Pozwól mu odejść Luiso Dziś nadszedł ten długo oczekiwany przez wielu czytelników moich recenzji moment, kiedy z ogromną przyjemnością spieszę, by podzielić się z Wami moimi wrażeniami po lekturze kontynuacji utworu Jojo Moyes „Zanim się pojawiłeś”. Książkę przeczytałam już dosyć dawno temu i jak możecie się przekonać byłam nią zafascynowana. Jak zapewne wiecie jakiś czas temu ta wspaniała historia doczekała się swojej ekranizacji za przyczyna czego ponownie stało się o niej bardzo głośno. Musicie wiedzieć, że jednym z moich osobistych wyznaczników dobrej książki jest to by zapadła mi ona głęboko w pamięci a emocje z nią związane powracały za każdym razem kiedy o niej wspomnę nawet mimo upływu czasu. Tak też jest w przypadku tego tytułu. Dlatego kiedy ku mojej ogromnej radości na rynku wydawniczym ukazała się jej kontynuacja „Kiedy odszedłeś” wiedziałam, że koniecznie muszę ją przeczytać. Zapewne każdy z Was zgodzi się ze mną, że śmierć bliskiej osoby jest najbardziej trudnym i bolesnym przeżyciem jakiego doświadczamy. Tak bardzo trudno pogodzić się z myślą, że osoby którą kochaliśmy już z nami nie ma, a my musimy żyć dalej. Ostatnio niestety sama doświadczyłam śmierci w rodzinie i doskonale wiem, co wtedy zazwyczaj słyszy osoba pogrążona w żałobie od wszystkich wkoło „Wiemy, że jest Ci ciężko,ale nie możesz się załamywać. Musisz myśleć o sobie. Takie są koleje życia, każdego z nas to czeka”.Z pewnością osoby, które to mówią czynią to z dobrego serca, ale to niestety nie pomaga. Prawda jest taka, że każdy z nas musi sam przeżyć swoją żałobę a czas jej trwania jest kwestią indywidualną.„ Nie myśl o mnie za często… Po prostu żyj dobrze. Po prostu żyj.”To właśnie te słowa Willa nieustannie tkwią w pamięci Lou mimo, że od jego śmierci minęło już dwa lata. Niestety prośba chłopaka okazuje się bardzo trudna do spełnienia. Dziewczyna pogrążona w smutku i bólu nie wie jak dalej żyć. Co gorsza czuje, że zawiodła ukochanego ponieważ nie potrafi spełnić ostatniej jego ostatniej prośby. Nie jest w stanie ostatecznie się z nim przegnać. Nadal żyje Willem. Rozmawia z nim, nieustannie o nim myśli, a co najgorsze obwinia się o to, że być może nie zrobiła wszystkiego, by zapobiec śmierci ukochanego. Choć sama sobie i swojej rodzinie chce udowodnić, że od tego bolesnego momentu w życiu wielu osób sama osiągnęła już bardzo wiele. Jednak są to tylko stwarzane pozory, co uświadamia jej pojawienie się w życiu naszej bohaterki Lili i Sama. Kim są i co wniosą w życie Luisy tego oczywiście nie zdradzę, Powiem tylko, że to, co będzie się działo za ich sprawą zdecydowanie zmieni zarówno ją samą jak i jej życie.Jest to niezwykle poruszający zapis przeżywanej żałoby. Historia o podnoszeniu się po stracie ukochanego, niezwykłej miłości. Ale również o próbie nowych początków i szukania powodów, by żyć na nowo. Książkę polecam z głębi serca ze względu na jej autentyzm. Czytając ją nie czułam, że jest to tylko fabuła kreowana na potrzeby książki, która przecież jest fikcją lecz historia która dzieje się gdzieś obok mnie. Co więcej zapewniam Was, że mimo trudnej tematyki autorka w żaden sposób nie przytłacza czytelnika. Zapewniam, że przeczytacie ją w mgnieniu oka nie mogąc porzucić lektury choćby na chwilę. Tym niemniej muszę przyznać, że według mnie ta pozycja jest odrobinę słabsza od pierwszej części lecz nadal wspaniała.Moja ocena to: 9/10Pozdrawiam,Agnieszka KaniukAgnieszka Kaniuk 2016-08-03 16:19:59

Przeczytałam właśnie drugą cześć dylogii Jojo Moyes „Kiedy odszedłeś” i jestem zawiedziona. Według mnie ta cześć była absolutnie niepotrzebna. Louisa mnie rozczarowała, drażniła. Zamiast coś zrobić ze swoim życiem ona stała w miejscu. Pojawiła się w jej drzwiach wybuchowa i wredna nastolatka, Lily a ona bez mrugnięcia okiem wpuściła ją do domu jak gdyby znała ją od maleństwa. Lou starając jej pomóc ciągle przed czymś ucieka, chodzi do znienawidzonej pracy, jest ciągle zagubiona i otępiała. Nie zrobiła nic, co proponował jej Will. Normalnie stała się pustą wydmuszką, zamknęła się gdzieś w sobie, ze swoim bólem, złością, złamanym sercem. Na końcu się poprawiła ale to dla mnie za mało, żeby się zrehabilitować. Polecam tylko na własną odpowiedzialność. A dlaczego aż trzy gwiazdki na pięć: za Sama i za słowa:- Tęsknisz za nim?- Każdego dnia. Antonia 2016-11-07 04:52:19