“Małżeństwo z pani siostrzeńcem nie kazałoby mi jej porzucić. Jest dżentelmenem, ja zaś córką dżentelmena; pod tym względem jesteśmy sobie równi”. (Duma i uprzedzenie).„Nie zwracam się teraz do pana tak, jak nakazuje zwyczaj czy konwenans światowy, nawet nie jak człowiek do człowieka, ale jak wolny duch do wolnego ducha, jak gdybyśmy przeszedłszy przez śmierć i przez grób, stali przed Bogiem równi, bo i równi przecież jesteśmy” (Jane Eyre).Dlaczego o tym myślę? Bo dla mnie i Jane i Elizabeth były bardzo silnymi, dumnymi i nowoczesnymi kobietami. Tak jak w Polsce, kiedy to panie musiały pracować na roli, w urzędach, w domu przejąć obowiązki mężczyzny bo panów nie było – polegli albo w Powstaniu Listopadowym lub Styczniowym. W Ameryce było podobnie. Po wojnie domowej większość kobiet zostało samych. W „Złotej godzinie” Sary Donati poznajemy Annę i Sophie. Były sprowadzone do nowojorskiego domu ciotki Quinlan. Dwie sieroty które zmieniły się w wykształcone i nowoczesne damy studiowały i zostały lekarkami. Niestety w świecie zdominowanym przez mężczyzn wybicie się było znikome. Panowie nie tylko niechętnie ale wręcz wrogo odnosili się do kobiet – doktorów. Uważali że panie są zobowiązane tylko do trzech rzeczy – do domu, kościoła i dzieci. Oj, jak mało się zmieniło… Na szczęście i Anna i Sophie przetarły szlaki. Anna spełniała się przy stole chirurgicznym, Sophie była położną. Ta druga musiała walczyć nie tylko z mężczyznami – lekarzami ale też z uprzedzeniami rasowymi. Miała inny kolor skóry, co w tych czasach było oznaką poniżenia i degradacji. Na szczęście i Anna i Sophie miały wsparcie – wielkie wsparcie w domu rodzinnym i w swoich mężczyznach – w Jacku i Kapie, którzy ich nigdy nie ograniczali, wręcz przeciwnie – byli ich równorzędnymi partnerami. Nigdy nie myślałam że Nowy York był w tamtych czasach taki purytański. Oczywiście wiedziałam że pierwszymi osadnikami byli religijni Holendrzy ale w porównaniu z dzisiejszym miastem, z tyglem narodowościowym, społecznym, z wolnością poglądów, orientacji, wyborów tamta osada była strasznie zacofana. „Stoję po stronie kobiet – odparła zdecydowanie – czyli osób, które rodzą i wychowują dzieci. Istot ludzkich, w których maltuzjaniści i księża widzą jedynie bezmózgi inwentarz rozpłodowy”.To bardzo obszerna książka ale bardzo szybko się czyta. Jest tam kilka wyzwolonych kobiet i mnóstwo poddanych mężowi, konwenansom, rodzinie w złym tego słowa znaczeniu. W tej powieści opowiedziana jest walka kobiet o swoją godność, o samostanowienie, o wolność prawną i umysłową. Czy to mi coś nie przypomina? Jedyny minus to to, że ta książka jest niedokończona. Nie wyjaśnione kto zabija, czy osierocone dziecko wyjdzie z koszmaru, czy siostry odnajdą najmłodszego brata. Ale jak na razie muszę zadowolić się stanem dzisiejszym. Absolutnie polecam „Złotą godzinę”. Bo i kiedyś i dziś nie tylko kobiety muszą walczyć o swoje prawa. To lektura obowiązkowa nie tylko dla mnie. Antonia 2017-03-20 21:12:16