Od zawsze interesowały mnie kulisy kampanii wyborczych i chwyty stosowane zarówno przez kandydatów jak i cały sztab ich pomocników od kreowania wizerunku. Domyślałam się, że taki szeroko pojęty PR nie jest współczesnym wynalazkiem i byłam ciekawa jak to działało w epoce bez prądu. No i się zdziwiłam, bo działało tak samo dobrze jak teraz! Byłam w solidnym szoku, gdy czytałam o tym, do czego gotowi byli (i nadal są!) kandydaci oraz ich zwolennicy, byle tylko oczernić swojego przeciwnika. Otwierałam oczy ze zdumienia, gdy czytałam o naprawdę wymyślnych kampaniach wyborczych. To co wyprawiały sztaby wyborcze George'a Busha i Ala Gore'a zakrawało o obłęd! Ale to nie jest książka przeznaczona wyłącznie dla miłośników historii Ameryki i historii kampanii wyborczych w ogóle. Polecam ją także wielbicielom ciekawostek z zakresu budowania wizerunku - w końcu na tym przede wszystkim opierała się autoprezentacja kandydatów, prawda? ;)Izolda 2016-10-05 12:19:46

Jeśli oglądaliście House of Cards albo czytaliście książkowy pierwowzór, to wiecie do czego są zdolni ludzie kiedy zależy im na władzy. Czego nie zrobią, żeby osiągnąć swój cel i jak perfidne są ich działania. Może w realnym życiu nie działa to aż tak dosłownie i trupy nie ścielą się gęsto po drodze, ale nadal da się udowodnić, że niezależnie od zamiarów, każdy polityk kandydujący na prezydenta, ma coś za uszami. Joseph Cummins popełnił książkę, którą można by porównać w kilku rzeczach do Przywitaj się z królową. Anegdot tu co nie miara, ujawniane są nieczyste zagrania i wszelkie haki kampanii wyborczych. Od Jerzego Waszyngtona, po Baracka Obame. Przez lata toczyła się rywalizacja, przez dekady, a nawet wieki, dwóch głównych kandydatów rywalizowało cyklicznie o stołek prezydencki. Jedni wygrywali, drudzy musieli odejść z godnością, albo i bez niej. Często podczas kampanii wyciągane są brudy kandydatów i porównuje się publicznie który jest lepszy, a którego trzeba jednak zlinczować i tak dalej. Typowa przepychanka, najczęściej dzieci z przedszkola.Podczas czytania Gry o Biały Dom można się naprawdę pośmiać, jeśli człowiek nie rozumie polityki na poziomie osoby w tym kierunku kształconej. Momentami równie dobrze można stwierdzić, że większość kandydatów jest po prostu durna i zachodzić w głowię, dlaczego ludzie w ogóle głosowali na danego polityka. Osobiście nie mam pojęcia dlaczego dochodziło do takich, a nie innych wyników, chociaż nie mój kraj, nie moje zmartwienie ( chociaż gdyby autor poczekał do wyników tych wyborów, dopiero byłby wesoły kontent książkowy, biorąc pod uwagę to co wygaduje Trump i jak „czyta i nieomylna” jest Hilary).Książka o dziwo dla mnie, jest napisana lekko i przyjemnie, a do tego można się pośmiać, kiedy to czyta się o posunięciach polityków i ich przeciwników. Dodatkowo całkiem sporo można się dowiedzieć o zachowaniach ludzi. ( i pod ludzi też )Finalnie książka to niezła gratka dla osób interesujących się tematem, przede wszystkim polecam studentom politologii ( tak to się nazywa?) i ludziom, którzy śledzą na bieżąco temat polityki nie tylko w Polszy, ale też za oceanem.Przyczajony Hasacz - bigdwarf.wordpress.com 2016-10-17 14:40:48