Nieco ponad dziesięć lat temu świat został podzielony na ludzi, którzy odróżniają dobre książki, od tworów książko podobnych. A to za sprawą pewnej autorki zza oceanu, która sprawiła, że teraz z wampirów drze się łacha i spraklą się one jak kule dyskotekowe, albo jakby ktoś ich wytarzał w kryształkach od Swarovskiego. I do tego zrobiła z nich naciąganych wegetarian. Mowa oczywiście o sadze Zmierzch, która dla jednych stanowiła początek czytelniczego życia, a dla innych jest po prostu koszmarem, który chce się wyprzeć z pamięci i o tym nie mówić. Jak można się domyślić, byłam po drugiej stronie barykady. Szczególnie, że ze Zmierzchem zapoznałam się tylko i wyłącznie dla zakładu.Miałam wielkie nadzieje, że Meyer nie poczyni już żadnej książki, która kalałaby rynek wydawniczy ( bo przecież w Polsce też to trzeba wydać..), ale wszystko wzięło w łeb, kiedy na kanale Tashapolis zobaczyłam kolejną jej książkę. I mało się nie oplułam, kiedy dostałam maila z zapowiedzią tej publikacji. Najwyraźniej mam za miękkie serducho, bo wystarczył miły email od pana z firmy PRowej, żebym się zgodziła opisać Chemika. Ale nawet nie będę usiłowała opisywać w jakikolwiek sposób fabuły. Naprawdę.Główną bohaterką Chemika jest kobieta, która przypuszczalnie ma na imię Alex. Organizacja rządowa, dla której pracuje jest tak tajna, że nie ma nawet nazwy, a kiedy kobieta traci przyjaciela podczas jednej akcji, musi się ukrywać przez kilka lat. Niespodziewanie zostaje odnaleziona przez „kolegę” z agencji, którzy przekazuje jej kolejne zadanie do wykonania. Według niego Alex musi odnaleźć i porwać mężczyznę, który na zlecenie mafii ma wywołać epidemię. Sęk w tym, że najbardziej zmyślne tortury nie wyciągając z mężczyzny informacji, których potrzebuje Alex by wypełnić powierzone jej zadanie. Rodzi się pytanie: Czy mężczyzna rzeczywiście jest winny? Kto w tym układzie jest kim?A potem z wielkim hukiem, wszystkie moje nadzieje pizdnęły o podłogę tak mocno, że nie było co zbierać. Nie wiem nawet jaki to rodzaj „literacki”, bo literacki na pewno żaden. Alex ( jej imię pamiętam tylko i wyłącznie dzięki opisowy na tyle okładki ) to postać tak tragicznie wykreowana, że nawet nie wiem od czego zacząć. Już najsłabsze seriale czy książki szpiegowskie miały lepiej nakreślone postacie, niż robi to Meyer, ukończywszy studia na kierunku Literatury angielskiej.Taki absurd na patyku, bo inaczej tego nie umiem nazwać. Ani to mnie nie przekonało, ani mnie nie zainteresowało. I jak mogę przyznać ( chociaż mnie zabiją za to wszyscy, którzy uznali, że jednak w stu procentach gardzę Zmierzchem), że w pierwszej książce Sagi Zmierzch była przynajmniej jedna scena, która nie doprowadziła mnie do odruchu wymiotnego, tak tutaj nawet się zastanawiałam czy powinnam czytać dalej. I jak na siebie, czytałam Chemika zdecydowanie za długo. Najpierw w połowie uznałam, że pierdziele takie interesy i odłożyłam to w cholerę. Potem jednak wyrzuty sumienia się odezwały i przeczytałam kilka rozdziałów, ale żeby zupełnie dokończyć książkę, potrzebowałam czterech dni.Ostatecznie, jeśli musiałabym korzystać z gwiazdek, żeby ocenić książkę, nie dostałaby nawet pół gwiazdki. I nawet nie chodzi o styl autorki, który od Zmierzchu nie zmienił się nawet o jotę. Głównie chodzi o brak umiejętności tworzenia zajmującej fabuły i tego, że postacie nie są w ogóle relatable.Przyczajony Hasacz - https://bigdwarf.wordpress.com/ 2017-04-27 13:24:56