Marcin Mortka znany mi był przede wszystkim z tłumaczeń i sagi nordyckiej. Jak się okazuje autor potrafi nie tylko pisać o mroźnych, skandynawskich czeluściach, ale też o rodzimych, polskich terenach. Wprawdzie wplata to wszystko w bogatą fantastyczno – mitologiczną fabułę, ale nadal obok gorącego Zygmunta, czarującej Natalii czy Rycha wodnika, mamy osiedlowych gentlemanów, którzy zawsze skomplementują, żeby kierownik wspomógł w „słusznej sprawie”. Dostaliśmy też silne, wielowymiarowe postaci, które zapewniają regularną dawkę ironii i sarkazmu.Książka potężnie mnie rozbawiła, śmiałam się głośno i szczerze. Mortka raczy czytelnika korporacyjną satyrą, silną ironią i przede wszystkim, z tej książki bije ogromny dystans autora do samego siebie i swojej twórczości. Jego postaci są bardzo prawdziwe mimo swojej fikcyjności, a ich losy łączą się w jedną całość i do samego końca książki, oczekiwałam czegoś innego. Spodziewałam się, że autor pójdzie śladem historii gdzie potężnie naciągane dobro, wygrywa nad mniejszym złem, jakaś miłość czy coś innego – bardziej ckliwego – się wydarzy. Jednak zakończenie jest równie zabawne i zmęczone jak główny bohater Zyga po całej akcji w Wyplutach. I to działa na ogromną korzyść dla książki.Gorąco polecam zapoznać się z Projektem Mefisto, bo nigdy nic nie wiadomo. Tylko czekać aż jakiś taki Zyga wpadnie do miasta i rozegra się akcja rodem z westernu.Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com 2016-10-17 12:30:05

Wstrzeliłam się w punkt i właśnie w okolicach października przeczytałam „Projekt Mefisto” Marcina Mortki. Głównym bohaterem jest Zygmunt – podrzędny szatan, który musi poprawić statystyki w piekle i zrobić źle w pewnej osadzie. Trafia do Wyplut, miasteczka zapomnianego przez Boga, gdzie diabeł mówi dobranoc Tam trafia na małomiasteczkową społeczność i urządza czarcią ucztę. Niestety wyniki nie trafiają do urzędu do spraw uwiedzenia ludności a Zyga głowi się, co lub kto za tym stoi. Okazuje się że trafił na wyspę, gdzie oprócz Kościoła rządzą dawne wierzenia, dawne uroki, dawne pogaństwo. Spotyka tam zapomniane stwory w ludzkich postaciach – wujka Czesława, który jest leszym, Natalię – wiedźmę, Rysia – wodnika, Hansa w niemieckim mundurze z czasów wojny, Rokiego, który straszy w wierzbie, Jolę, rusałkę - nimfomankę i mojego ulubionego Strasznego, który okazuje się lykanem. Bo wiesz jak ja lubię te akurat postacie. I inne postacie z wierzeń ludowych. Zygmunt łączy siły z gromadą zapomnianych wojowników aby pokonać potężnego Biedę, który postanawia zrobić koniec świata dla tej właśnie miejscowości. Kto wygra? Dowiesz się z książki. Negatywnym aspektem jest niezakończona opowieść o młodości wujka Czesia. A pozytywnym – cała reszta. Ciekawe charaktery, dawka humoru i plus za cudowną okładkę – absolutnie polecam „Projekt Mefisto”. Antonia 2016-11-02 00:21:56

Słowiańskie wierzenie wplecione w tą historię to zdecydowany plus, ale i tak jest on za mały, by mógł cokolwiek dodać w tej ocenie. Jednak z drugiej strony takiego zagrania można było się również spodziewać. Pomysł po prostu genialny, ale wykonanie zostawia wiele do życzenia. Nudno, czasem dość chaotycznie i kompletnie historia pozbawiona koloru, a przecież okładka jak i opis zapowiadał tak wiele! No cóż, jedno z największych rozczarowań jakie ostatnio mnie spotkały.Ujrzeć Słowa 2017-01-15 17:35:49