowana i wielowątkowa. Śledztwo prowadzone przez głównego bohatera nie przypomina jednak klasycznego śledztwa kryminalnego, skupia się raczej na zgłębieniu tajników psychologii człowieka. Dużo tu wątków właśnie psychologicznych, obszernych opisów motywów ludzkiego postępowania. Dlatego "Pięć dni ze swastyką" nie jest klasycznym kryminałem. Najlepszą rekomendacją dla tego typu powieści wydaje się być stwierdzenie, że "takiego zakończenia się nie spodziewałem". Tak jest w przypadku tej książki. Autor prowadzi nas przez meandry śledztwa prowadzonego w czasach wojny i niemieckiej okupacji (całkiem nowe doświadczenie, muszę przyznać), wodząc za nos i podsuwając nowych podejrzanych. Na końcu okazuje się, że gdyby nie główny bohater-śledczy, sami nie wpadlibyśmy na trop sprawcy.Nie ma tu świata w czerni i bieli, wszystko jest szare. Demoniczny niemiecki żandarm? Nie tym razem. Szlachetny Polak-patriota? Nie w tej książce. Brak tej jednoznaczności to jeden z największych atutów powieści. Autor stawia świat do góry nogami, pokazując, że nie można jednoznacznie oceniać zachowań ludzkich w tych trudnych czasach, nie znając ich podłoża. Skądinąd ciekawy zabieg, zastosowanie obszernych wstawek psychologicznych w książce o tematyce sensacyjno - kryminalno - historycznej. Kolejnym atutem jest plastyczny, barwny język i ciekawy styl pisania autora. Narracja jest prowadzona w żywy i barwny sposób, nie pozwalając na nudę czy znużenie lekturą. 650 stron może trochę przerażać, ale muszę przyznać, że przy tej książce godziny upływają bardzo szybko :)Nie jest to typowa lektura, jaką moglibyśmy zabrać ze sobą na wakacyjne wojaże, ale o jej sile decyduje właśnie ta nietuzinkowość. Bohaterowie, którzy okazują się być łajdakami, zaskoczą nas pewnie niejednokrotnie. Postaci, którym kibicujemy, okazują się jednak mieć swoje bardzo ciemne strony. Sprawnie prowadzona narracja sprawia, że książka wciąga na długie godziny.Mnie osobiście najbardziej urzekły celne spostrzeżenia na temat relacji damsko - męskich, pozwolę sobie przytoczyć jedno z nich: "Cholera. Żadnych konkretów, same hipotetyczne możliwości, a rozbudziła w nim nieufność. Oto jak kobiety rządzą światem."*Artur Baniewicz, Pięć dni ze swastyką, Znak Horyzont, Kraków 2016, s. 439.Wojna 2016-06-22 21:17:20